วันจันทร์ที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2553

เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 26



Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 26
Cr. : Dailynews Online


ที่วัดวาต๊อก มีซิลเดินทางมาพบไต้ซือ วาชอน

“หลายวันนี้ท่านคงเหนื่อยมากสินะ” มีซิล ถาม

“หญิงที่ชื่อโซวานั่น อาการที่นางเป็นหนักกว่าที่คิดไว้เยอะ การรักษาจึงต้องใช้เวลา เพราะไม่อาจเห็นผลได้ง่าย ๆ”

“ที่ข้ามาวันนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องโซวาหรอกค่ะ”

“หา....”

“อีกไม่นาน จะเกิดสุริยคราสใช่ไหม”

“หึ....ท่านไม่ควร....เอาเรื่องนี้ไปบอกท่านเซจูส่งเดช”

“นั่นเป็นเพราะว่า เหตุการณ์มันบังคับน่ะครับ แหะ ๆ” มีเซ็ง แก้ตัวแทน

“หมายความว่า ยังจะไม่เกิดใช่ไหม” มีซิล ถาม

“ในฐานะคนที่ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องดาราศาสตร์ คงไม่อาจสรุปว่าเกิดหรือไม่เกิดแน่” วาชอน กล่าว

“แต่ว่า ถ้าท่านกล้าเอ่ยปากนั่นก็แสดงว่า...”

“ถึงอย่างงั้น กว่าจะคำนวณวันที่ได้แม่นยำ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเว้นแต่จะได้ปฏิทินจองกวางมาช่วยเสริมอีกเล่ม” วาชอน กล่าว

“หา....เอ๊ะ....เดี๋ยวก่อน ท่านเคยบอกว่าปฏิทิน “จองกวาง” กับ “แทเมียง” มีความแม่นยำที่แตกต่างกันมากไม่ใช่หรือครับ” มีเซ็ง ถาม

“ใช่ เป็นอย่างงั้นก็จริง แต่ว่า ถ้าจะคำนวณเรื่องวันที่ รู้สึกปฏิทินจองกวางจะแม่น กว่าปฏิทินแทเมียงหลายเท่า”

“ปฏิทินจองกวางหรือ” มีซิล ถาม

ต๊อกมาน ได้เปลี่ยนการแต่งตัวจากองครักษ์มาเป็นผู้หญิงเต็มตัว และมุ่งมั่นที่ จะทวงสิทธิการเป็นองค์หญิงกลับคืนมา โดยนั่งสนทนากับ คิมยูซิน ไอชอง และพีดัม

“ชาวบ้านมักมีความเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งมีซิลรู้จุดอ่อนข้อนี้ดี....ถ้าไม่ยึดเรื่องการทำนาย มีซิลจะไม่มีวันล้มได้ ต่อให้มีกำลังทหารหรือขุนนางเป็นพวกก็ทำอะไรนางไม่ได้ เพราะอิทธิพลของนาง เกิดจากความศรัทธาของชาวบ้าน ที่คิดว่านางเป็นเทพ....ก่อนอื่นเราจึงต้องทำลาย ภาพลวงตาที่นางแสร้งว่าตัวเองเป็นธิดาแห่งสวรรค์ ....เพราะฉะนั้น คนแรกที่นางจะต้องสูญเสีย ก็คือไต้ซือวาชอน ไปซะเถอะท่านยูซิน ข้าอยากให้ท่าน....ไปตามทางของตัวเองดีกว่า ข้าน่ะไม่อยาก เห็นแก่ตัว ขอให้ท่านมาทำงานกับข้าด้วย อย่างน้อยที่สุด ข้าก็เห็นว่าไม่สมควร”

“เพราะอะไร” คิมยูซิน ถาม

“เพราะทางที่ข้าจะเดิน...เป็นทางหายนะ ...เส้นทางที่องค์หญิงบอกให้ข้าไป เป็นทางแห่งความสุข แต่ที่ข้าจะเดินเป็นทางที่ไม่มีใครกล้าเสี่ยง ซึ่งทางนี้...ข้าไม่อยากให้ท่านไปด้วย”

“เพราะเห็นข้าแล้วนึกถึงองค์หญิงใช่ไหม รู้สึกผิดอย่างงั้นเชียวหรือ”

“ไม่ใช่ เดิมทีข้าก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่จริง ๆ ไม่ใช่อย่างงั้น ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าท่าน ข้าจะนึกถึงเรื่องบางอย่าง ซึ่งทำให้รู้สึกสะเทือนใจ...ครั้งหนึ่ง เราเคยหนีไปด้วยกัน เป็น ความผูกพัน ฮือ...ทุกครั้งที่อยู่กับท่าน ข้าจะนึกถึงเหตุการณ์ช่วงนั้น มันทำให้ข้าหวังจะพึ่งพาท่าน ที่สำคัญ อยากให้ตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคน หนึ่ง เห็นแววตาท่านแล้ว ข้าก็อดจะคิดวางมือไม่ได้ แต่ว่า ถ้าเราคิดเล่นการเมืองด้วยจิตใจที่อ่อนแอ มันคือทางตายเท่านั้น เพราะฉะนั้น ข้า ไม่ต้องการ...ข้าขอเพียง...น้ำใจจากท่านก็พอแล้ว ความจริงใจจากท่านในฐานะปุถุชนคนธรรมดา มันจะหล่อเลี้ยงให้ข้าเข้มแข็งขึ้น ถ้าเราไปด้วยกัน ข้าก็อาจจะ...เห็นท่านเป็นหมากตัวหนึ่งในการทำงาน ถ้าหาก...เป็นอย่างงั้นจริง มันคงจะทารุณไม่น้อย”

“ต๊อกมาน”

“ฮือ...ข้าจึงอยากให้ท่าน...ตัดใจ...ปล่อย ข้าไปซะ” ต๊อกมาน กล่าว

ต๊อกมานให้ ไอชอง และพีดัม ไปจับตัว ไต้ซือวาชอนที่อยู่ในวัดที่ชื่อวาต๊อก ขณะเดียวกันซอแจ และแวยา ที่เป็นโจรป่าก็ต้องการจับตัวไต้ซือวาชอนเช่นกัน และได้เข้ามาสังเกตการณ์ บริเวณวัด เมื่อเห็นเกี้ยวของมีซิลออกไปจากวัด แล้ว ทั้งสองก็บุกเข้าไปที่วัดฆ่า 2 องครักษ์ที่เฝ้า วัดอยู่ แล้วเข้าไปเพื่อจะจับตัวไต้ซือวาชอน ด้าน จุปัง โกโต และโซวา ที่ถูกคุมขังอยู่ได้ยินเสียงการต่อสู้ก็ร้องขอให้คนช่วย โกโตที่ร่างกายแข็งแรง ได้ใช้พลังจนสามารถพังประตูออกมาได้ทั้งสามจึง รีบหนีออกไปจากที่ขัง แต่มาได้แค่ครึ่งทางโซวาก็ ถูกองครักษ์ของมีซิลยิงจนตกเขา

ด้านต๊อกมาน ไอชอง และพีดัม มาที่วัดวาต๊อก เพื่อจับตัวไต้ซือวาชอน แต่ก็ไม่ทัน ไอชองเจอจดหมายปังอยู่ที่ข้างฝา

“เป็นฝีมือกลุ่ม “โพยา” คนของเผ่าคาย่าที่รวมตัวกัน” ไอชอง กล่าว

“กลุ่มโพยา คืออะไรน่ะ” พีดัม ถาม

“หา...หึ...” ต๊อกมาน ตกใจ

“บอกข้าหน่อยสิ อยากรู้ว่ามันคืออะไรน่ะ” พีดัม ถาม

“ถ้าพวกนี้คิดจะลงมือจริง เป้าหมายต่อไป ต้องเป็นครอบครัวท่านยูซินแน่” ไอชอง กล่าว

“มันเรื่องอะไรกันแน่ บอกข้าหน่อยได้ไหม กลุ่มโพยาคืออะไร...ทำไมไม่พูดล่ะ” พีดัม ถาม

โพจอง กลับมารายงานมีซิลว่าไต้ซือวาชอนถูกกลุ่มโพยาจับตัวไป

“ถ้าอย่างงั้น แล้วนางในที่ชื่อโซวาเป็นไง บ้าง” มีเซ็ง ถาม

“ในระหว่างต่อสู้ จุปังกับโกโตพาโซวาหนี ออกจากที่กักขังน่ะครับ จุปังกับโกโตไม่รู้หนีไปไหน แต่โซวาถูกจับกลับมาอีก พร้อมสภาพที่บาดเจ็บ กำลังรักษาอยู่น่ะครับ” โพจอง กล่าว

“เฮ่ย...พวกกลุ่มโพยาไม่น่ามาทำให้เราเสีย เรื่องเลย พี่ใหญ่ เราส่งทหารไปปราบพวกมันซะดี มั้ย” มีเซ็ง ถาม

“ข้าจะให้สายลับออกทำงานก่อน” มีซิล กล่าว

ฮาจองเข้ามารายงานเรื่องธิดาเทพให้เซจอง รู้

“ธิดาเทพตายแล้วหรือ” เซจอง ถาม

“เห็นบอกว่าอย่างงั้นน่ะครับ คนในตำหนัก เทพแอบเอาศพไปฝังเงียบ ๆ ไม่บอกใคร” ฮาจอง กล่าว

“แถมยังมีพวกกลุ่มโพยา จับตัวนักบวชที่ชื่อวาชอนไปอีก” เซจอง กล่าว

“ใช่ครับ ท่านแม่เลยสั่งการ ยังไงก็ต้องช่วยเขากลับมาให้ได้ ท่าทางเหมือนจะเป็นคนสำคัญมากน่ะครับ”

