Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 60Cr. : Dailynews Onlineยองชุน บอกกับทุกคนว่า คำว่า “ซอกุก โฮเซจุน”....ใคร ๆ ก็รู้ว่าความหมายคือพีดัม
“แน่นอนเพราะคำว่า “ซอกุก” หมายถึงดินแดนแห่งการพ้นทุกข์ที่พุทธองค์ทรงตรัสไว้” คิมซอยอน กล่าว
“และผู้ที่โปรดสัตว์ให้ไปอยู่ในแดนสวรรค์ ก็คือพุทธองค์”
“พระนามของพุทธองค์บนสรวงสวรรค์ ก็คือ ดัม”
“ชื่อของคนที่ใกล้เคียง ก็คือพีดัม” ยิมจง กล่าว
“เพราะฉะนั้น “ซอกุก โฮเซจุน” ก็คือ พีดัม ส่วน “ซินกุก โฮเจตุน” ก็แปลว่า คำ ทำนายที่เขาจะได้ครองราชย์ในอนาคต” คิมซอยอน กล่าว
“หา....ทำไมถึงได้....หึ....” ยองชุน กล่าว
ชาวบ้านต่างร่ำลือถึงข่าวเรื่องคำทำนายว่าพีดัมจะได้เป็นพระราชาองค์ใหม่ ชุนชูเห็นว่าเรื่องนี้ เป็นการลบหลู่ราชสำนักอย่างแรง ทำให้รากฐานของบ้านเมืองสั่นคลอน มีความผิดเทียบเท่าก่อกบฏ จึงสั่งทหารทุกคนรีบไปสืบหาคนต้นคิด เพื่อจับมาลงโทษให้หนักที่สุด
“หัวหน้าซอแจ พาคนไปตรวจค้นเรือลำนั้นให้ละเอียด หัวหน้าโกโต พาคนไปสอบถามที่มาของเรือตามเมืองท่าต่าง ๆ ไม่ว่ายังไงก็สืบหาต้นตอให้ได้รู้มั้ย”
“ครับ”
“ทุกคนรีบเดินทาง....ไปเขต “คูราวา” เดี๋ยวนี้”
“ครับ”
คิมยูซินทูลถามองค์หญิงต๊อกมาน เรื่องที่ชุนชู สั่งให้ทหารหลายฝ่าย เดินทางไปตรวจสอบที่คูราวา
“ใช่ ข้าเป็นคนบอกให้เขาทำเอง.... เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวถึงราชบัลลังก์ เราจะปล่อยให้ผ่านเลยไม่ได้”
“พ่ะย่ะค่ะ โดยเฉพาะท่านชุนชูด้วยแล้ว เขายิ่งทนรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้....เหตุการณ์คราวนี้ แม้จะไม่ตั้งใจแต่ก็ได้สร้างความแตกแยก ระหว่างสิทธิในการครองราชย์ของท่านชุนชูกับ พีดัม โดยเฉพาะพีดัม....”
“พีดัม....ไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้....ถ้าเขาหวังจะเป็นพระราชาจริง คงไม่คิดวางแผนด้วยวิธีนี้ เพราะไม่มีประโยชน์ต่อเขา แถมยังจะ....ทำให้เดือดร้อนอีกต่างหาก”
“ที่สำคัญ ยังจะทำให้เรื่องยิ่งบานปลาย.... ตอนนี้พีดัมเริ่มปรามไม่อยู่กับกลุ่มอิทธิพลที่ค้ำจุนเขา และเป็นสิ่งที่หลายคนอยากทูลฝ่าบาทว่า....”
“ให้ข้าตัดขาดกับเขาซะ ท่านจะพูดแบบนี้ใช่ไหม”
“ฝ่าบาท....”
