Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 21
Cr. : Dailynews Online
ธิดาเทพ มาตามหาชิซูที่หายตัวไป ซอวอนอาสาขอเป็นคนออกไปตามหา ด้านชิซูได้มาขอพบมีซิล
“ท่านเซจู ข้ามองเห็นแล้วครับ”
“หา...เห็นแล้วหรือ” เซจอง กล่าว
“เจ้ามองเห็นแล้วหรือ” มีซิล ถาม
“ครับ แต่ว่า...สิ่งที่เห็นหลังจากตาหายก็คือ...”
“คืออะไร”
“เด็กคนนั้น...องค์หญิงฝาแฝด...เด็กอีกคน ที่หนีไป”
“เฮอะ...เดี๋ยว...ช้าก่อน ๆ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูด ข้าไม่เข้าใจท่านเอาอะไรมาพูด รบกวน ช่วยขยายความให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม” มีเซ็งถาม
“ข้าเห็นองค์หญิงฝาแฝดอีกคนหนึ่งอยู่ ในวังด้วย” ชิซู กล่าว
“ฮ้า...อยู่...อยู่ในวัง...ท่านบอกว่าอยู่ในวังหรือ เฮ่ย...แย่จริง”
ยิมจง มารายงานอึยเจว่าเมื่อยูซินออกไปจากที่นี่ก็ตรงไปที่ตำหนักขององค์หญิง ส่วนต๊อกมานก็ออกจากที่นั่นมาพอดี
“แน่ใจหรือว่า เขาไปที่ตำหนักองค์หญิงน่ะ” อึยเจ ถาม
“มีปัญหาอะไรหรือครับ” ไอชอง ถาม
“ข้ารู้แล้ว ตอนนี้พวกเจ้าไปเฝ้าดูคนของ หน่วยยองวาอย่าให้ทำอะไร”
“ใต้เท้าอึยเจ”
“บอกแล้วว่าสิ่งที่ทำเพื่อบ้านเมืองของเรา” อึยเจ กล่าว
“หมดเรื่องแล้วออกไปก่อน” ยองชุน กล่าว ยิมจงจึงเดินออกไป
“แสดงว่าคิมยูซินก็น่าจะรู้อะไรบ้าง” ยองชุน กล่าวต่อ
“ถ้ามีดพกเป็นของต๊อกมานจริง คิมซูยินก็น่าจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่ฝ่าบาทเคยรับสั่งว่า องค์หญิงแฝดอีกองค์สมัยก่อนได้สิ้นพระชนม์ ไปพร้อมกับมีดนี้...แล้วทำไมต๊อกมานถึงได้...เพราะ อะไร...” อึยเจ ถาม
ชิซูมาบอกมีซิลว่าเด็กฝาแฝดขององค์หญิง ยังไม่ตายและยังอยู่ในวังด้วย ทำให้มีซิลตกใจ
“แม้จะแต่งเป็นองครักษ์ ปลอมตัวเป็นผู้ชายก็จริง แต่ดูแล้ว น่าจะเป็นเด็กคนนั้น” ชิซู กล่าว
“แต่งเป็นองครักษ์หรือ” มีเซ็ง ถาม
“ไหนว่านางถูกพายุทะเลทรายพัดพาไปแล้ว” ซอวอน ถาม
“ใช่ครับ ตอนนั้นเกิดพายุอย่างหนัก จริง ๆ แต่ว่า นางกลับมาอยู่ที่นี่” ชิซู กล่าว
“เอ่อ...เดี๋ยวก่อน ท่านต้องคิดให้ดีก่อนจะพูดนะ เด็กขนาดนั้น เจอพายุทรายเข้าจะรอดชีวิตได้ไง” ฮาจอง ถาม
“เรื่องนี้ ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” ชิซู บอกทุกคน
“ไม่แน่ว่า ผ่านไปหลายปีจนจำผิดคนหรือ เปล่า” เซจอง ถาม
“ไม่หรอกครับ แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่เค้าหน้าของนาง ทั้งแววตา และริมฝีปาก เห็น ชัดว่า คือต๊อกมานแน่นอน” ชิซู กล่าว
“ท่าน...บอกว่าใครนะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ ท่านบอกว่านางชื่ออะไร” มีเซ็ง ถาม
“ต๊อกมาน เจ้าบอกว่าชื่อต๊อกมานหรือ องครักษ์ต๊อกมานเนี่ยนะ” มีซิล กล่าว
“ใช่ครับ คือต๊อกมานจริง ๆ ชื่อของเด็ก คนนั้น ก็คือต๊อกมาน”
“ต๊อกมาน เอ่อ...เฮอะ...”