“สมัยก่อนที่แม่เจ้ามีอำนาจขึ้นมา, คนที่มีผลงานมากสุดก็คือธิดาเทพ แต่ทำไมเป็นแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริง ๆ”

“ทุกวันนี้ในวังก็รู้สึกอึมครึมพิกล น่าแปลก จริง ๆ”

“นั่นเพราะว่าใครต่อใคร.....ไม่กล้าแตะปัญหาสำคัญที่ค้างคาอยู่”

“ปัญหาอะไรครับ” ฮาจอง ถาม

“ก็เรื่องรัชทายาทไงล่ะ เฮ่ย...ตามหลักเวลา นี้ น่าจะเป็นโอกาสของเรามากกว่า”

“ก็ถึงว่าน่ะสิครับ เฮ่ย...ท่านแม่ก็แปลกไม่รู้คิดอะไรอยู่”

“เห็นทีจะอยู่เฉยไม่ได้ซะแล้ว เราคงต้องทำอะไรบางอย่าง” เซจอง กล่าว

พระมเหสีมายา มาทูลพระเจ้าจินพยองว่า ต๊อกมาน มาปรากฏตัวในวัง

“นางมาขอร้องหม่อมฉัน หม่อมฉันเลยพาเข้าไปในตำหนักเทพ”

“หา...ทำไมคิดเองทำเองเสร็จสรรพแบบนี้ เกิดนางถูกจับได้มิแย่หรอกหรือ” พระเจ้าจินพยอง ตรัส

“ดูเหมือนว่านางจะมีความคิดบางอย่าง หม่อมฉันจึงยอมที่จะช่วยนาง”

“ความคิดหรือ ปัญหาก็คือความคิดนี่ แหละ เพราะเราต่างไม่รู้ว่าทุกวันนี้นางคิดอะไรอยู่ ไม่ได้การ ไม่ว่านางจะทำอะไรก็ช่าง มันเป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น...ถ้านางจะเรียกร้องฐานะกลับคืน เรื่อง ฝาแฝดก็จะถูกเปิดเผย ซึ่งถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นจริง เราก็จะแย่ตามไปด้วย”

“หม่อมฉันเป็นแม่ที่เสียลูกชายไป 3 ลูก สาวไป 1 คน แล้วตอนนี้จะให้เสียคนสุดท้ายไป อีกหรือเพคะ”

“พระมเหสี เมื่อเราเปิดเผยเรื่ององค์หญิง แฝดไม่ได้ นั่นก็เท่ากับว่า ต๊อกมานจะไม่มีวันได้ รับการยอมรับในชิลลา เพราะฉะนั้นสิ่งที่นางทำ จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” คิมซอยอน ทูล

“เฮ่ย...หึ...”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันขอบังอาจทูลซักนิด นับแต่องค์หญิงชอนมยองสิ้นพระชนม์ไป ข้าง นอกก็มีข่าวลือจนทำให้ผู้คนหวั่นไหว พร้อมกับ โจรผู้ร้ายที่ชุกชุม ฉวยโอกาสปล้นชิงทรัพย์สิน” ยองชุน กล่าวทูล

“เฮ่ย...”

“ที่สำคัญ ได้ยินว่ากลุ่มโพยาเริ่มมีการเคลื่อนไหวด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“กลุ่มโพยาหรือ”

“จดหมายที่เราพบในวัดแห่งหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ” คิมซอยอน ทูล

“เพราะเราขับไล่เผ่าคาย่าออกไปเลยทำให้พวกเขาไม่พอใจ ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นความ ผิดของข้าทั้งนั้น เฮ่อ...ข้าช่างทำบาปไว้มากนัก”

คิมยูซินกลับมาที่บ้านก็พบกับคิมซอยอน

“ท่านพ่อ”

“เฮ่อ...เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ บาดเจ็บ ตรงไหนหรือเปล่า...ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ครับ”

“เด็กคนนั้น...ตอนนี้ต๊อกมานเป็นไงบ้าง”

“องค์หญิงต๊อกมาน...”

“องค์หญิงอะไรกัน พูดจาระวังปากหน่อย สิ้นองค์หญิงชอนมยองแล้วจะมีองค์หญิง ที่ไหนอีก”

“ท่านพ่อ”

“ทีหลังห้ามพูดเหลวไหลแบบนี้อีก ไม่มี องค์หญิงแล้ว”

“ต๊อกมานอยากกลับเข้าวังหลวง ให้ทุก คนยอมรับในฐานะองค์หญิงน่ะครับ” คิมยูซิน กล่าว

“อะไรนะ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือเปล่า ...ถ้านางเผยตัวในฐานะองค์หญิง ก็แปลว่ายอม รับเรื่องฝาแฝด และหากเป็นอย่างงั้น ทั้งนางและ พระมเหสีก็จะถูกปลดหรือแม้แต่เนรเทศด้วยซ้ำ แล้วอย่างงี้ นางจะทวงสิทธิความเป็นองค์หญิงกลับคืนได้ยังไง....พ่อก็รู้ว่านางน่าสงสาร แต่ว่าเรา ก็ช่วยไม่ได้ เพราะมันเป็นสัจธรรม เหมือนน้ำที่ไม่ มีวันไหลสู่ที่สูง ไม้ก็ไม่มีวันผ่าหินได้ พระอาทิตย์ ไม่เคยขึ้นทางตะวันตก มันเป็นเรื่องตายตัวไปแล้ว ...ยูซิน รู้มั้ยว่าตอนนี้ บ้านเรากำลังเผชิญกับอะไร บ้าง...เปิดอ่านดู ถ้าเดาไม่ผิด เป้าหมายของพวก มันก็คือบ้านเรา”

“ทำไมต้องเป็นเราด้วยครับ”

“สาเหตุเพราะเราเนรเทศชาวคาย่าออกจากที่นี่ ไม่เพียงแค่นี้ กลุ่มโพยาคิดว่าเราหวังอยู่สบายเลยเข้ากับแคว้นชิลลา กลายเป็นความแค้นที่สั่งสม นานวันเข้าเราจะไม่สามารถปกป้องเผ่าคาย่าได้อีก ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังคิดแต่เรื่องส่วนตัวฝ่ายเดียว ไม่นำพาต่อความอยู่รอดของวงศ์ตระกูลอีกหรือ....ยูซิน....”

คิมยูซิน รู้สึกสับสน แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของต๊อกมานที่ให้ตนเข้มแข็ง อย่าท้อง่ายๆ ก็มีกำลังใจมากขึ้น

“ใช่ น้ำไม่มีวันไหลสู่ที่สูงฉันใด ไม้ก็ ไม่มีวันผ่าหินได้ ถ้าไม่ยอมรับเรื่องฝาแฝดก่อน จะไม่มีทางเปิดเผยเรื่องฐานะของต๊อกมาน ต่อให้ข้าทรยศบ้านตัวเอง ก็ไม่อาจช่วยอะไรเจ้าได้ ไม่มีทางเลย” คิมยูซิน คิด จากนั้นก็กลับมาหาพ่อ

“ยูซิน”

“ข้าเห็นด้วยกับคำพูดของท่าน ตอนนี้เรากำลังเผชิญวิกฤติครั้งใหญ่ แต่ว่าต่อไปจะ ทำไงดีครับ ถ้ากลุ่มโพยาจะเล่นงานเราจริง แล้วเราต้องไปกวาดล้างให้หมดหรือเปล่า พอหมดกลุ่มนี้ก็จะมีกลุ่มอื่นมาเล่นงานเราอีก” คิมยูซิน กล่าว

“ที่พูดนี่หมายความว่าไง”

“เพราะเราเป็นชนชั้นปกครองของเผ่าคาย่า ฝ่าบาทจึงต้องการให้มาอยู่ใกล้ ๆ มีซิล ก็พยายามจะให้เราเป็นพวกให้ได้ แต่ว่าถ้าไม่มีความนับถือจากชาวบ้าน ครอบครัวเรา ก็เท่ากับ ไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง”

“แล้วยังไง”

“ถึงเวลาที่เราต้องเดิมพัน....แลกกับชื่อเสียงเกียรติยศที่บ้านเรามี ให้ทุกอย่างนี้มาอยู่ที่ตัวข้าเถอะ”

“เดิมพันที่เจ้าหรือ”

“ท่านพ่อ ท่านจงเชื่อข้าได้ไหม ข้าอยากให้ท่านไว้ใจ มอบทุกอย่างให้ข้าจัดการแทน”

“เขาคิดจะทำอะไรกันแน่” ฮูหยิน คิม ถาม

“ในเมื่อรับปากเขาไปแล้วก็จงเชื่อเขาเถอะ” คิมซอยอน กล่าว จากนั้นก็มีธนูเข้ามาและมีข้อความว่า “ฆ่าคิมซอยอนกับคิมยูซิน” ทำให้ฮูหยินคิม ตกใจและกลัวมาก

มีกลุ่มคนร้าย เข้าวังมาจับตัวคิมยูซิน จึงเกิดการต่อสู้กัน คิมยูซินจับคนร้ายทั้งสองได้ แต่ก็ปล่อยตัวและสั่งให้คนร้ายจับตัวเองมัดไว้ และปิดตา แล้วให้พาไปพบหัวหน้าของคนร้ายทั้งสอง

ซอแจ ได้พูดเรื่องคิมซอยอน กับแวยา

“การที่คิมซอยอนได้รับความเคารพจากชนเผ่าคาย่า เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยสัญญาว่าจะดูแลปกป้องชาวบ้านอย่างดี....ตอนที่รบกับแคว้นแผ่กเจ ที่เราช่วยคิมซอยอนให้ปลอดภัย ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้หรอกหรือ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่คิด....ชาวคาย่าถูกเนรเทศไปอยู่เมือง “ซัง ยางจู” ระหว่างอพยพยังมีหลายร้อยคนที่เสียชีวิต โดยที่คิมซอยอน....ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเราเลยสัญญาก็เป็นแค่ลมปากเท่านั้น” ซอแจ กล่าว

“แล้วยังไง”

“ข้ากำลังวางแผนจะพาทหาร 1 พันคนไปเปิดศึกกับแคว้นชิลลาเร็ว ๆ นี้ และก่อนอื่น คือสังหารลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคิมซอยอนคือคิมยูซิน ให้มันรู้สำนึก....”