“เรื่องบางอย่างใครผิดใครถูก ข้ามอง ออกก็จริง แต่ว่า....ทุกคนบอกว่าต้องตัดใจ ให้ลงโทษเขาดีกว่า แน่ล่ะ ปากพูดมันก็ง่ายอยู่แล้ว....บางทีการจะได้ใจคน ๆ หนึ่งอย่างแท้จริง เทียบกับการครองแผ่นดินแล้ว ยังยากกว่าหลายเท่านัก....แต่ว่า เทียบกับการได้ใจคน ๆ หนึ่งมา ที่ยิ่งยากกว่า....คือจำเป็นต้องทิ้งเขาไป”
“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เพราะทรงมีความคิดแบบนี้ ครั้งหนึ่งถึงได้ช่วยชีวิตหม่อมฉันไว้”
“ต่อไป ข้ายังจะยึดแนวทางนี้ในการปกครองบ้านเมือง ไม่ยอมถอดใจง่าย ๆ ไม่ยอมตัดอะไรออกไปง่าย ๆ ไม่ว่ากับคน หรืออุดมการณ์”
พีดัมไม่พอใจการกระทำของพวกลูกน้องจึงมาต่อว่า
“แต่ละคนอยากลองดีกับข้าใช่ไหม สิ่งที่ข้าไม่ได้สั่งยังกล้าทำ บอกให้เชื่อใจข้าทำไมไม่ยอมฟัง”
“ท่านทำตัวให้น่าเชื่อถือมั้ยล่ะ” จูจิน กล่าว
“ท่านพีดัม....สิ่งที่เราทำก็เพียงว่า อยากให้ท่านมีแนวทางที่ตรงกันและความคิดเหมือนเราเท่านั้น”
“ใช่แล้ว ไม่งั้นทุกคนในที่นี้จะยอมอยู่กับท่านทำไม เพราะความภักดี เลื่อมใสในตัวท่าน เฮ่อ ๆ ๆ หรือไม่งั้น....คือความรักในตัวท่านหรือไง” ยอจง กล่าว
“ยอจง เจ้าเบื่อโลกเต็มทีแล้วใช่ไหม”
“ที่เราติดตามท่าน ก็เพื่อหวังจะมีอนาคต ที่ดี” องครักษ์ กล่าว
“แต่นี่....การอยู่กับท่านไป ๆ มา ๆ จะทำให้พวกเราตายด้วยซ้ำ”
“ที่สำคัญ เราเป็นกลุ่มคนที่ท่านต้องรับผิดชอบ จะมาทำล้อเล่นไม่ได้หรอกนะ” ฮาจอง กล่าว
“อีกอย่าง เรามีสิทธิขอให้ท่านทำตามข้อเรียกร้องของเรา” โพจอง กล่าว
“ท่านพีดัม โปรดเห็นใจและเป็นพวกเดียวกับเราเถอะ”
“นั่นสิ โดยเฉพาะเรื่องนี้ ถ้าชาวบ้านได้รู้เข้า พวกเขาก็จะช่วยท่านเหมือนกัน”
“ท่านพีดัม นี่เป็นโอกาสที่ผลักภาระให้ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแทน ขอเพียงท่านตัดสินใจเลือกข้างให้ดีเท่านั้น”
ชุนชู สั่งกำลังทหารเข้าตรวจค้นเรือ พร้อมทั้งปิดทางสัญจรรอบบริเวณ เห็นใครน่าสงสัยจับตัวไว้ก่อน และเชื่อว่าคนที่ต่อเรือได้แบบนี้คงมีไม่มากนัก จึงให้โกโตไปสำรวจที่ท่าน้ำ “ซาโพ” ว่าใครเป็นเจ้าของ แต่พวกชาวบ้านไม่มีใครรู้เลย ด้านยอจง เมื่อรู้ว่าทหารได้เข้าไปตรวจสอบแถวนั้นแล้วจึงสั่งลูกน้องเข้าไปจัดการเพื่อไม่ให้พวกชุนชูหาเจ้าของเรือเจอ
พีดัม เดินทางมาขอเข้าเฝ้าองค์หญิงต๊อกมาน แต่ถูกขวางไว้เพราะองค์หญิงมีรับสั่งว่าไม่อยากพบใคร แต่พีดัมตื๊อจนได้เข้าเฝ้า
“พีดัม ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่เคยคิดใฝ่สูง ข้าเชื่ออย่างงั้น” องค์หญิงต๊อกมานกล่าว
“ฝ่าบาท....”
“แต่อำนาจของเจ้า....เจ้าจะทำไงกับอิทธิพลที่มี....พวกเขา....ไม่มั่นใจที่เห็นข้าอยู่ตรงนี้ เรื่องของเรื่องก็คือทายาทต่อจากข้า....เพราะฉะนั้น พวกเขาย่อมเห็นชุนชู....เป็นศัตรูตัวฉกาจ และนั่นไม่ใช่สิ่งที่....ชุนชูจะผ่อนปรนให้อยู่ใต้ปกครองของเขาได้....เพราะฉะนั้น หลักยึดสำหรับพวกเขา จึงมีแต่เจ้าคนเดียว ถ้าเจ้าไม่จัดการให้ดีก่อน....เอ่อ....หึ....” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัสแล้วก็มีอาการหอบ
“ฝ่าบาททรงเป็นไรหรือพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ๆ... หม่อมฉันจะไปตามหมอหลวง”
“หึ.... ไม่เป็นไรหรอก”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฝ่าบาททรงประชวร ตรงไหนหรือ”
“ข้าไม่ได้ป่วย แต่อาจเพราะทำงานหนัก ไป หึ....”