“ต๊อกมาน?”
“เจ้าหมอนั่น...ต๊อกมานหรือ” โพจอง กล่าว
“เฮอะ...หึ ๆ เฮ่อ ๆ.ๆ ข้าพอจะนึกออก แล้ว มีองครักษ์คนหนึ่งหน้าตาสำอางกว่าใคร จริง ๆ” มีเซ็ง กล่าว
“โธ่เอ๊ย....ในบรรดาองครักษ์ของเราที่หน้า ตาหล่อเหลายังมีตั้งหลายคนแน่ะครับ” ฮาจอง กล่าว
“แล้วฝ่าบาทล่ะ ทรงทราบเรื่องนี้แต่แรกหรือเปล่า” เซจอง ถาม
“คิดว่าคงยังไม่ทรงทราบ เพราะหมู่นี้เกิดเรื่องวุ่นในวังหลายอย่าง และคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขุดคุ้ยคือใต้เท้าอึยเจ” ซอวอน กล่าว
“อึยเจหรือ”
“ถ้าอย่างงั้น แปลว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ต๊อก มานวางแผนคนเดียวหรือไง” เซจอง กล่าว
“ไม่แน่อาจเป็นอย่างงั้นจริงก็ได้ ท่าน เซจู เราคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว...โพจองรีบไปจับต๊อกมานมาสอบปากคำหน่อย”
“ครับ”
“เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนนางจะออกจากวังไปแล้ว” ชิซู บอกทุกคน
“หา...อะไรนะ หนีไปแล้วหรือ” ฮาจอง กล่าว
“ใช่ ข้าเห็นนางกับองครักษ์คนหนึ่ง ขี่ม้าออกไปพร้อมกัน และมีอีกสองคนไล่ตามหลัง” ชิซู กล่าว
“ท่านเซจู”
“อย่าเพิ่งทำอะไร ขอข้าตั้งสติไตร่ตรองให้ ดี ตอนนี้ให้ทุกคนอยู่เฉยไว้ก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม ต้องคิดให้รอบคอบ” มีซิล กล่าว
พระมเหสีมายา และองค์หญิงชอนมยอง เสด็จออกจากตำหนักเพื่อมาหาโซวา แต่กลับพบกับใต้เท้าอึยเจ
“จะหาโซวาใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ...พระมเหสี องค์หญิง ทำไมต้องทรงปิดบังหม่อมฉัน...เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยิ่งไม่สมควรปกปิด สิ่งที่หม่อม ฉันทำก็เพื่อเห็นแก่ส่วนรวม...พระมเหสี...ยังไม่ทรงเข้าพระทัยความหวังดีของหม่อมฉันอีกหรือหม่อมฉันช่วงชิงสิทธิที่จะดูแลวังหลวงมาจากมีซิลเพื่ออะไรกัน”
“ใต้เท้าอึยเจ” องค์หญิงชอนมยอง ตรัส
“เพื่อพระบัญชาของพระเจ้าจินฮึง ใน การปกป้องราชสำนัก แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ไม่ กลัว ต่อให้ถูกคนรุ่นหลังประณามหม่อมฉันก็ไม่ เคยใส่ใจซักนิด เพราะฉะนั้น ต่อไปอย่าทำอะไรโดยพลการ ขอให้ทรงเห็นแก่บ้านเมืองบ้าง”
คิมยูซินเดินทางมาหาหญิงแก่คนหนึ่งที่เป็นแม่ของซียอ ที่ตนเองเคยให้ความช่วยเหลือดูแล จากนั้นก็ฝากจดหมายไว้ ให้นางเก็บเพื่อมอบ ให้กุกซอนหรือแทพุงคนใดคนหนึ่งเท่านั้น
อึยเจสงสัยเรื่องของต๊อกมาน จึงไปคาดคั้นถามจากจุปังและโกโตถึงเรื่องมีดพก
“เอ่อ...คือ...มีดหรือครับ เราไม่เคยเห็น ลูกพี่ เคยเห็นต๊อกมานมีมีดอะไรหรือเปล่า” โกโต กล่าว
“โธ่เอ๊ย...ถ้าเป็นมีดของแพง ข้าคงจิ๊กนาน แล้วไม่ปล่อยไว้หรอก จริงนะครับ คือเรา...ไม่เคย เห็นมีดอะไรนั่นจริง ๆ ฮือ...”