“ท่านครับ....ขอรายงาน หึ....” ลูกน้อง เข้ามา

“มีเรื่องอะไร” ซอแจ ถาม

“คือ....หึ....คิมยูซินยอมถูกจับง่าย ๆ น่ะ ครับ”

จุปัง และโกโต หนีออกมาได้แต่ก็เสียใจที่ไม่สามารถช่วยโซวาออกมาด้วยได้ ระหว่างที่ทั้งสองเดินดูที่หมู่บ้านก็พบว่าชาวบ้านกำลังมุงดูประกาศอยู่ทั้งสองจึงเข้าไปดู

“ปียิมซู....พระมเหสีมายาประสูติ....พระธิดาแฝด” ชายคนหนึ่ง กล่าว

“ต๊าย....ธิดาแฝด....จริงหรือนี่....ไม่เห็นรู้เลย” พวกชาวบ้าน กล่าว

“เพราะได้ธิดาแฝดจึงพ้องกับคำทำนายที่ว่าทายาทชายจะสูญสิ้นซึ่งถือเป็นหายนะของบ้านเมือง”

“ฮ้า....ตายล่ะ...”

“พระขนิษฐาแฝดขององค์หญิงชอนมยองซึ่งสิ้นพระชนม์ไปแล้ว ขณะนี้อยู่ในเมืองซอนาบูของเรา”

“หา...อยู่เมืองหลวงหรือ...จริงหรือนี่....”

“ฉะนั้น สมควร...ที่ต้องปลดพระมเหสี”

“หา....ปลดพระมเหสี....เป็นไปได้ไง....ไม่มีทางหรอก....”

“ทำไมในวังปิดบังเรื่องนี้ตั้งนานล่ะ”

“หลีกไป ๆ ถอยไป ๆ....ไม่ให้อ่านแล้ว....ห้ามอ่าน....” พวกทหารเข้ามาแกะประกาศ

เมื่อมีประกาศออกมา พระเจ้าจินพยอง จึงเรียกยองชุนมาถาม

“ทหารกำลังตามเก็บอยู่ ไม่นานคงจะหมด แต่ชาวบ้านก็พูดกันปากต่อปาก....” ยองชุน ทูล

“แล้วใครกล้าบังอาจไปติดประกาศแบบนี้”

“กำลังสืบสวนอยู่พ่ะย่ะค่ะ อาจเป็นแผนชั่วของพวกมีซิลก็เป็นได้”

“ตกลงแล้วว่า เรื่องนี้ให้ระงับไว้ก่อนไงล่ะ” พระเจ้าจินพยอง ตรัส

“แต่ว่า ถ้าไม่ใช่ฝีมือคนของมีซิลก็น่าแปลก แล้วจะเป็นใคร” ยองชุน ทูล

“เอ่อ....เด็กคนนั้น....ไม่แน่อาจเป็นฝีมือของนางก็ได้”

“ต๊อกมาน องค์หญิงแฝดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“องค์หญิงอะไรกัน ระวังปากหน่อย.... นางจะทำลายข้าด้วยหรือไง เพราะข้าตัดขาดกับนาง เลยจะมาแก้แค้นก็ได้”

โพจองนำประกาศที่ติดอยู่มาให้ซอวอนดู

“ตอนนี้ติดอยู่มากน้อยแค่ไหน” ซอวอน กล่าว

“ทหารในเมืองกำลังเร่งเก็บอยู่ทุก ที่ครับ แต่ถ้าจะปิดปากชาวบ้าน เห็นทีคงยากหน่อย”

“ข้าว่ามีคนรู้เยอะก็ยิ่งดี”

“นั่นสิครับ ถึงจะเป็นความลับในวัง แต่ถึงเราไม่พูด ซักวันก็ต้องมีคนรู้อยู่ดี ไม่เห็นต้องกลัวเลย หึ ๆ....หึ....ทำไมมองข้าอย่างงั้น” ฮาจอง กล่าว

“ท่านเซจู ฮาจองพูดมีเหตุผลนะ ให้ชาวบ้านรู้ซะจะได้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วเรา....ก็จะมีข้ออ้างในการทำงาน” เซจอง กล่าว

“ถึงอย่างงั้นก็ต้องดูทิศทางลมเรื่องบางอย่างอาจเป็นประโยชน์ต่อเรา แต่ถ้ายากจะควบคุมสถานการณ์ก็ต้องระวังไว้เหมือนกัน” ซอวอน กล่าว

“ไม่เห็นต้องคิดเล็กคิดน้อยให้วุ่นวายเลย ทำไปตรง ๆ นี่แหละ ข้อเสียของท่านก็คือชอบลังเลโน่นนี่ น่ารำคาญชะมัด เฮ่ย”

“ท่านแม่ หึ....ท่าน....มองอะไรหรือครับ” ฮาจอง ถาม

“เปล่านี่” มีซิล กล่าว

เซจอง พอใจที่ฮาจองมีการวางแผนที่ดี

“ข้าก็คิดเป็นเหมือนกันแหละ เราไม่ต้องเปิดประเด็นเรื่ององค์หญิงแฝดให้ยุ่งยาก แค่ปล่อยข่าวไปถึงชาวบ้านพวกเขาก็จะพูดกันเอง จริงมั้ยครับ เฮ่อ ๆ” ฮาจอง กล่าว

“ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้เงียบหายเหมือนไม่มีอะไรเกิด ทั้งที่เราเป็นฝ่ายได้เปรียบคน ที่เห็นใจองค์หญิงชอนมยองเมื่อหายเศร้าแล้ว ต่อไปเรื่ององค์หญิงแฝดจะกลายเป็นหัว ข้อใหม่สำหรับพวกเขา ถึงตอนนั้น เราก็จะถือโอกาสสวมรอย” เซจอง กล่าว

“ใช่ ข้าก็ว่างั้น”

“จากนั้นก็ถอดถอนพระมเหสี รวมถึงฝ่าบาท ซึ่งเป็นต้นคิดให้ปิดบังเรื่องนี้ ยิ่งต้องถูกถอดจากบัลลังก์ด้วย”

“อึม ๆ”

“อีกอย่าง เรื่องนี้ให้เป็นความลับระหว่าง เราสองคนล่ะ” เซจอง กล่าว

“แน่นอน คนที่ไปติดประกาศ ข้าก็ให้ลูกน้องจัดการไปแล้ว รับรองไม่มีใครรู้เห็นอีก จริง มั้ยครับ ฮ่า ๆ” ฮาจอง กล่าว

โพจองสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นฝีมือของต๊อกมาน แต่ซอวอน คิดว่าเป็นฝีมือของ ฮาจอง

“พ่อเขามีสิทธิได้ครองราชย์ แล้วเรื่องอะไรจะอยู่เฉยล่ะ” ซอวอน กล่าว

“แต่ว่า ท่านแม่ไม่ได้สั่งให้ทำงานแบบนี้ เราไปบอกนางดีมั้ยครับ” โพจอง กล่าว

“ท่านเซจูก็รู้แก่ใจเหมือนกัน” ซอวอน กล่าว

“เมื่อรู้ว่าใครทำ แล้วทำไมไม่พูดซักคำล่ะครับ”

“เพราะเห็นว่ามันเป็นวิธีที่ดี...แต่ว่า ถ้าให้ นางออกคำสั่งด้วยตัวเองก็เหมือนไม่รักษาคำพูด เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะดีกว่า”

“ถ้าอย่างงั้น แล้วเราจะ...” โพจอง กล่าว

“เราก็รอดูความเปลี่ยนแปลง บางครั้งสิ่งที่เหนือความคาดหมาย อาจนำผลดีมาสู่ฝ่ายเราก็ได้ แต่ถ้าเลวร้ายจริง ๆ ค่อยโยนความผิดให้ท่านเซจองรับไป” ซอวอน กล่าว

“ท่านพ่อกับท่านแม่ ความคิดเฉียบแหลมจริง ๆ”

“พ่อไม่ได้เก่งหรอก เพียงแต่...ดูจาก สีหน้าแม่เจ้าก็พอรู้ การมองคนและการวิเคราะห์ของนาง เหนือกว่าสมัยก่อนพระเจ้าจินฮึงซะอีก ใครก็ไม่สามารถ...ตบตาท่านเซจูได้”

คิมยูซินยอมให้พวกโพยา จับตัวจนได้พบกับซอแจ

“เจ้าคือคิมยูซินหรือ” ซอแจ ถาม

“หลานของแม่ทัพ “คิมมูลัก” ลูกชายใต้เท้าคิมซอยอนก็คือข้า” คิมยูซิน กล่าว

“เราส่งภาพเต่าให้พ่อของเจ้าได้เห็นแล้ว บอกให้รู้ว่าพวกเจ้าจะมีรายชื่ออยู่ในบัญชีการแก้แค้นของเรา”

“เรื่องนี้ข้ารู้”

“ถ้าอย่างงั้น ทำไมยังมารนหาที่อีก”

“ข้าขอพบหัวหน้ากลุ่มหน่อยได้ไหม”

“ข้าก็คือหัวหน้ากลุ่ม”

“ถ้างั้น ท่านอยู่ฝ่ายไหนของเผ่าคาย่า”

“เรื่องพวกนี้เจ้าไม่มีสิทธิมาถาม” ซอแจ กล่าว

“งั้นข้าก็มาผิดแล้ว เพราะที่มานี่มีเรื่องหลายอย่างจะถามพวกท่าน”

“อะไรนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ...หึ...ต่อให้เจ้า มีวาทศิลป์จะเกลี้ยกล่อมให้ข้ายอมจำนนก็ช่าง แต่เรื่องบางอย่าง มันไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงได้อีก...ครอบครัวเจ้าหวังเสวยสุขจึงไปอิงกับแคว้น ชิลลา โดยเฉพาะพ่อเจ้า เคยสัญญาว่าจะปกป้อง ชนเผ่าคาย่าแต่กลับทำไม่ได้ เพราะฉะนั้น ไม่เพียง ชาวบ้านต้องถูกเนรเทศ แม้แต่ผู้หญิงเด็กเล็กก็ต้องตายในระหว่างทาง ที่สำคัญ...จนวันนี้ยังมีชาว บ้านไร้ที่อยู่ อดอยากหิวโหย”

“ไม่ว่าเผ่าคาย่าจะล่มสลาย หรือถูกขับไล่ก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“หา...อะไรนะ เจ้าคนสารเลวนี่...หึ...ยัง มีหน้ามาพูดอีกหรือ...บอกเหตุผลมาซิเป็นเพราะอะไร”

“เพราะคนในเผ่าแตกความสามัคคีนานแล้ว...ขนาดบ้านเมืองล่มสลาย ยังมีขุนนางที่แบ่ง เป็นสองฝ่ายและบาดหมางกันเอง เพราะฉะนั้น ต่อให้มีผู้นำที่เก่ง ก็ไม่สามารถปกครองชาวบ้านได้อีก” คิมยูซิน กล่าว

“ในที่สุดฝ่ายสกุลคิมของพวกเจ้าจึงยกชนเผ่าให้แคว้นชิลลาง่าย ๆ ในขณะที่พวกเราปกป้องบ้านเมืองสุดชีวิต ฮือ...แล้วพวกเจ้ายังไม่ ถือว่าขายชาติอีกหรือ”

“เพราะฉะนั้น ท่านเลยจะฆ่าคนที่เหลือให้หมดใช่ไหม”

“อะไรนะ”

“ท่านมาสังหารข้า ปองร้ายพ่อข้าคิมซอยอน ฆ่าบุคคลสำคัญของแคว้นชิลลา จากนั้นจะ เกิดอะไรขึ้นอีก ถ้าท่านเป็นผู้ครองแคว้นชิลลา จะทำไงกับเรื่องนี้ ถ้าตอนนี้เป็นข้าจะสั่งประหารชาวเผ่าคาย่ากว่าแสนคนให้หมด แล้วถ้าเป็นท่านจะคิดยังไง...โดยเฉพาะขุนนางชิลลาที่จ้องเล่นงานเราอยู่ นี่เป็นโอกาสดีสำหรับพวกเขา กลุ่ม โพยาจะมีความหมายอะไร พวกท่านกำลังจะทำร้ายชาวบ้านนับแสนให้พินาศย่อยยับ ท่านมีสิทธิ ทำอย่างงั้นหรือเปล่า คิดว่าตัวเองเป็นใคร”

“แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย เราจะถูกกลืนหายไปกับประวัติศาสตร์ และสุดท้ายก็คือตายเหมือนกัน เราจึงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว”

“ไม่มีก็หาทางเข้าสิครับ มันเป็นหน้าที่ของผู้นำอยู่แล้ว และนี่คือ...เหตุผลที่เรายอมอยู่กับพวกท่าน แม้ตายก็ไม่เกี่ยง”

“ไม่มีก็หาทางอื่นไป เพราะนี่คือหน้าที่ของผู้นำ และนี่...คือเหตุผลที่ชาวบ้านยอมเชื่อฟังและภักดีต่อท่าน แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็ให้วางมือไป ซะ” คิมยูซิน กล่าว

“อย่าอยู่เลย ตายซะเถอะ” ซอแจ กล่าว

“หยุดก่อน...มาเพื่อจะพูดเรื่องนี้ใช่ไหม เพื่อจะบอกเราว่าไม่มีสิทธิเป็นผู้นำชนเผ่าคาย่างั้นหรือ” แวยา กล่าว

“เจ้าเป็นใคร” คิมยูซิน ถาม

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้” ซอแจ กล่าว

“เพียงเพื่อจะอธิบายเรื่องนี้ จึงยอมมารนหาที่...หึ ๆ...ถ้านี่คือการเดิมพัน ดูเหมือนเจ้าจะจ่าย น้อยไปหน่อย”

“ถ้าอยากเดิมพันกับข้าก็ต้องบอกชื่อมาก่อน”

“ชื่อข้าน่ะหรือ ข้าเป็นฝ่าย “แทคาย่า”....” แวยา กล่าว

“อย่าบอกให้เขารู้นะ” ซอแจ กล่าว

“ถ้าเจ้าอยากรู้ชื่อข้าจริง ก็แปลว่าโอกาสจะตายก็มีมากขึ้นด้วย คนที่อยากรู้ชื่อข้า จะต้องแลกด้วยชีวิตของเขา”

“ถ้าข้าไม่พร้อมจะตาย คงไม่มาถึงที่นี่หรอก”

“ข้าเป็นผู้สืบทอดคนสุดท้ายของฝ่ายแทคาย่า ลูกชายคนโตขององค์ชาย “แว-กวาง” แห่งเผ่าคาย่า ข้ามีชื่อว่า “แวยา”...หรือก็คือ...ผู้นำที่แท้จริงของกลุ่มโพยา งั้นตอนนี้...เจ้าจะเพิ่มเดิมพันให้ข้าได้หรือยัง”

ไอชองรายงานต๊อกมานว่ามีซิลมีสายลับอยู่ทุกที่ ตอนนี้กำลังสืบข่าวของใต้ซือวาชอนอยู่

“กลุ่มโพยาเป็นหน่วยรบใต้ดิน แค่สายลับ ไม่มีทางพบได้หรอก ถ้าข้าเป็นมีซิล จะใช้วิธีที่รวดเร็วทันใจกว่านี้”

“ข้าไม่รู้ว่ามีซิลเป็นใครและไม่สนใจอยากรับรู้ แต่ถ้าตอนนี้เป็นข้า จะให้คนของเผ่าคาย่ามายืนเรียงแถว แล้วค่อย ๆ ตัดหัวทีละคน บีบให้พูดว่าพวกมันอยู่ไหน” พีดัม กล่าว

“บังอาจนัก....หมายความว่า เราต้องไปฆ่าชาวคาย่าทีละคนหรือไง” ไอชอง กล่าว

“เปล่า ข้าไม่ได้หมายความอย่างงั้นซักหน่อย ท่านนี่ ทำไมชอบคิดอะไรตื้น ๆ อยู่เรื่อย เป็นเพื่อนสนิทท่านยูซินใช่ไหม มิน่าถึงได้นิสัยเหมือนกัน” พีดัม กล่าว

“เมืองซังยางจู เป็นที่อยู่ของชาวคาย่าที่ถูกขับไล่ออกไป เราจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ พีดัม ไปดูหมู่บ้านของเผ่าคาย่า”

“หึ....ด้วยความยินดี หึ ๆ”

คิมยูซินตกลงกับซอแจ และแวยา ว่าตนเองจะจงรักภักดีกับกลุ่มโพยา เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเผ่าคาย่า โดยมอบที่ดินที่เขามีอยู่ให้กับชาวคาย่า

“จะเอาที่ดินผืนนี้ แลกกับชีวิตเจ้าและพ่องั้นหรือ คิดว่าชีวิตพวกเจ้ามีค่าถึงเพียงนี้หรือเปล่า” แวยา ถาม

“ไม่ใช่ ที่ข้าอยากจะแลกเปลี่ยน...คือความภักดีของพวกเจ้า” ยูซิน กล่าว

“เจ้าคงไม่ได้บ้าไปหรอกนะ ความภักดี ของเราหรือ” ซอแจ กล่าว

“สมัยก่อนพ่อของเจ้า องค์ชาย “แว- กวาง” แห่งแทคาย่า กับผู้ครองแคว้นคนสุดท้ายของบ้านข้า เคยร่วมมือในการปกครองแต่ล้มเหลว ปัจจุบันเราจะทำให้เป็นจริงอีกครั้ง”

“หึ...มันก็...เป็นเดิมพันที่สูงดี ร่วมมือหรือ จะร่วมมือกับเราใช่ไหม”

“พวกเจ้าต้องการดินแดน แต่ข้าต้องการกำลังคน” คิมยูซิน กล่าว

“คิมยูซิน เจ้าคิดทำอะไรกันแน่” แวยา ถาม

“ข้ายอมทุ่มทุกอย่างเพื่อจะมาที่นี่ ถ้าจะให้ข้าเผยไต๋อีก เจ้าก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนเหมือนกัน”

พีดัมกับทหารองครักษ์ไปแอบดูที่หมู่บ้านพบโพจองจับพวกชาวบ้านมาบังคับถามที่ซ่อนของพวกโพยา ชาวบ้านคนหนึ่งได้โกหกโพจองว่า พวกเขาอยู่ในหมู่บ้าน “ทากิด” แต่พีดัมสังเกตรู้ว่าพวกชาวบ้านน่าจะโกหก จึงจับชาวบ้านอีกคนมาถามจนได้เห็นข้อความที่เขียนด้วยรหัสลับ บอกว่ากลุ่ม โพยา อยู่ที่หมู่บ้าน “โนปัง” จึงรีบกลับไปรายงานต๊อกมาน

“ทำไมเจ้ารู้ภาษายึกยือพวกนี้ด้วยหรือ” ไอชอง ถาม

“พวกนี้ อาจารย์เคยใช้ส่งข่าวกับข้าบ่อย ๆ”

“แล้วอาจารย์เจ้า เกี่ยวข้องกับ...หน่วย รบใต้ดินกลุ่มนี้ด้วยหรือ” ต๊อกมาน ถาม

“เมื่อก่อนเคยได้ยินว่าเขาเป็นชาวคาย่าเหมือนกันน่ะนะ”

“เอาเป็นว่า เมื่อรู้ตำแหน่งแน่ชัดแล้ว เราจะส่งคนไปปราบเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปเกณฑ์คนของหน่วยบีชอนมา” ไอชองกล่าว

“ไม่ต้องหรอก เราไปเดี๋ยวนี้เลย” ต๊อกมาน กล่าว

“แต่ว่า...มีแค่พวกเราไม่กี่คน...”