โกโต กลับมารายงานคุณชายชุนชูว่าเรือลำนั้นล่องมาจากเขตอุยจิน โดยเขตอุยจินมีช่างต่อเรือที่ชำนาญอยู่คนหนึ่ง ชื่อ “ยูชก” คุณชาย ชุนชูจึงสั่งโกโต แทพุง รีบเดินทางไปอุยจิน ทันที แต่เมื่อไปถึง คนพวกนั้นก็ถูกฆ่าตายหมดยกเว้น “ยูชก” คนเดียวที่หนีไปได้ ด้านยอจงเมื่อรู้ว่าลูกน้องปล่อยให้ “ยูชก” หนีไปได้ก็ร้อนใจสั่งให้ตามไปสังหารให้ได้
เมื่อรู้ว่ายูชกยังไม่ตาย คุณชายชุนชูก็นำกำลังออกตามหาจนพบว่า เขากำลังวิ่งหนีทหารของพวกยอจง ชุนชู จึงสั่งทหารให้จับตัวไว้ แต่ระหว่างนั้นก็มีคนร้ายยิงธนูเข้าใส่ จนยูชกเสียชีวิต ส่วนคุณชายชุนชูได้รับบาดเจ็บ เมื่อเรื่องนี้รู้ถึงองค์หญิงต๊อกมาน ก็ร้อนใจจะเสด็จมาเยี่ยม ด้านมีเซ็งไม่พอใจยอจง ที่ทำงานไม่ดีทำให้ชุนชูได้รับบาดเจ็บด้วยเพราะกลัวเรื่องจะยิ่งบานปลาย
“ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างงี้ ข้าให้ลูกน้องจัดการท่านชุนชูอีกคนก็ดีหรอก” ยอจง กล่าว
“ตายล่ะ นี่เจ้ามีหัวคิดหรือเปล่า”
“พล่ามอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย” จูจิน กล่าว
“หรือไม่จริงล่ะครับ ไม่มีท่านชุนชูซักคน เรื่องของเราจะง่ายขึ้นด้วยซ้ำ”
“หา อะไรนะ ยังจะพูดอีก รู้มั้ยว่านี่เป็นการลบหลู่เบื้องสูงเชียวนะ จะฆ่าเขาหรือ หา...รู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร เจ้ามันปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ รู้งี้ข้าให้จัดการเจ้าซะดีกว่า ทำให้เราเสียงานอยู่เรื่อย” ฮาจอง ตำหนิ ยอจง
องค์หญิงต๊อกมานเสด็จมาเยี่ยมชุนชู เมื่อรู้ว่าไม่ถูกจุดสำคัญและบาดแผลไม่ลึกก็เบาใจ จากนั้นก็ตรัสถามถึงคนที่ชื่อยูชก
“เห็นว่าตายไปแล้ว” ชุนชู กล่าวทูล
“เขาก็คือ....คนต่อเรือที่มาเทียบท่าเมื่อวันก่อนหรือ”
“ใช่ อาจมีคนกลัวว่าเขาจะพูดความจริง บางอย่าง เลยฆ่าปิดปากซะ”
“เจ้าคิดว่าเป็นใคร”
“เขตอุยจินเป็นหนึ่งในเส้นทางการค้าสำคัญของยอจง และคนที่ชื่อยูชก ได้ยินว่าเคยทำงานให้เขามาหลายครั้ง แต่ว่า หม่อมฉันไม่คิด ว่าพีดัมจะเป็นผู้บงการเรื่องนี้ เพราะถึงทำไปก็ไม่มีประโยชน์ต่อเขาซักนิด แต่ว่าฝ่าบาท ขอบ เขตอำนาจของเขาได้เกินกว่าที่จะควบคุมได้แล้ว”
“ความอดทนของข้า...ก็มีข้อจำกัดเหมือน กัน...จริง ๆ พวกเขาจะฆ่าเจ้าหรือเปล่า”
“หม่อมฉันไม่คิดว่าตัวเองเป็นเป้าหมาย พวกเขาแค่จะปิดปากยูชกเท่านั้น”
“ไม่ใช่หรอก พวกเขา...จะฆ่าเจ้าต่างหาก”
“หา...”