“ถ้าอย่างงั้น พวกเจ้าไปรู้จักต๊อกมานได้ ยังไง” อึยเจ ถาม
“คือ รู้จักตอน...เอ่อ...หลายปีก่อน องค์ หญิงเสด็จไปวัดยูไลแล้วหายสาบสูญ” จุปัง กล่าว
“ใช่ครับ ตอนนั้นต๊อกมานบอกว่า มาจาก ที่ที่ห่างไกล 2 หมื่นลี้ พลัดพรากกับแม่...และ ...จะตามหาท่านมุนโน เลยดั้นด้นเดินทางมาถึงแคว้นชิลลาน่ะครับ” โกโต กล่าว
“มุนโนหรือ เจ้ารู้จักต๊อกมานใช่ไหม... นางก็คือเด็กที่เจ้า...พาออกจากวังในสมัยก่อน” อึยเจ ถาม
“ฮือ...ฮือ...”
“นี่แปลว่าต๊อกมานก็คือ...ไม่ใช่ ต๊อกมาน เป็นองครักษ์ เป็นผู้ชายต่างหาก” อึยเจ คิด
“ว้าย...เอ่อ...” จุปัง ร้อง
“ต๊อกมานเป็นผู้หญิงใช่ไหม” อึยเจ ถาม
“เอ่อ...ท่าน...เอาอะไรมาพูดน่ะครับ”
“เป็นผู้หญิงใช่ไหม” อึยเจ ตวาด
“ว้าย...เอ่อ...ใช่ครับ ใช่ คือ...วันก่อน... ข้าก็เพิ่งรู้ไม่นานนี่เอง” จุปัง กล่าวรับ
“เจ้าบอกว่าไงนะ ต๊อกมานเป็นผู้หญิงจริง หรือ” ยองชุน ถาม
“ใช่ครับ นาง...เป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงจริง ๆ” จุปัง กล่าวยืนยัน ด้านโซวา ที่ได้ยิน จุปังเล่าเรื่องต๊อกมาน ทำให้นางถึงกับตกใจแล้วร้องไห้ อึยเจ จึงมั่นใจว่าโซวาและต๊อกมานต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกัน
หญิงแก่ที่เป็นแม่ของซียอได้นำจดหมายของคิมยูซินมาให้กุกซอนและแทพุง เมื่อได้อ่านจดหมายแล้ว ทั้งสองก็จะไปส่งข่าวให้องค์หญิงชอนมยองรู้ แต่กุกซอนถูกใต้เท้าอึยเจ จับตัวและ คาดคั้นถามต่อหน้าองค์หญิง
“เขาเป็นคนที่ท่านยูซินให้มาส่งข่าวถึงข้า ท่านมีสิทธิอะไรมาจับตัวเขาไป...มานี่เร็ว...”
“ห้ามมีความลับกับหม่อมฉัน ที่สำคัญ องค์หญิงก็ทรงรับปากแล้ว...มีอะไรก็พูดต่อหน้านี่แหละ...พูดสิ”
“เอ่อ...”
“คิมยูซินให้เจ้ามาทูลอะไรกับองค์หญิง พูดเร็ว ๆ”
“เอ่อ...คือว่า...”