“ถ้ายิ่งถ่วงไว้นาน ชาวบ้านที่โกหกจะยิ่งมีอันตรายมากขึ้น เราต้องรีบไปช่วยใต้ซือวาชอน อย่าให้เกิดเหตุร้ายอีก ที่สำคัญถ้าเราไม่อยากบาดหมางกับกลุ่มโพยา ก็ควรทำงานเงียบ ๆ ดีกว่า ฉะนั้น ไปแค่ไม่กี่คนก็พอแล้ว”

“เห็นด้วยเต็มที่เลย ยิ่งพาคนไปเยอะ ยิ่งเกะกะมากกว่า” พีดัม กล่าว

“ถ้าอย่างงั้น เราจะไปเดี๋ยวนี้” ต๊อกมาน กล่าว

เมื่อต๊อกมานและพวกมาถึงก็ถูกล้อมโดยคนของซอแจ แต่ก่อนที่จะถูกทำร้าย คิมยูซินก็เข้ามาช่วย

“เป็นคนที่รู้จักหรือ” แวยา ถาม

“ใช่แล้ว ทุกคนเก็บอาวุธไว้ก่อน” ต๊อกมานกล่าว

“พวกเขาเป็นใครกันแน่” แวยา ถาม

“เมื่อกี้เจ้าถามว่าสิ่งที่ข้าทำเพื่ออะไรใช่ไหม....นี่คือคำตอบ”

“เอ่อ....ท่านยูซิน” ต๊อกมาน กล่าว

“คนนี้ คือคำตอบในการแลกเปลี่ยนของข้า นางคือนายของข้า....ที่จะปกครองชิลลา” คิมยูซิน กล่าว

“ท่านยูซิน ทำไมท่าน....” ต๊อกมาน ตะลึง

“นับแต่นี้เจ้าก็คือ....นายของพวกเราทุกคน พวกเจ้ายังไม่คุกเข่าให้นายเหนือหัวอีกหรือ” คิมยูซิน กล่าว

“นางคือนายใหม่ของเรา ทุกคนให้การต้อนรับ” แวยา ประกาศ






..............จบตอนที่ 26........



เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 25



Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 25
Cr. : Dailynews Online


มีซิล และเซจองพยายามทูลให้พระมเหสีมายาทรงหักห้ามพระทัยเรื่ององค์หญิงชอนมยอง

“พระมเหสี ดูสีพระพักตร์เหมือนจะไม่สู้ดีนัก ทรงถนอมพระวรกายไว้บ้าง” เซจอง ทูล

“นางคนสารเลว ฮือ ๆๆ”

“เอ่อ...พระ...พระมเหสี ทำไมรับสั่งอย่างงั้น...” ฮาจอง ทูลถาม

“ซักวันเจ้าต้องตายเหมือนกัน หึ...เจ้าจะสูญเสียอำนาจวาสนาทุกอย่าง ถูกคนประณาม รุมสาปแช่ง และสุดท้ายก็จะตายอย่างไม่มีใครเหลียวแล หึ...ฮือ...จะนอนก็ไม่อาจข่มตาหลับ หิวก็ไม่อาจกลืนลงคอ อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็นทรมาน ทรกรรมสาหัส จะขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครสนใจ แล้วเจ้าจะตายอย่างอนาถที่สุด ฮือ... ไม่มีสุสาน ไม่มีป้ายบูชา ไม่มีใครเซ่นไหว้วิญญาณชั่วร้ายของเจ้า ฮือ....ยิ่งชื่อของเจ้า ที่เป็นเสนียดต่อบ้านเมืองจะไม่มีใครเอ่ยถึงให้เป็นกาลกิณีตลอดไป โอย...” พระมเหสีมายา ตรัส

“ว้าย...พระมเหสี ๆ” นางในร้องเรียก

“พระมเหสี”

“ทรงเป็นไงบ้างเพคะ พระมเหสี ๆ”

คิมยูซินจะทำตามรับสั่งขององค์หญิงชอนมยอง พาต๊อกมานหนี แต่นางไม่ยอมไป

“ถ้าอยู่ต่อ เจ้าจะมีแต่ตายเท่านั้น” คิมยูซิน กล่าว

“ข้าสามารถหาวิธี...ให้ตัวเองไม่ต้องตายและอยู่ต่อได้...ไม่ใช่สิ เพราะข้าไม่อยากตายเลย ต้องหาทางออกมากกว่า”

“แล้วยังไง เจ้าคิดจะทำไงกันแน่”

“ข้าคิดจะ...ปกครองชิลลา...บ้านเมืองถูกกระทำย่ำยีมากพอแล้ว ข้าจะให้ชิลลา...ได้ปฏิรูปโฉมใหม่...แค่โค่นอำนาจของมีซิล...ขอเพียงกำจัดนางได้ก็พอแล้ว”

พีดัมเห็นต๊อกมานจะเดินทางก็สอบถามจนรู้ว่านางจะเดินทางไปซอนาบู

“ซอนาบู...เอ่อ...เดี๋ยว ๆๆ อย่าเพิ่งไป ฟังข้าซักนิด คือ...ตอนนี้ใคร ๆ ก็จ้องจะจับเจ้าไปทั่ว แล้วยังไปที่นั่นทำไมอีก...เดี๋ยว...บอกว่าอย่าเพิ่งไป บอกข้าไม่ได้หรือ”

“เจ้า...จะไปกับข้ามั้ยล่ะ” ต๊อกมาน ถาม

“ทำอะไร...หึ ๆ ต้องบอกก่อนว่าจะให้ทำอะไรบ้าง” พีดัมกล่าว คิมยูซินและต๊อกมานจึงบอกเรื่องที่ต๊อกมานจะชิงอำนาจจากมีซิลเพื่อปกครองชิลลา เมื่อพีดัมรู้ก็หัวเราะ

“ฮ่า ๆๆ หึ...เจ้ากับท่านยูซิน...พูดตลกใช่ไหมนี่ หา...”

“ถ้าอยากช่วยข้าจริงก็ไปพบข้าที่โรงเตี๊ยม “กวางฮึง” ในเมืองหลวงได้” ต๊อกมาน กล่าว

“หา...เจ้า...พูดจริง...หรือนี่...” พีดัมถาม

“หรือไม่อย่างงั้น เราก็แยกกันตรงนี้”

“เดี๋ยว..นี่..จริงหรือเปล่าน่ะ...ตั้งแต่เกิดมานี่ เพิ่งเคยฟังเรื่องเพ้อเจ้อก็วันนี้...เอ่อ...ต๊อกมาน...เป็นไปได้หรือนี่ เฮ่ย...”

เมื่อองค์หญิงสิ้นพระชนม์ไปแล้ว ชาวบ้านต่างพูดลือกันว่าเป็นเพราะองค์หญิงถูกมีซิล แอบเล่นงาน พีดัมเข้ามาในเมืองได้ยินจึงยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงเพราะเห็นมากับตา

“ล้อเล่นน่ะ พูดจริงหรือเปล่า...ไหนว่า มาซิ...”

“จริงซี่ ล้อเล่นได้หรือ” พีดัม กล่าว

“แล้วเหตุการณ์ตอนนั้นเป็นไง...เล่าให้ฟังหน่อย...เร็วเข้า...”

“คืองี้ ตอนนั้นอยู่ที่ริมน้ำ ข้าเห็นพวกทหารมากันเพียบ แล้วองค์หญิงก็อยู่...”

“ทำอะไรอยู่” มุนโน เดินเข้ามาถาม

“เอ่อ...”

“เจ้ามาทำอะไรอยู่แถวนี้”

“อาจารย์”

“ตามข้ามา”

“ครับ”

“พูดมาก่อนซี่...ยังไม่รู้เรื่องเลย...อยากรู้อ่ะ...จริงหรือเปล่า...” ชายหลายคนตะโกนถาม

“ไม่บอกปล่อยให้งง” พีดัม กล่าว

“บ้าจริง...แล้วมันยังไงกันแน่...บอกหน่อยก็ไม่ได้...”

“สงสัยมันจะโม้มากกว่า”

หลังจากออกมาจากกลุ่มชาวบ้านแล้ว มุนโน ก็สอบถามพีดัม

“เจ้าบอกว่าอยากช่วยคนแปลกหน้าที่ พลัดหลงมา ข้าเลยไปติดต่อเรือให้ แล้วตอนนี้พวกเขาไปไหนถึงเหลือเจ้าคนเดียว”

“ครับ นั่นเป็นเพราะ...”