องค์หญิงต๊อกมาน รับสั่งให้ไอชองเรียกประชุมเหล่าขุนนางที่ท้องพระโรง และให้มหาด เล็กอีกคนไปบอกพีดัมให้รู้ว่าการประชุมวันนี้ เขาไม่ต้องมาร่วมเหมือนคนอื่น แต่หลังจากประชุมเสร็จแล้ว จะให้เข้าเฝ้าอีกที
ที่ท้องพระโรงเหล่าขุนนางมาประชุมอย่าง พร้อมเพรียง
“ฝ่าบาท ทำไมราชสำนักเกิดเรื่องน่ากลัวเช่นนี้ได้”
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ดีที่สวรรค์คุ้มครอง แม้ท่านชุนชูจะประสบอุบัติเหตุ แต่ก็แคล้วคลาดปลอดภัย” จูจิน ทูล
“ว่าไงนะ ท่านบอกว่าอุบัติเหตุหรือ เขาเป็นเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง ถูกปองร้ายขนาดนี้กลับบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ”
“ฝ่า...ฝ่าบาท...”
“ฟังให้ดี...ข้าจะสืบให้รู้ว่าใครคือผู้บงการเบื้องหลัง และจับตัวมาลงโทษ เพื่อรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมายไว้ ท่านยองชุน”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
“ให้ท่านสืบหาคนที่คิดปองร้าย ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับตัวมาลงโทษให้ได้เข้าใจมั้ย”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท หม่อมฉันจะพยายาม สืบให้รู้ความจริงพ่ะย่ะค่ะ”
คุณชายชุนชู รู้เรื่องการเรียกประชุมขุนนางทั้งหมดจากจุปัง ก็รีบจะไปร่วมประชุม แต่จุปัง ห้ามไว้
“พีดัมล่ะ เขาไปประชุมด้วยหรือเปล่า”
“ดูเหมือนว่า...ไม่มีรับสั่งให้เขา...เข้าประชุม เหมือนคนอื่นน่ะครับ...แต่ว่า ท่านเชื่อว่าเรื่องนี้เป็น การบงการของท่านพีดัมจริงหรือครับ”
“เขาจะบงการเรื่องนี้หรือเปล่า ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกแล้ว ที่น่าเป็นห่วง คือฝ่าบาทกับพีดัม... จะถูกชะตาเล่นตลกมากกว่า”
“หา...ที่ท่านพูดมานี่ หมายความว่าไงครับ” จุปัง ถาม
“ข้าจะไปข้างนอก ช่วยเตรียมตัวให้หน่อย”
“จะไปไหนหรือครับ”
“ข้าจะไปพบพีดัมซักครั้ง เห็นทีว่าข้าอาจ ต้องช่วย...ผลักดันชะตาซักหน่อย”
ชุนชูเดินทางมาพบพีดัม บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแผนอันแยบยลของพีดัม
“ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ ข้าไหนเลยจะกล้าทำ...เรื่องที่จาบจ้วงขนาดนี้”
“หึ...เราสองคน มาเปิดใจคุยกันหน่อยได้ไหม...ถ้าไม่มีฝ่าบาท ท่านจะลาออกจากราชการ นี่ คือสัญญาที่ให้ไว้ แต่คิดว่าคงทำไม่ได้”
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด ท่านชุนชูจะพูด อะไรกันแน่”
“สมัยก่อนเพราะมีซิล แม่ข้าถึงได้ด่วน จากไป...ตอนนี้ก็ถึงคราวลูกชายของนาง คิดจะมาฆ่าข้าอีก แล้วคิดว่าข้าจะอยู่เฉย นั่งรอความตายมั้ย”
“ข้ายิ่งฟังก็ยิ่งงง นี่มันหมายความว่าไงน่ะครับ”