“พูดได้เลย”
“เอ่อ...คือ...ใต้เท้าอึยเจคิดจะ...เอาชีวิตต๊อกมาน...ให้องค์หญิงทรงทำอะไรบางอย่างมีเท่านี้ แหละครับ” กุกซอน กล่าว
“เป็นความจริงหรือเปล่า ท่านมีสิทธิอะไร มาทำเรื่องแบบนี้”
“หม่อมฉันเคยทูลองค์หญิงไปแล้ว เพื่อปกป้องราชสำนัก หม่อมฉันยอมที่จะถูกประณาม ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร”
“ต่อให้เป็นอย่างงั้นก็เถอะ...ก่อนจะไปถึงบ้านเมือง ยังเกี่ยวพันถึงข้า เกี่ยวพันถึงเสด็จพ่อและเสด็จแม่ด้วย ท่านกล้าดียังไงไม่ทูลเสด็จพ่อก่อน เจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้”
“ถ้าอย่างงั้น แล้วองค์หญิงล่ะ เคยทูลอะไรต่อฝ่าบาทบ้างมั้ย เรื่องที่ต๊อกมานเป็นขนิษฐา ฝาแฝด องค์หญิงเคยทูลฝ่าบาทบ้างหรือเปล่า”
“ท่านพูดเรื่องอะไรน่ะ เรื่องที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” พระเจ้าจินพยอง ตรัสอย่าง สงสัย อึยเจ จึงทูลความจริงเรื่องต๊อกมานให้ฟัง พระเจ้าจินพยองถึงกับตะลึงเมื่อรู้ว่าต๊อกมาน คือลูกแฝดของตน
ซอวอนเข้ามารายงานมีซิลว่าตอนนี้ โซวา ถูกกักตัวอยู่ในห้องไต่สวนของกรมวัง ในตำหนัก “ซายัง” นางจึงสั่งให้ไปนำตัวโซวามา และให้จับ ตาดูทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับต๊อกมาน พร้อม สั่งให้ไส้ศึกที่วางไว้ในทุกหน่วยงาน ให้ทำงานได้แล้ว เพราะต้องการสืบให้รู้ว่าต๊อกมานไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
ต๊อกมานสอบถามคิมยูซินว่าฝ่าบาทมีรับสั่งให้ฆ่าตนใช่ไหม เรื่องที่ตำหนักแทวาทำให้รู้ว่า ฝ่าบาทไม่ยินดีที่ตนจะกลับมา
“ข้าบอกแล้วว่าไม่ใช่อย่างงั้น...ฝ่าบาทยัง ไม่ทรงทราบเรื่องนี้...อาจเป็นใต้เท้าอึยเจสั่งการด้วยตัวเองเพราะความจงรักภักดี เพราะฉะนั้น เจ้า ต้องเชื่อใจองค์หญิง ไว้ใจพระมเหสี อยู่กับข้าเพื่อ รอฟังคำสั่ง...เพราะเราหนีออกจากวังมากะทันหัน ทำให้ข้าไม่ทันเตรียมเงินมาด้วย แต่ส่งข่าวให้ท่าน พ่อรู้แล้ว รีบไปเถอะ” คิมยูซิน กล่าว
แทพุงมาที่บ้านของคิมยูซิน เพื่อส่งข่าวให้คิมซอยอน ทราบ
“เขาให้เจ้ามาส่งข่าวเรื่องอะไร”
“ครับ เอ่อ...ข้ามีเรื่องด่วนต้องออกจากเมืองหลวงโดยเร็ว ทำให้ไม่ทันเตรียมตัวเรื่องเงิน เพราะฉะนั้น เอ่อ...ขอให้ท่านอย่าบอกคนอื่น เชิญ ไปพบที่กระท่อมเชิงเขาที่สมัยก่อนไปล่าสัตว์แล้ว พักที่นั่นบ่อย ๆ น่ะครับ” แทพุง กล่าว
“เจ้าไม่รู้ว่าเขามีเรื่องอะไรหรือ”
“ครับ หลายวันก่อนเห็นไปเขายอฮัม จากนั้นก็ไม่พบอีก” แทพุง รายงาน จากนั้นลูกน้องของคิมซอยอน ก็เข้ามารายงานว่าใต้เท้าอึยเจ มาขอพบ เมื่อทั้งสองพบกันอึยเจ ก็เล่าเรื่องต๊อกมานให้ฟัง
“ท่านว่าไงนะ องค์หญิงแฝดอีกองค์ยังอยู่หรือนี่”
“และนางก็คือต๊อกมาน ซึ่งถูกลูกชายท่านพาหนีไปไม่นาน เพราะไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า เชื่อว่ายูซินต้องส่งข่าวมาแน่....ท่านซอยอน เรื่องนี้ เกี่ยวพันถึงความมั่นคงของราชสำนักและลูกท่านก็มาพัวพันด้วย”
“แล้วยังไง ท่านจะให้ข้าทำไงกับเรื่องนี้”
“ให้ลูกท่านกลับมาเร็ว ๆ และฆ่าต๊อกมานซะ”
“ใต้เท้า ทำไมโยนเรื่องนี้มาเป็นหน้าที่ข้าล่ะ”
“อีกหน่อย ข้าจะทูลฝ่าบาท....ให้องค์หญิงชอนมยองกับยูซิน ได้แต่งงานเป็นคู่ครองซะ....เพื่อให้มีรัชทายาทองค์ต่อไป เชื่อว่า ฝ่าบาทกับองค์หญิงคงไม่มีเหตุผลจะคัดค้าน เพราะฉะนั้น...”