“ส่งพวกเขาไปแล้วใช่ไหม”

“เดิมทีก็น่าจะไปได้ แต่เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”

“เจ้าคนกะล่อน มาเล่นตลกอะไรกับข้าอีก จะมาโกหกใช่ไหม”

“เปล่านะครับ คราวนี้ข้าตั้งใจอยากช่วยพวกเขาจริง ๆ ที่สำคัญ ข้าได้ช่วยไปแล้ว...เพียงแต่ว่า เกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย แม้แต่ข้า...ก็อดใจหายไม่ได้”

“เจ้าไปช่วยพวกเขาจริงหรือ”

“ครับ”

“ช่วยด้วยความจริงใจ ไม่ได้หวังอะไรแน่นะ”

“ครับ เป็นความจริงใจ”

“ข้าจะไปจากที่นี่แล้ว เจ้าไปเก็บของเร็ว”

“ครับ”

มุนโนเห็นพีดัม นั่งนิ่งอยู่ก็เข้าไปถามว่าคิดอะไรอยู่

“เปล่าครับ คิดถึง...คนที่ข้าไปช่วยเขา” พีดัม กล่าว

“ใคร องครักษ์คนนั้นน่ะหรือ”

“ไม่ใช่ครับ คนที่อยู่กับเขา เหมือนเป็นลูกน้องอีกคน...ที่แท้เขา...กับองค์หญิง...เอ่อ...อาจารย์ ข้าอยากจะ...ไปช่วยพวกเขาได้ไหม”

“ไปช่วยทำไม”

“คือ....รู้สึกเห็นใจน่ะครับ”

“ดูเหมือนเจ้าจะเห็นใจ...สองคนนั้นด้วยความจริงใจนะ”

“ใช่ครับ ข้าอยากช่วยพวกเขาจริง ๆ ไม่ทราบท่านจะอนุญาตให้ข้าไปได้ไหม ข้าพูดจริงน่ะครับ”

“เอาเถอะ อยากไปก็ไป ข้าจะคอยส่งข่าวในที่ที่เราเคยตกลงไว้ เจ้าไปช่วยเพื่อนทำงาน มีเวลาแล้วค่อยติดต่อ”

“ครับ”

ไอชองแต่งตัวเป็น “นังจัง” มาคุกเข่าหน้าตำหนักพระเจ้าจินพยอง เพื่อทูลขอให้สืบสวนเรื่องราวเกี่ยวกับการสิ้นพระชนม์ขององค์หญิงชอนมยอง ด้านมีซิลเมื่อรู้ข่าวนี้จากซอวอน ก็ทำทีเป็นเห็นด้วยกับการกระทำของไอชอง

“ฝ่าบาท องค์หญิงทรงเป็นพระธิดา ประสบเหตุร้ายที่น่าเศร้านัก...ในฐานะที่หม่อมฉันเป็นผู้ดูแลความสงบของบ้านเมือง กลับมัวแต่เศร้าโศกเสียใจ ปล่อยให้ความทุกข์ครอบงำจิตใจจนไม่คิดทำอะไรซักอย่าง...แต่ว่ายังมีองครักษ์ที่ จงรักภักดี มองว่าเรื่องนี้ควรมีการสืบสาวให้ถึงที่สุด หม่อมฉัน...คิดว่าไอชองพูดถูก เรื่องนี้สมควรที่จะ...ไต่สวนให้เกิดความกระจ่าง ใครผิดก็ว่าไปตามผิด ถึงจะถูกต้องเพคะ” มีซิล กล่าว

“ฝ่าบาท การสิ้นพระชนม์ขององค์หญิงชอนมยอง ไม่ควรปล่อยให้ผ่านเลยง่าย ๆ... ขอฝ่าบาททรงไต่สวนด้วย”

“ฟังพูดเข้า นี่ล่ะน้าที่เค้าเรียกว่าตีสองหน้าน่ะ” ซกพุง กล่าว

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” ยิมจง ถาม

“รู้แล้วยังมาถามอีก ท่านไอชองกับเจ้า องค์หญิงและท่านซอยอน จู่ ๆ ไปที่เขตยีซอทำไม” ซกพุง ถาม

“ไปทำไมหรือ”

“ก็ไปเพื่อ...ตามหาขนิษฐาฝาแฝดขององค์หญิงชอนมยองที่จากไปหลายปีน่ะซี้” ซกพุง กล่าว

“เจ้าพูดอะไรน่ะ มีองค์หญิงแฝดด้วยหรือ”

“หมายความว่า พระมเหสีประสูติพระธิดาแฝดงั้นหรือ” องครักษ์ กล่าว

“แล้วยังไง ตกลงองค์หญิงชอนมยอง หาพระขนิษฐานเจอหรือเปล่า”

“ไม่เพียงแต่หาเจอ ยังจะช่วยให้นางหนีด้วย” ซกพุง กล่าว

“อะไรนะ นี่แปลว่า ท่านซอยอนกับท่านยิมจงก็รู้เห็นด้วยหรือ”

“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ท่านซกพุงคงไม่บอกหรอกว่าท่านไอชองตีสองหน้า” โพจอง กล่าว

“ไม่งั้นจะเป็นอะไร”

“น่าจะเป็น....การไปฆ่าคนมากกว่า...จริง หรือเปล่า เจ้ากล้าปฏิเสธมั้ยล่ะ” โพจอง กล่าว

“มีคนคิดจะกำจัดนางให้พ้นทาง หม่อมฉันหมายถึงท่านซอยอนกับยิมจง ฝ่าบาทรับสั่งให้พวกเขาไปสังหารองค์หญิงแฝดหรือก็คือต๊อกมาน ใช่หรือเปล่าเพคะ ใต้เท้าอึยเจ” มีซิล ถาม

“ท่านเซจูอย่าพูดส่งเดชนัก วันก่อนก็เอาเรื่ององค์หญิงแฝดมาต่อรอง วันนี้แค่เป็นเรื่องสันนิษฐาน ก็จะมาข่มขู่ฝ่าบาทงั้นหรือ” ใต้เท้า อึยเจ กล่าว

“ใครบอกว่าข่มขู่ ถ้าไม่ใช่อย่างที่พูด แล้วทำไมระหว่างที่เรามีประชุมอยู่ จู่ ๆ องค์หญิงชอนมยองทรงนึกยังไง เสด็จไปที่นั่นตามลำพังน่ะ” เซจอง กล่าว

“นั่นเป็นเพราะ....องค์หญิงอยากพบท่านยูซินเพื่อจะหารือเรื่องอภิเษกสมรส” ยองชุน กล่าว

“ใช่ ยังมีเขาอีกคน เพราะตอนนั้นคิมยูซิน กำลังคุ้มกันต๊อกมานอยู่” ซอวอน กล่าว

“ท่านพูดเหลวไหล ยูซินไปที่นั่น เพื่อจะพบข้าต่างหาก” คิมซอยอน กล่าว

“งั้นหรือ แล้วขณะที่องค์หญิงสิ้นพระชนม์ ไม่ทราบว่าลูกชายท่านอยู่กับท่านหรือเปล่า จาก รายงานที่ข้าได้มา ก่อนที่องค์หญิงจะสิ้นพระชนม์ ไอชองได้อยู่เคียงข้างตลอด ที่สำคัญ คิมยูซินอยู่กับองค์หญิงแฝดอีกองค์ หรือก็คือต๊อกมาน พวกเขาต่างก็อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า” ซอวอน กล่าว

“ในขณะที่ฝ่ายเรายืนยันคำสั่งให้จับต๊อก มานกลับมาโดยไม่มีการทำร้าย ไม่เหมือนคำสั่งของใต้เท้าอึยเจ” เซจอง กล่าว

“นั่นสิ ถ้าไม่เพราะอย่างงั้น องค์หญิงคงไม่ปลีกตัวจากท่านซอยอนและยิมจง เสด็จไปตามลำพัง กับองครักษ์ไอชองเป็นแน่จริงมั้ยครับ” ฮาจอง กล่าว

“ฝ่าบาท แล้วตอนนี้จะทรงทำไงดีเพคะ... ยังจะสืบหาคนที่ทำให้องค์หญิงสิ้นพระชนม์อีกหรือเปล่า ถ้าไงให้หม่อมฉันรับหน้าที่ก็ได้นะเพคะ แต่ว่าเราอาจต้องถกประเด็นองค์หญิงแฝดที่ทำให้องค์หญิงชอนมยองต้องไปยังที่เกิดเหตุอีกครั้ง” มีซิล ทูล

“หึ...การตายของชอนมยอง...เป็นอุบัติเหตุ” พระเจ้าจินพยอง ตรัส

“เพคะ ฝ่าบาท ช่างเป็นอุบัติเหตุที่น่าเศร้านัก หม่อมฉันขอแสดงความเสียใจต่อฝ่าบาทและพระมเหสี และการประชุมเกี่ยวกับเรื่ององค์หญิงแฝด ก็ถือว่ายกเลิกกันไป นับแต่นี้ บ้านเมืองก็จะเข้าสู่ภาวะปกติ” มีซิล ทูล

ซอวอนออกมาบอกกับไอชองว่าฝ่าบาทมีรับสั่งว่าการสิ้นพระชนม์ เป็นเหตุสุดวิสัย ต่อไปถ้าใครกล้าฟื้นฝอยหาตะเข็บอีก จะถือว่าคนคนนั้น กระทำการอันเป็นภัยต่อราชสำนัก มีโทษถึงขั้นประหาร ชีวิต ด้านมีซิลเมื่อรู้ว่าแทนัมโพ ได้รับคำสั่งจากมีเซ็งให้ไปฆ่าต๊อกมานก็โกรธ จึงเรียกมีเซ็งมาพบ

“ดื่มไปเร็ว ๆ” มีซิล กล่าวแล้วยื่นแก้วยาพิษให้

“อย่าล้อเล่นได้ไหม ข้ากลัวจะแย่แล้วนะ หึ...ยังไงข้าก็เป็นน้อง ใจคอจะให้ดื่มยาพิษได้ลงหรือ” มีเซ็ง กล่าว

“ขนาดลูกยังตัดขาดได้ น้องจะมีความหมาย อะไร ใครก็ตามที่ขัดคำสั่ง ข้าสามารถตัดได้หมดทั้งนั้น” มีซิล กล่าว

“พี่ใหญ่ อภัยให้ข้าซักครั้งไม่ได้หรือ ข้าเพียงแต่...ได้ยินธิดาเทพบอกว่าให้ฆ่านางซะ”