“ใช่แล้ว ข้ามีความลับอีกอย่าง จะบอกให้ท่านรู้...ข้าเป็นคนคิดเร็ว แต่ทำอะไรเชื่องช้า ด้วยเหตุนี้ หลายคนจึงเข้าใจผิด นึกว่าข้าโง่ไม่ทันคนอื่น แต่จริง ๆ แล้ว ข้าน่ะ เป็นคนช่างสังเกต เก็บรายละเอียด แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็ไม่ปล่อยให้ผ่านตา...ยกตัวอย่างเช่น...ที่จริงอาจเป็นเรื่องเล็กก็ได้ ยังจำได้หรือเปล่า แทนัมโพ...ทำไมถึงได้หายสาบสูญ...ยินดีที่ได้มาพูดคุยกับท่าน หมดเรื่องแล้ว ข้าขอตัวก่อน”
“ท่านน่ะ...โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ เมื่อก่อนเจอข้าทีไร จะออกอาการหน้าซีดปากสั่น... ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ เพราะเมื่อก่อนท่านดูแล้วน่ากลัวมาก...แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว เพราะอะไรหรือ เพราะ เมื่อก่อนท่านเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ดีใจหรือเสียใจ มักฉาบด้วยรอยยิ้ม ความกลัวของมนุษย์มักเกิดจากสิ่งที่ไม่อาจคาดเดา แต่เดี๋ยวนี้น่ะหรือ หึ...สิ่งที่ท่านคิด ใครก็มองออกทั้งนั้น...ปล่อยให้คนของตัวเองกำเริบเสิบสาน ถูกความรักบังตาจน มองไม่เห็นความดีความชั่ว หึ...ท่านนึกว่าฝ่าบาท ...มีความจริงใจ ที่จะอภิเษกกับท่านด้วยความรักจริงหรือ...หึ...จุ๊ ๆๆ คิดถึงเมื่อก่อนนี้ ท่านน่ากลัวจริง ๆ นั่นแหละ”
ชุนชู เดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดแล้วคิดในใจ
“ขอโทษด้วยนะพีดัม ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ จริง ๆ ไม่เกี่ยวกับท่าน และรู้ว่าความรักที่มีต่อฝ่าบาท เป็น ความจริงใจ แต่ว่า ตอนนี้อิทธิพลของท่าน ได้กลายเป็นเสี้ยนหนามสำหรับข้าไปแล้ว เลยไม่มีทางเลือก ข้ารู้สึกละอายต่อเจ้า แต่คนที่ทำงานด้วยความรู้สึกส่วนตัว ประวัติศาสตร์จะไม่มีช่องว่างสำหรับคน ๆ นั้น”
มีเซ็ง ฮาจอง และพวก ต่างโวยวายที่แผนของยอจง ทำให้พวกเขาเดือดร้อน เพราะกำลังตกเป็นที่สงสัยขององค์หญิงต๊อกมาน
“เอาเถอะ ๆ อย่าเพิ่งร้อนใจนักเลย มาช่วยกันคิดว่าเราจะทำไงต่อไปดีกว่าน่ะนะ” มีเซ็ง กล่าว
“พวกท่านมาทำอะไรอยู่นี่ หึ...ถึงเวลาที่ต้องเตรียมทหารไว้แล้ว” ยอจง กล่าว
“อะไรนะ เตรียมทหารอะไรกัน จะให้เราก่อกบฏหรือไง ช่างไม่มีหัวคิดซะบ้าง”
“แต่เรื่องนี้มีการไต่สวนแล้ว ถ้าสาวลึกกว่านี้จนรู้ว่าต้นเหตุเกิดจาก....”
“หุบปาก ถ้าไต่สวนจริง คนผิดก็คือเจ้า ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเราซักนิด” ฮาจอง กล่าว
“หึ ๆ ๆ งั้นหรอกหรือ หึ ๆ ๆ” ยอจง กล่าว
“ข้าก็ว่าอย่างงั้น เรื่องทั้งหมดเป็นการวางแผนของเจ้าคนเดียว ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลย” จูจิน กล่าว
“ก็นั่นน่ะซี้ เราไม่รู้ไม่เห็นด้วย”
“ใช่ มันก็จริง ถูกต้อง ถูก เพราะข้าเอง ข้าเป็นคนวางแผนเองทั้งนั้น”
“ฮึ่ม...”