“จึงต้องแลกกับหัวต๊อกมาน”
“ตำแหน่งราชบุตรเขย แลกกับหัวของต๊อกมานก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วนี่”
ใต้เท้าอึยเจไปบอกคิมซอยอนให้สังหาร ต๊อกมาน แต่กลับมาทูลพระเจ้าจินพยองว่าจะ ดำเนินการส่งต๊อกมานไปอยู่แผ่นดินใหญ่ที่ไกลโพ้น พระเจ้าจินพยอทำเหมือนเชื่อ แต่ก็คิดว่า อึยเจต้องสั่งสังหารต๊อกมานแน่นอน
ซอวอน นำกำลังทหารจำนวนหนึ่งไปนำตัวโซวามาจากตำหนักของพระเจ้าจินพยอง โดยไม่สนว่ายองชุนจะห้ามปราม จากนั้นใต้เท้าอึยเจก็เข้ามา
“ทำงี้หมายความว่าไง....พาทหารเข้ามาในกรมวัง มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้” อึย เจถาม
“ถ้าอย่างงั้น ผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมถูกกักอยู่นี่ ท่านช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม....ถ้ามี คำตอบให้ข้า ข้าจะไปทันที....เราสงสัยว่าหญิงคนนี้ จะเป็นไส้ศึกของแคว้นแพ่กเจ”
“ไส้ศึกอะไรกัน”
“จึงต้องไต่สวนความจริงให้รู้” ซอวอนกล่าว
ซอวอนนำตัวโซวา จุปัง และโกโตมาให้มีซิล ฮาจองสอบถามถึงการจับตัวจุปังและโกโตมาทำไม
“นอกจากเข้าไปตำหนักแทวาแล้ว พวก เขายังเห็นเหตุการณ์ในห้องสอบปากคำด้วย จึงน่าจะเป็นพยานสำคัญให้เราได้”
“แล้วตอนนี้ จะให้พวกเขาไปอยู่ไหน” เซจอง ถาม
“ทำตามที่ท่านเซจูสั่ง ให้ไปอยู่ในวัดของใต้ซือวาชอนชั่วคราว” ซอวอน กล่าว
“ดี ขอบคุณท่านมาก” มีซิล กล่าว
จุปัง โกโต และโซวา ถูกทหารนำตัวมาขังไว้ที่วัด โซวามีอาการหวาดกลัวจุปังบอกกับนางว่าตนจะหาทางพาหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ด้านคิมยูซิน และต๊อกมานเดินทางเกือบมาถึงจุดหมายก็รู้สึกหิว แต่ไม่มีเงินซื้ออาหาร จึงมาขอกับพีดัมซึ่งเป็นลูกศิษย์ของมุนโน ที่ออกมาหายาสมุนไพร ยืนยันว่าพรุ่งนี้จะนำเงินมาให้ แต่พีดัมขอให้เอาผ้าคาดผมมาเป็นหลักประกันไว้
“เฮ่อ....ช่างเป็นคนที่กวนประสาทนัก หึ....ขืนคุยนาน ๆ ข้ากลัวจะอดไม่อยู่ ไว้พรุ่งนี้ได้เงินจากพ่อข้าแล้ว เรารีบไปจากที่นี่เถอะ.... หึ....ถ้าเป็นสมัยก่อน ข้ายังไม่ทันพูดอะไรซักคำ เจ้าคงไปต่อยกับเขาก่อนแล้ว” คิมยูซิน กล่าว
“หึ....ตอนนั้น เพราะข้ายังเป็นตัวข้าอยู่” ต๊อกมาน กล่าว
หลังจากหาสมุนไพรได้แล้ว พีดัม ก็กลับมาหามุนโน
“แอบกินเนื้อมาใช่ไหม” มุนโน ถาม
“ขอโทษด้วยครับ”
“หายามาครบหรือเปล่า ข้าบอกว่ายังไงก็ต้องหาเซซินมาให้ได้ พวกนี้ได้แต่ป้องกัน ใช้รักษาไม่ได้หรอกนะ....แล้วคนป่วยมากมายจะให้ทำยังไง”