“ธิดาเทพมาสั่งแทนข้าได้หรือ”

“ก็นางบอกว่า ดาวชอนจุนจะทาบรัศมีดาวปุกนักซานี่นา”

“นางเป็นแค่โหรหลวงที่ทำนายเรื่อยเปื่อยจะมากำหนดชะตาของข้าได้ยังไง”

“นั่นสิ, ข้าก็ว่างั้นแหละ แหะ ๆ ฮือ ๆ ๆ”

“ดาวชอนจุน...จะมีอิทธิพลอะไรกล้ามาทาบรัศมีดาวประจำราศีของข้าได้หรือ อยากรู้นักหน้าไหนจะมาโค่นอำนาจข้าได้ช่วยบอกหน่อยซิ” มีซิล กล่าว

“ใช่ ถูกต้อง ฮือ ๆ ๆ”

“โอกาสเป็นของเราแท้ ๆ กลับต้องเสียไปเพราะการตายของชอนมยอง ฮือ...เจ้ารู้หรือเปล่า”

“ฮือ...ใช่แล้ว ใช่ ๆ ข้าลืมบอกไป คือ...ไต้ซือวาชอนบอกว่า อีกไม่นานจะเกิด สุริยคราส...ถ้าเกิดจริงนั่นเป็นปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่กว่าราหูอมจันทร์หลายเท่านัก ถ้ามันจริงละก็ ท่านจะได้ในสิ่งที่ต้องการไม่ว่าคืออะไรก็ตามแต่”

“แต่ว่าเท่าที่ข้ารู้สุริยคราสไม่อาจคำนวณได้ง่าย ๆ เหมือนจันทรคราส”

“ใช่ ถูกต้อง มันเป็นอย่างงั้น แต่ว่า ข้าไปบอกให้ไต้ซือพยายามหน่อย เขาเลยใช้ปฏิทินชุดใหม่เป็นข้อมูลสำคัญ,กำลังเร่งคำนวณให้รู้แน่ชัด...เอ่อ... ข้าพูดจริงนะพี่ใหญ่...ธิดาเทพคงหมดประโยชน์ไปแล้ว ถ้าไม่มีข้าอีกคน อีกหน่อยเรื่องพวกนี้ใครจะช่วย ท่านดูแลล่ะครับ ฮือ...ข้าน่ะอย่างน้อยก็พอมีประโยชน์ บ้าง หึ...พี่ใหญ่ แล้วก็แล้วไปถือว่ายกโทษซักครั้ง แล้วต่อไปรับรองจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก แหะ ๆ ๆ พี่ใหญ่ ฮือ ๆ ๆ” มีเซ็ง กล่าว

มีซิล ได้เดินทางมาหาธิดาเทพ

“ท่านเซจู...ข้ากำลังตั้งจิต เพ่งมองท้องฟ้า ดูความเปลี่ยนแปลง จากนั้นค่อยถ่ายทอดบัญชาสวรรค์มายังท่าน”

“เพราะอย่างงี้ เราสองคนถึงร่วมมือมาจนวันนี้ สร้างอาณาจักรที่มั่นคง”

“แต่แล้ว นับวันท่านจะยิ่งเปลี่ยนไปมากขึ้น” ธิดาเทพ กล่าว

“สมัยก่อนท่านเป็นคนบอกข้าเองว่า สวรรค์อยู่เคียงข้างข้าเสมอ”

“นั่นมันก็ถูกอยู่ แต่จริงๆ แล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตนั้น มักจะผันแปรและยากจะคาดเดา ไม่เคยอยู่กับใครหรือที่ใดที่หนึ่งนาน ๆ”

“แล้วยังไง” มีซิล ถาม

“โดยเฉพาะ....กับคนที่ไม่รู้จักยำเกรงต่อฟ้าดิน ไม่นานจะได้รับบทเรียนล้ำค่า” ธิดาเทพ กล่าว

“แล้วไง ท่านจะบอกว่านับแต่นี้สวรรค์ไม่เข้าข้างข้าอีกใช่ไหม” มีซิล กล่าว

“ข้าอยากให้ท่าน...อย่าสบประมาทต่อพลังอำนาจที่เหนือกว่าเรา”

“เอาเป็นว่าข้าเข้าใจ ว่าแต่ท่านเถอะ จะไม่ทบทวนตัวเองบ้างหรือ” มีซิล กล่าว

ฮาจองไม่พอใจซอวอนที่ทำงานพลาดจึงต่อว่า

“ท่านทำงานประสาอะไร ถ้าจับองค์หญิงแฝดอีกองค์มาแต่แรก เรื่องก็คงจบ ไม่บานปลายมาถึงขั้นนี้หรอก...ไม่เพียงแต่ทำให้เสียโอกาสอันดี ยังต้องปิดบังเรื่องนี้ต่อไป พูดก็พูดไม่ได้ ไม่ใช่เพราะท่านหรอกหรือ หา....พูดแล้วก็น่าโมโห เฮ่ย...ท่านคง...ไม่ตั้งใจปล่อยนางไปหรอกนะ หา...”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” ซอวอน ถาม

“ที่เขาสงสัยก็มีเหตุผล ไม่ต้องโกรธหรอก ถ้าอีกหน่อย ลูกข้าได้เป็นรัชทายาท ท่านคงไม่พอใจอยู่แล้ว” เซจอง กล่าว

“ท่านเซจอง” ซอวอน กล่าว

“เถียงอะไรกันอีกล่ะ ไม่ต้องโทษกันไปมาหรอก หึ....ถึงเราไม่ทำอะไรตอนนี้ เรื่ององค์หญิงแฝดก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี”

“อะไรนะ” ฮาจอง กล่าว

“หมายความว่าไงน่ะฮูหยิน” เซจอง ถาม

“ดูจากนิสัยเด็กคนนั้น หรือแม้แต่การทำนายของธิดาเทพ คนที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ อีกไม่นานจะกลับมาเมืองซอนาบูของเรา”

ไอชองผิดหวังที่พระเจ้าจินพยองไม่ยอมไต่สวนหาคนที่ทำผิดกรณีที่องค์หญิงชอนมยองเสียชีวิต จึงคิดจะสังหารตนเอง แต่ต๊อกมานมาเห็นและห้ามไว้ และขอให้ไอชองมาเป็นองครักษ์ของตนเอง

ใต้เท้าอึยเจ และยองชุนมาขอเข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง

“ฝ่าบาท ขอทรงเข้มแข็งและหนักแน่นเข้าไว้ เห็นแก่บ้านเมืองมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ที่เร่งด่วนคือต้องทำให้ราชสำนักมีความมั่นคง จึงต้องเลือกผู้ที่เหมาะสม ให้ดำรงตำแหน่งรัชทายาทโดยเร็ว ทุกวันนี้ชาวบ้านยังเสียใจต่อการสิ้นพระชนม์ขององค์หญิงชอนมยองไม่หาย ฉะนั้น เพื่อให้สอดคล้องกับเสียงส่วนใหญ่ จึงน่าจะให้โอรสขององค์หญิง หรือก็คือคุณชายชุนชูเป็นรัชทายาทซะ ฝ่าบาท อย่าให้การเสียสละขององค์หญิงซึ่งหวังจะช่วยราชสำนักต้องเสียเปล่านะ พะย่ะค่ะ...”

“ข้าอยากให้ท่านพักผ่อนซักระยะ โดยการลาออกจากราชการ...ที่จริง ข้าไม่เคยระแวงในความภักดีของท่าน และเชื่อว่าสิ่งที่ท่านทำไม่ใช่เพื่อประโยชน์ส่วนตัว...แม้แต่คำแนะนำของท่าน ข้าก็รู้ว่าสมควรจะทำอย่างงั้น แต่ว่า ข้ารู้สึกมองหน้าท่านได้ไม่เต็มตา”

“ฝ่าบาท...”

“ทำแบบนี้จะมีความหมายอะไร เพื่อปกป้องราชบัลลังก์ ข้าต้องทนเจ็บปวดและสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้าย ลูกแต่ละคนทยอยจากข้าไป รวมถึงพระมเหสีด้วย และราชสำนักก็ยังวิกฤติเหมือนเดิม”

“หึ...”

“ฮือ...ไปเถอะ ท่านรีบไปซะ”

“ฮือ...ฝ่าบาท ทรงอภัยให้ใต้เท้าอึยเจ ซักครั้งเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ยองชุน กล่าวทูล

“พระเจ้าจินฮึง ทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย ที่ไม่อาจทำตามพระบัญชาที่ทรงสั่งเสียไว้ในอดีต ฝ่าบาท เรื่องที่เกิดเพราะความไม่เอาไหนของหม่อมฉัน ขอฝ่าบาท ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน” อึยเจ คิดและได้ลาออกไป

ไอชองได้เข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง ได้นำจดหมายจากต๊อกมานมาถวาย พระเจ้าจิน พยองจึงรีบเปิดอ่าน

“ฝ่าบาท หม่อมฉัน...เป็นธิดาองค์รองของฝ่าบาท องค์หญิงแห่งชิลลา ชื่อต๊อกมาน เพคะ”

พระเจ้าจินพยอง เมื่ออ่านจดหมายเสร็จแล้วก็อึ้ง ด้านไอชองได้เดินทางไปเข้าเฝ้าพระมเหสีมายาที่นอนป่วยอยู่ จากนั้นเมื่อกลับ ออกมาก็พบกับคิมยูซินที่ออกมาตามหาต๊อกมาน

ต๊อกมานชวนพีดัมให้ตัดสินใจมาทำงานกับนาง ระหว่างนั้นคิมยูซินก็เข้ามาดึงตัวนางออกไป