“จะเอางั้นก็ได้...ข้าจะไปสารภาพบาป กับฝ่าบาทและท่านชุนชูเดี๋ยวนี้...แม้ว่าข้อแลกเปลี่ยนกับทูตต้าถังจะไม่เกี่ยวกับความเชื่อเรื่องเรือก็จริง แต่ทำนายที่มากับเรือ รวมทั้งเรือที่อ้าง ว่ามาจากพระเจ้า อายูวัง นั้น อาจไม่ใช่ปองร้ายต่อท่านชุนชูก็เถอะ แต่ก็พูดถึงการให้ฝ่าบาทสละบัลลังก์ ซึ่งเท่ากับคิดกบฏ และคนที่ยิงธนูก็คือข้า...จะให้ไปทูลอย่างงั้นมั้ยล่ะ...ฝ่าบาททรงเป็นคนฉลาด คงไม่เชื่อว่าการบาดเจ็บของท่านชุนชูเกิดจากอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ฉะนั้น ถึงเชื่อว่าเป็นการปองร้ายและสั่งให้ไต่สวน หึ ๆ... นี่ก็แสดงว่าทรงตัดสินพระทัยแล้ว ที่จะเล่นงาน พวกเราให้สิ้นซาก” ยอจง กล่าว
“ฮึ่ม...หึ...ถ้างั้น เราจะทำไงดี” ฮาจอง ถาม
“ก่อนจะหาหลักฐานมาผูกมัดจนดิ้นไม่หลุด เราต้องชิงลงมือซะก่อน” ยอจง กล่าว
“ชิงลงมือ...ก่อนหรือ หมายถึง...เราจะยึดอำนาจจากฝ่าบาทหรือไง” จูจิน ถาม
“มันเป็นทางเดียวที่จะเอาตัวรอดไม่ใช่หรือท่าน” ยอจง กล่าว
“หา....” จูจิน ตกใจ
“จะมีปัญหาอะไรอีกล่ะครับ” ยอจง ถาม
“เฮอะ....เฮ่อ ๆ เอาล่ะสิ นี่เราจะก่อกบฏหรือ”
“แล้วพีดัมล่ะ เราจะพูดกับเขายังไงดี....ถ้าจะก่อกบฏก็ต้องมีเหตุผล....นอกจากที่เขาเป็นลูกพี่สาวข้ากับพระเจ้าจินจิที่ถูกทอดทิ้งแล้ว ข้ามองไม่เห็นข้ออ้างอื่น ที่จะให้เขาเห็นชอบด้วยได้” มีเซ็ง กล่าว
“หึ....เรื่องนี้ ถือว่าจิ๊บจ๊อย ข้าจะจัดการให้ท่านเอง”
พีดัม มาขอเข้าเฝ้าองค์หญิงต๊อกมาน นางตรัสกับพีดัมว่า รู้ว่าพีดัมไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ถือว่าพีดัมล้มเหลวที่ไม่อาจควบคุมอำนาจของตัวเอง
“รับสั่งถูกแล้ว ตอนนี้หม่อมฉันก็จนปัญญาเหมือนกัน....ขอให้ฝ่าบาททรงไต่สวน เอาข้อเท็จจริงมาตีแผ่โดยเร็ว ใครที่ทำผิดจริง ก็ให้ว่าไปตามผิด”
“ถ้าทำอย่างงั้นเจ้าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง ไม่ว่ามองในแง่ไหน เจ้าก็ปัดความรับผิดชอบไม่ได้”
“ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไร แล้วแต่ฝ่าบาทจะทรงจัดการ....ฝ่าบาท หม่อมฉันเตรียมพร้อมที่จะเสียสละแล้ว”
“แต่ว่า....ข้ายังไม่ได้เตรียมตัว”
“ฝ่าบาท”
“เราสองคน....ยังไม่เคยแลกเปลี่ยนของที่ระลึกแก่กัน”
“ทำไม....ต้องทรงทำแบบนี้ เหมือน จะให้หม่อมฉันไปจากฝ่าบาทเร็ว ๆ”
“ข้าจะย้ายเจ้าออกไปชั่วคราว ให้ไปอยู่เมือง “ชูวาคุง” ดูแลที่นั่น รีบออกเดินทางซะ ส่วนทางนี้ข้าจะสะสางปัญหาที่เจ้าทิ้งไว้มากมาย พอเสร็จเรียบร้อย ก็จะให้กลับมาอีกครั้ง”
“ฝ่าบาท....”
“ถ้าเจ้ายังอยู่ในเมืองหลวง ซักวันจะ ได้รับผลกระทบ แต่เมื่อเจ้าไปแล้ว ข้าจะ ทำงานสะดวกขึ้น....เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย อาจมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์บ้าง แต่ไม่นาน ก็คงเงียบแล้วจากนั้นข้าจะให้เจ้ากลับมาอีกเจ้า.... เชื่อข้าหรือเปล่า”
“หึ....ฝ่าบาทรับสั่งชอบด้วยเหตุผล หม่อมฉันเชื่อฝ่าบาท”
“งั้นก็รีบไปเก็บของซะ ส่วนราชโอง การ ข้าจะให้ส่งไปบ้านเจ้าในเร็ววัน รีบไปได้แล้ว”