“เซซิน....ถูกคนอื่นเก็บไปหมด เราเลยหาลำบากน่ะครับ” พีดัม กล่าว
“การช่วยคนเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว....พรุ่งนี้ตั้งใจไปหาใหม่”
“ครับ”
คิมยูซิน คิดถึงอดีตช่วงที่ต๊อกมานมาฝึกเป็นองครักษ์ก็พูดกับนาง
“ยังจำวันแรกที่เจ้ามาเป็นลูกน้องข้าได้ไหม....วันแรกก็ตามคนอื่นไม่ทัน จนต้องถูกมัดถุงทราย ตอนนั้นข้ารู้สึกหมั่นไส้ความอวดดีของ เจ้านัก เลยแกล้งให้ฝึกหนัก จนกว่าเจ้าจะไม่กล้าเถียงข้าอีก เลยให้ฝึกทั้งวันทั้งคืน แต่ว่า ....เจ้า....ให้ฝึกหนักยังไงก็ไม่เคยย่อท้อ....ทำให้ข้าเริ่มมองชื่นชมในความมุมานะของเจ้า ที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ....เจ้าจะเป็นต๊อกมานคนเดิมอยู่กับข้าตลอดไปได้ไหม....ไม่คิดน้อยใจ ไม่โกรธ ใคร ไม่โทษโชคชะตา กลับมาเป็นต๊อกมานคนเดิมซะ กลับมาอยู่กับข้า สร้างตัวตนที่เข้มแข็งอีกครั้งได้ไหม”
“เฮ่อ....เหมือนที่ท่านว่า ข้าก็พยายาม จะให้เป็นอย่างงั้น แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอ่อนแรง เดี๋ยวก็เจ็บปวด เดี๋ยวก็หน้าชา เดี๋ยวก็ต้องกัดฟันทน เดี๋ยวก็ร้องไห้....ซักพักก็อยากแก้แค้นมีซิล ซักพักก็รู้สึกน้อยใจฝ่าบาท เดี๋ยวก็ว่าองค์หญิงน่าสงสาร เดี๋ยวก็รู้สึกละอายต่อท่านยูซิน หึ....ทั้งหลายเหล่านี้ คิดไปคิดมาก็คือให้ตัวเอง....ไปให้พ้นดีกว่า”
“ต๊อกมาน”
“ข้าไม่รู้จะทำไงต่อดี หึ....”
คิมซอยอนพาลูกน้องมาดักรอคิมยูซิน
“ที่นี่แหละ”
“ว่าแต่ มาแถวนี้จะให้เราทำอะไรบ้างครับ”
“หน้าที่ของพวกเจ้า คือหาทางจับตัวต๊อกมานให้ได้” คิมซอยอน สั่ง
“ต๊อกมานที่ว่า คือลูกน้องของคุณชายใช่ไหมครับ”
“อีกไม่นาน ยูซินจะพาต๊อกมานไปอยู่ กระท่อมอีกหลังหนึ่ง จากนั้นยูซินก็จะออกไป ส่วนต๊อกมานจะให้อยู่ในบ้านคนเดียว พอถึงตอนนั้น พวกเจ้าก็เข้าไปจับเขา แล้วพาไปอยู่เมือง “อูซาน” ชั่วคราว แต่ถ้าจับเป็นไม่ได้ ก็ฆ่าซะแล้วตัดหัวเขามาแทน”
“ทราบแล้วครับ”
“สำคัญคืออย่าให้ยูซินเห็นพวกเจ้า จะลงมือก็ต่อเมื่อ....ต๊อกมานอยู่คนเดียวแล้วค่อยจับเขา เข้าใจมั้ย”
“ครับ ทุกคน แยกย้ายไปเฝ้าแถวนี้ไว้”
คิมยูซิน มาพบพ่อตามที่ได้นัดหมายไว้ คิมซอยอนให้ลูกชายพาต๊อกมานไปที่กระท่อมร้างสำหรับพวกนายพราน แล้วหลอกว่าจะพาไปพบข้าหลวงที่อยู่ในมณฑลแห่งนี้ จะได้รู้จักหากมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ ให้รีบพาต๊อกมานไปพักที่กระท่อม
“ว่าแต่ ท่านพ่อมาคนเดียวหรือเปล่า”
“อืม....ใช่ พ่อรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับ เลยมากับพ่อบ้านสองคน” คิมซอยอน โกหกลูกชาย