“เจ้าจะทำอะไรกันแน่...ไม่ว่าขึ้นสวรรค์ หรือลงนรกก็ช่าง ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ บอกมาเถอะไม่ต้องกลัวหรอก...จะลอบสังหารมีซิล ใช่ไหม...จะทวงสิทธิขององค์หญิงกลับคืนมา... หรือไม่งั้น ก็คือแก้แค้นชิลลาที่ตัดขาดกับเจ้า ...ต่อให้คิดอย่างงั้นก็เถอะ ตอนนี้เจ้าก็ไม่ควรอยู่ในเมืองหลวง รีบไปจากที่นี่ก่อน” คิมยูซิน กล่าว

“ข้ากำลังคิดอยู่ว่า...จะให้ท่านมีส่วนร่วมในงานนี้ดีหรือเปล่า ข้าไม่รู้จริง ๆ”

“ข้าบอกแล้วว่า จะขอมีส่วนร่วมกับเจ้าทุกอย่าง ข้าไม่กลัว ข้าจะร่วมด้วย”

“แต่ว่าข้า...ข้ากลัวตัวเองจะใจอ่อน...ถ้า อยู่กับท่านนาน ๆ ต่อไปท่านจะ...ไม่สามารถ... ตบหัวข้าหรือดุด่าว่ากล่าว...ไม่อาจจะ...เรียกชื่อข้าตรง ๆ ได้...ไม่อาจที่จะ...ถูกตัวข้า...หรือแม้แต่เข้าใกล้ข้าด้วยซ้ำ” ต๊อกมานกล่าว จากนั้นก็คิดในใจ

“ถ้าเพียงแต่...มีท่านอยู่ในใจข้าอย่างเงียบ ๆ แค่นี้น่าจะพอ”

เมื่อพระมเหสีมายา ได้ทราบข่าวต๊อกมาน จากไอชอง อาการป่วยก็กลับดีขึ้น แล้วรีบไปตำหนักเทพเพื่อไหว้วิญญาณขององค์หญิงทันที โดยให้ต๊อกมานปลอมตัวเป็นนางสนมแล้วตามเสด็จเข้าไปข้างใน

“เพราะอะไร เจ้าต้องกลับมาอีก”

“หม่อมฉัน....ได้ยินว่าพระมเหสีประชวรหนัก” ต๊อกมาน กล่าวทูล

“ต๊อกมาน ลูกรักของแม่....ฮือ....พอท่านไอชองมาบอก....เรื่องของเจ้าให้ข้ารู้ ข้าก็ฟื้นทันที เจ้าคิดจะทำไงต่อไปอีก”

“หม่อมฉันอยากเข้าไปในห้องลับ....ที่องค์หญิงเคยบอกว่าอยู่ในตำหนักเทพ”

“หา....เข้าไป....ในนั้นทำไม เจ้าจะทำอะไรกันแน่”

“เพื่อพิสูจน์เรื่องเรื่องหนึ่ง”

“หา....ฮือ....เจ้าจะให้แม่....ต้องเสียเจ้าไปอีกคนหรือไง....ฮือ....เข้าไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา”

ต๊อกมาน เข้ามาหาในห้องของธิดาเทพแล้วเอามีดจ่อคอธิดาเทพไว้

“เจ้าเองหรือ....ทำไมถึงได้....” ธิดาเทพ ถาม

“คนที่รับบัญชาจากสวรรค์ กลับมีห้องลับอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ทำสิ่งที่หลอกลวงต่อสวรรค์และราษฎร หนำซ้ำ ยังใช้วิธีสกปรกแลกกับผลประโยชน์ คนอย่างท่านไม่คู่ควรเป็นธิดาเทพซักนิด” ต๊อกมาน กล่าว

“แล้วยังไง เจ้าจะมาฆ่าข้าใช่ไหม”

“หึ....ฆ่าท่านน่ะหรือ ใครเป็นคนศึกษาเกี่ยวกับเรื่องปฏิทิน....ข้าถามว่าใครศึกษาเกี่ยวกับปฏิทิน เขาอยู่ไหน”

“นี่....นี่แปลว่า....ดาวแคยาง.....” ธิดาเทพ กล่าว

“ดาวแคยาง....”

“หา....คือเจ้าหรอกหรือ”

“ข้าไม่รู้ท่านเพ้อเจ้ออะไร บอกมา เร็ว ๆ ใครเป็นคนศึกษาเรื่องปฏิทินกันแน่ เอ่อ....” ต๊อกมาน กล่าว

“หึ....หึ....เร็วเข้า ไปแอบไว้ก่อน ไปอยู่หลังฉากบังตา หึ....ไปเร็วซี่” ธิดาเทพ พาต๊อกมานไปแอบเมื่อมีเสียงดังจากข้างนอก จากนั้นมีซิลก็เข้ามา

“ข้าจะมาถามเป็นครั้งสุดท้าย จะยอมทำตามคำสั่งข้ามั้ย” มีซิล กล่าว

“เช่นเดียวกัน ข้าก็ขอเตือนท่านเซจูเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน ถ้าจับองค์หญิงแฝดอีกคนได้เมื่อไหร่ ก็ให้สังหารนางทันที เพราะตอนนี้ท่านมีอำนาจในมืออย่างชนิดไม่มีใครเทียบได้อยู่แล้ว ที่สำคัญคือ ดวงชะตาท่านจะไม่มีวันไปถึงตำแหน่งมเหสีแน่นอน”

“อะไรนะ ท่านนึกว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาตัดสินชะตาข้าแบบนี้....คนอย่างท่านคู่ควรด้วยหรือ” มีซิล ถาม

“ใช่ ท่านเซจู ท้ายที่สุดแล้ว ยุคของท่านจะต้องสิ้นสุดไปตามกาลเวลา แต่ว่า ข้าไม่อยากอยู่ดูเหตุการณ์ที่จะเกิดในวันนั้น โอ๊ะ....ต่อไป คนที่จะช่วยท่านทำงานได้ ฮือ....คงมีแต่....ไต้ซือวาชอน .... ที่อยู่ในวัด “วาต๊อก” เท่านั้น ฮือ....มีเขาคนเดียว ....โอ๊ะ....ที่จะ....ตีความในปฏิทินออกมาได้...ไต้ซือ... วาชอนที่อยู่ใน...วัด “วาต๊อก” คนเดียวเท่านั้น ฮือ....” ธิดาเทพ กล่าวหลังจากซดยาพิษลงคอ

“วัดวาต๊อก ไต้ซือวาชอน” ต๊อกมาน คิด เมื่อได้ยินธิดาเทพพูด

“ท่านจง....อย่าลืมคำพูดของข้า.... วัด....วาต๊อก...วัดวาต๊อก....ไต้....ไต้ซือวาชอน.... คนเดียวเท่านั้น โอ๊ย....โอย”

“อ้าว....ใครเป็นอะไร เฮ้ย....เอ่อ....ธิดาเทพ ๆ เอ่อ....พี่ใหญ่ ไม่ได้นะท่าน ถ้าปล่อยให้นางตาย ต่อไปเรื่องการทำนายเราจะพึ่งใครได้อีก หา....พี่ใหญ่....ๆ....ธิดาเทพ ๆ เดี๋ยว....พี่ใหญ่ ๆ แน่ใจหรือว่าคิดดีแล้ว” มีเซ็ง เข้ามา

“เรื่องสุริยคราสเป็นความจริงหรือเปล่า” มีซิล ถาม

“จริงซี่ แน่นอนเลย” มีเซ็ง กล่าว

“ข้าจะไปคุยกับไต้ซือวาชอนเดี๋ยวนี้ เจ้าไปกับข้าด้วย” มีซิล สั่ง

ต๊อกมานกลับมาบอกคิมยูซิน พีดัม และไอชอง ว่าคืนนี้จะไปที่วัดวาต๊อกเพื่อจับตัววาชอน ซึ่งที่วัดวาต๊อก จุปังที่ถูกคุมขังอยู่ได้ขอร้องไต้ซือวาชอนให้ช่วยถอดกุญแจออกให้

“นั่นสิครับ เราต้องกลับไปวังหลวงอีก เพราะจู่ ๆ องค์หญิงก็สิ้นพระชนม์ไป เราต้อง กลับไป....สืบให้รู้ต้นสายปลายเหตุน่ะนะจริงมั้ยพี่”

“ใช่ ท่านมารักษานางทุกวันก็ไม่เห็น จะดีขึ้น สู้แก้มัดให้เราดีกว่า เผื่อข้าจะมีทางช่วยบ้าง” จุปัง กล่าว

“นั่นสิ พี่จุปังก็รักษาคนได้เหมือนกัน”

“ช่วยเราก็ได้กุศลแรง ท่านจะไม่เห็นใจหน่อยหรือ ไต้ซือ ฮือ ๆ ๆ”

ต๊อกมานได้คิดถึงจดหมายที่เขียนถึงพระเจ้าจินพยอง

“ฝ่าบาท หม่อมฉัน....เป็นธิดาองค์รองของฝ่าบาท องค์หญิงแห่งชิลลา ชื่อต๊อกมาน เพคะ แม้ฝ่าบาทและคนอื่น ๆ จะไม่ยินดีต้อนรับหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันก็ต้องการฐานะเดิมกลับคืน เป็นธิดาของฝ่าบาท องค์หญิงแห่ง ชิลลา เชื้อพระวงศ์ที่แท้จริง” จากนั้นพระมเหสีมายาก็ถามว่านางคิดจะทำอะไรกันแน่

“นี่คือ....หนทางเดียวที่หม่อมฉันจะได้ ....อยู่รอดต่อไป ที่สำคัญคือ เป็นทางเดียวที่หม่อมฉันจะได้เป็น....ธิดาของเสด็จแม่”





..............จบตอนที่ 25........



[Photo] Bidam - Behind the scene Episode 21.



[Photo Capture] Bidam First Scene from Queen Seon Deok Ep.21.