ตอนแรกพีดัมตกลงที่จะทำตามที่องค์หญิงต๊อกมานรับสั่ง แต่เมื่อคิด ๆ ดูแล้ว เขาเป็นคนทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา ไม่ควรให้องค์หญิงต้องแก้ปัญหาคนเดียว จึงคิดตัดสินใจขอสะสางเรื่องนี้ให้จบ แล้วค่อยเดินทาง
มีเซ็งและพวกวางแผนที่จะก่อกบฏ
“พอออกจากเมืองหลวงก็รีบตรงไปเมือง “ซังจู” เตรียมกำลังทหารไว้คอยพวกเราล่ะ”
“ข้าเข้าใจแล้ว ฮึ่ม....” จูจิน กล่าวแล้ว ออกไป
“โพจอง ติดต่อคนของเราเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” มีเซ็ง ถาม
“ครับ แม่ทัพนายกองที่เป็นพวกเดียวกับเรา กำลังรอคำสั่งอยู่”
“นี่แปลว่า เราจะก่อการจริงหรือ”
“อ้าว....เรื่องอะไรมาเปลี่ยนใจตอนนี้อีกล่ะ ถ้าให้หาหลักฐานได้เราจะถูกเล่นงานพอกัน แล้วเรื่องอะไรจะนั่งรอความตาย” ฮาจอง กล่าว
“อ้อ....ใช่ ข้าเข้าใจดี พรุ่งนี้ฟ้าสาง ก็ไปรวมตัวที่เหมืองแร่ใช่ไหม”
“ทหารข้างนอกดูไม่ค่อยปกติ เห็นทีเราต้องรีบไปจากเมืองหลวงแล้ว” ยอจง กล่าว
คิมยูซินทูลขออนุญาตองค์หญิงต๊อกมานจับพวกยอจอง มีเซ็ง และขุนนางที่แปรพักตร์
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันให้โกโตเป็นผู้นำ ทั้งกุกซอน แทพุงและยางกิด พร้อม กับคนของพวกเขากำลังรอฟังคำสั่งอยู่” แวยา กล่าว
“แต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงขุนนางหลายคน” ไอชอง ค้าน
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ เราไม่มีหลักฐานที่จะ จับพวกเขาได้....”
“กว่าจะหาหลักฐานได้ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว พวกเขาไม่รอให้เราไปจับหรอก ใครจะโง่นั่งรอความตาย” องค์หญิงต๊อกมาน
“ใช่ คราวนี้ไม่เพียงแต่ลอบสังหารข้า ยังรวมหัวเจรจากับทูตต้าถังแอบอ้างเรือที่เกี่ยวกับคำทำนาย แถมยังลบหลู่ฝ่าบาทอีก ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ถ้าจะเอาผิดขึ้นมาพวกเขาก็ต้องรับผิดชอบ” ชุนชู กล่าว
“ใช่ เพราะฉะนั้นอนุญาตให้จับกุมทั้งหมด”
ยอจงบอกให้ทุกคนรีบออกจากวังหลวง เพราะสายรายงานมาว่าตอนนี้ทหารในวังเริ่มมีการเคลื่อนไหว อาจจะมาจับตัวพวกเรา โดยให้รวมตัวที่เหมืองแร่
“แล้วพีดัมล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ไหน” มีเซ็ง ถาม
“เอ่อ....ครับ คือว่าเขา....”
“ถ้าไม่มีพีดัม เราจะทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าไม่มีเขา เราจะไม่มีข้ออ้างในการยึดอำนาจ”
“เจ้าเป็นคนบอกให้เราก่อการนี้ขึ้น กลับบอกว่าไม่รู้เขาอยู่ไหนงั้นหรือ”
“พวกท่านไม่ต้องห่วง ยังไงข้าจะพาเขากลับมาเอง” ยอจง กล่าว
แวยา สั่งทหารนายกองกระจายกำลังออกไปจับกุมขุนนางตามรายชื่อที่บอก แล้วให้เรื่องนี้เป็นความลับที่สุด ด้านคุณชายชุนชู ถามถึงพีดัม
“ทำไมไม่เห็นฝ่าบาทออกคำสั่งให้ควบคุมตัวพีดัมไว้ก่อน”
“เรื่องที่เกิดขึ้น พีดัมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เจ้าก็รู้แก่ใจดีนี่นา” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส
“แต่ว่าทั้งหมดที่เกิด ไม่ว่าเรื่องไหน ๆ ถ้าไม่มีพีดัม ความวุ่นวายจะไม่เกิดแต่แรกด้วยซ้ำ”
“แล้วยังไง”
“ถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเราไม่กำจัดพีดัมอีกคน อนาคตวันหน้า เขาจะกลายเป็นขั้วอำนาจใหม่อีก”
“แปลว่าเจ้ากลัวเขาล่ะสิใช่ไหม....ตอน นี้พีดัมได้สูญเสียกลุ่มอิทธิพลเบื้องหลัง แล้วจะมีผลอะไรกับเราอีก....เจ้ากลัวอะไรนักหนา ถึงต้องจองล้างจองผลาญเขาขนาดนี้ ถ้าไม่มีคำสั่งข้า ใครก็ห้ามแตะต้องพีดัม”
กุกซอนนำทหารไปจับจูจิน เมื่อไปถึงบ้านกลับไม่มีคนอยู่ ส่วนยางกิดก็เช่นกันไปถึงบ้านขุนนางก็ไม่พบใครซักคน จึงรีบกลับไปรายงาน คิมยูซิน จึงสั่งให้รวมพลทหารที่อยู่ในเมืองหลวงทั้งหมด ให้มาพบตนในวัง
ฮาจอง จูจิน แม้จะออกจากเมืองหลวงได้ แต่ก็กลัวว่ายังไม่ปลอดภัย จึงคิดว่าควรมีแผนรับมือ ฮาจอง จึงถามถึงยอจงที่หายไป โพจองจึงบอกว่า เขากำลังไปพาพีดัมมาพบพวกเรา
“ถ้าเขาไม่ยอมมาล่ะ พวกเรามิต้องแย่หรือ”
“นั่นสิครับ ยิ่งไม่มีข้ออ้างที่จะก่อการ ด้วย”
“ว่าแต่เขาจะยอมร่วมมือกับเราจริงหรือเปล่า” องครักษ์ คนหนึ่งถาม
“ถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะ.... ข้าเชื่อว่ายอจงน่าจะทำได้สำเร็จ” มีเซ็ง กล่าว
“ท่านน้า ทำไมมั่นใจอย่างงั้นล่ะครับ” ฮาจอง กล่าว
“หึ ๆ ๆ ถ้าไม่มั่นใจ พวกเราก็จะกอดคอกันตาย” มีเซ็ง กล่าว
ยิมจง รายงานองค์หญิงต๊อกมานว่าทหารของใต้เท้าซูอึย ที่ให้เฝ้าอยู่เมืองหน้าด่าน เมื่อกี้มีข่าวว่าออกจากฐานที่มั่น ด้านแวยารายงาน ว่า ทหารของท่านโฮแจที่ประจำอยู่เขต “ยีซอ” มีการเคลื่อนพลเหมือนกัน
“แล้วทหารของขุนนางอื่น ๆ ล่ะ” คิมยูซิน ถาม
“ยังไม่มีรายงานคืบหน้า แต่กลัวว่า....”
“ฝ่าบาท นี่คือการก่อกบฏชัด ๆ ถ้าไงทรง....” ไอชอง ทูล
“นี่แปลว่า....ในเมืองหลวงของเราจะเกิดสงครามกลางเมืองอีกครั้งแล้วหรือ....พีดัม” องค์หญิงต๊อกมาน คิด
พีดัม มาหา ยองจง จนพบ ทั้งสองพูดคุยกัน
“เสียดายนัก ข้าน่าจะฆ่าเจ้าแต่แรกด้วยซ้ำ” พีดัม กล่าว
“ฮ่า ๆ ๆ นึกแล้วเชียว ฝีมือเจ้าไม่ได้ ถอยลงซักนิด หือ....เซียนกระบี่ยอดฝีมือ ฮ่า ๆ ๆ”
“ใช่แล้ว ข้าพอนึกออกบางอย่าง หึ ๆ แต่สมัยก่อนข้ายังข้องใจอยู่ คนเราถ้าหัวหลุดแล้ว ยังจะหัวเราะได้หรือเปล่า”
“หา....เอ่อ....” ยอจง กล่าว
แต่ระหว่างที่พีดัมจะลงมือก็มีทหารองครักษ์ขององค์หญิงต๊อกมาน ซึ่งยอจงได้ซื้อตัวมาเป็นพวก ลอบเข้ามาจะทำร้ายพีดัม ตามแผนที่ยอจงวางไว้ เพื่อให้พีดัมเห็นว่าองค์หญิงหลอกพีดัม ซึ่งจะทำให้พีดัมกลับมาเป็นพวกของตนในฐานะหัวหน้ากบฏ
“เจ้า....เจ้าคือคนที่....หึ....นี่เป็นคำสั่งของใคร พูดมาเร็ว หึ....ใครสั่งให้เจ้ามาฆ่าข้า บอกมาเดี๋ยวนี้ หึ....พูดสิ....พูดมาเร็ว...ข้าบอกให้พูดไงเล่า”
“อย่าปล่อยคนทรยศให้ลอยนวล....ๆ.... หึ....นี่คือรับสั่งของฝ่าบาท” องครักษ์กล่าวแล้วฆ่าตัวตาย
“นี่มัน....เขาคือ....องครักษ์....ส่วนพระองค์....นี่แปลว่า....ฝ่าบาทมีรับสั่ง....” ยอจง กล่าว
..............จบตอนที่ 60.............