คิมยูซิน พาต๊อกมานมาพักที่กระท่อม
“หึ....อาจต้องเก็บกวาดหน่อย แต่อยู่ชั่วคราวคงไม่มีปัญหา....หึ...เจ้าจะเข้าไปงีบหน่อยมั้ย เมื่อคืนเห็นไม่ได้นอนเลย ข้าจะไปพบข้าหลวงที่ดูแลแถบนี้ ขากลับจะแวะซื้อของใช้จำเป็นมาให้เจ้า เข้าไปพักก่อน”
“ได้”
“ต๊อกมาน...อยู่คนเดียวอย่าคิดฟุ้งซ่านล่ะ”
ซอวอนสืบจนรู้ที่อยู่ของต๊อกมาน ก็รีบเข้ามารายงานมีซิล ว่านางไปอยู่ในเขต “ยีซอ” เป็นหมู่บ้านชื่อกึมฮัก
“ข้าอยากให้ท่านไปดูด้วยตัวเอง พาโพจองกับซกพุงไปทำงานด้วย” มีซิล กล่าว
“ได้”
“ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับตัวกลับมาให้ได้”
“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง” ซอวอน กล่าว
พีดัมออกมาหายา จนไปพบลูกน้องของ คิมซอยอน ที่เฝ้ากระท่อมที่ต๊อกมานพักอยู่ จึงเข้าไปคุยด้วย ลูกน้องของคิมซอยอนเห็นผ้าคาด ผมก็ถาม
“ผ้าคาดผมของคุณชายนี่ เจ้าไปเอามาจากไหน”
“มีคนให้มา แลกกับค่าเนื้อไก่” พีดัม กล่าว
“เนื้อไก่อะไร”
“แหะ...คืนให้ข้าเถอะ”
“เดี๋ยว...บังอาจนัก พูดมาตรง ๆ อย่าเล่นลิ้น”
“คืนให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ มันเป็นของ ๆ ข้า เอามาเร็ว จะมาแย่งได้ไงน่ะ”
“ยุ่งจริง ยังไม่ถอยไปอีก”
“เจ้าหนุ่มนี่พูดไม่รู้เรื่องแฮะ”
“โอ๊ะ...โอย...เอาคืนมานะ นั่นเป็นค่าเนื้อ ไก่ของข้า โอ๊ย...นั่นเป็นค่าเนื้อไก่ของข้าจริง ๆ โอ๊ย...ฟังก่อนซี่ โอ๊ย...เดี๋ยว ข้าเจ็บแล้วนะพอที บอกให้หยุดไงเล่า มาซ้อมข้าทำไม โอ๊ย...พวกป่า เถื่อนนี่ บ้าจริง คนมากรังแกคนน้อยนี่ โอ๊ย...พอ ได้แล้ว ข้าจะตายแล้วนะ” พีดัม กล่าว
“พวกเจ้าทำอะไร...เราจะทำงานแล้วนะ” ผู้ช่วยของคิมซอยอน เข้ามา
“แต่ว่า เจ้าหมอนี่...”
“มันมีที่คาดผมของคุณชายน่ะครับ”
“รีบไปทำงานเร็ว คุณชายไปข้างนอกแล้ว ไปล้อมกระท่อมนั่นไว้ก่อน จะได้ทำงานให้ เสร็จ เร็วเข้า”
“ครับ”
เมื่อคิมซอยอน ได้อยู่กับบุตรชายก็บอก ว่าเรื่องที่ตนได้ทำ ก็เพื่อช่วยลูก แต่เมื่อคิมยูซิน รู้ว่าถูกหลอกให้ออกมาเพื่อเปิดทางให้คนเข้าไป จับต๊อกมานก็โกรธและรีบออกจากบ้านไปช่วยต๊อกมานทันที
ที่กระท่อม คนของคิมซอยอน ได้เข้าไปเพื่อที่จะจับต๊อกมาน
“ต๊อกมาน จงตามเราไปซะดี ๆ เราได้รับคำสั่ง ถ้าขัดขืนก็ฆ่าได้ทันที”
“หึ...ข้าอยากรู้ว่าเป็นคำสั่งใคร...คำสั่งของ ฝ่าบาท หรือว่าท่านซอยอน”
“ไปเถอะ”
“หึ...ข้าไม่ไปหรอ หึ...” ต๊อกมาน กล่าว
“จัดการ”
..............จบตอนที่ 21...........
