Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 17Cr. : Dailynews Onlineมีซิลจับมือต๊อกมานเพื่อให้ลดความกลัวแล้วบอกกับนางว่า
“องค์หญิงชอนมยอง จะไม่มีวันหนีไปจากข้า และไม่มีวันแสดงความโกรธออกมาด้วย มีแต่ทำให้เจ้า....รวมถึง....คนเก่งอย่างท่านยูซิน ต้องเสียสละโดยเปล่าประโยชน์....คนอย่างนางไม่สามารถปกครองคนอื่นได้หรอก....ฉะนั้นเจ้าจงกลับไปบอกนาง รายงานทุกอย่างตามที่ได้รู้ได้เห็น....ถ้าหากไม่รีบวางมือและออกจากวังไปซะ ไม่เพียงแต่ท่านยูซิน ....ยังมีเจ้าอีกคน ที่จะได้ลิ้มรสการสูญเสียอย่างเจ็บปวดที่สุด....ที่สำคัญ กลับไปบอกท่านยูซินด้วยว่า เขายิ่งยืนกรานเท่าไหร่ จะยิ่งได้ยินเสียงโอดครวญของชาวคาย่าไม่รู้จบสิ้น....กลับไปบอกตามนี้ แล้วเอาคำตอบมาให้ข้า”
คิมยูซินได้มีโอกาสเข้ามาในตำหนักเทพ จนได้กลิ่นธูปลอยมาจึงคิดว่าที่นี่น่าจะมีห้องลับ ทูลรายงานองค์หญิงชอนมยองรู้ เมื่อองค์หญิงได้เข้ามาในตำหนักเทพ เห็นโซวาอยู่ก่อนที่นางจะหนีไปก็คิดว่าตำหนักเทพน่าจะมีห้องลับจริง ๆ
ยองชุนนำราชโองการมาให้กับเหล่าขุนนาง โดยมีรับสั่งให้เหล่าขุนนางทำการอพยพชาวคาย่า 5 พันคนออกจากหมู่บ้าน “แทยอง” ไปอยู่นอกเขตเมืองหลวงสองร้อยลี้โดยเร็ว และให้พวกเขาไปบุกเบิกที่ทำกินแห่งใหม่ นอกจากนี้ในหมู่บ้านให้รื้อถอนศาลเจ้าที่เผ่าคาย่านับถือ และสร้างเป็นวัดใหม่ขึ้นแทน
“ด้วยราชโองการฉบับนี้ มอบให้ฝ่ายโยธา อีกไม่นานจะดำเนินการก่อสร้างพ่ะย่ะค่ะ” เซจอง กล่าว
ไอชอง ไม่เห็นด้วยที่จะใช้กำลังขับไล่ชาวบ้านที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
“เจ้าไม่เห็นเหตุการณ์ราหูอมจันทร์หรือไง ถ้ายอมให้พวกเขาอยู่ต่อ ไม่แน่แคว้นเราอาจเกิดอาเพศก็ได้” ซกพุง กล่าว
“ทุกวันนี้กว่าพวกเขาจะสร้างหลักปักฐาน แล้วเราจะไล่ได้ลงคอหรือ” ยิมจง กล่าว
“อย่างน้อยท่านเซจูก็จัดหาที่ทำกินให้พวกเขาใหม่ไม่ใช่เพราะความเป็นห่วงหรอกหรือ แล้วจะมาว่าเราโหดได้ไง” องครักษ์ กล่าว
“ท่านต๊อกชุง นั่นเป็นถิ่นทุรกันดาร คิดว่าที่อย่างงั้นจะทำอะไรได้บ้าง” ไอชอง ถาม
“แล้วยังไง แปลว่าเจ้าจะขัดคำสั่งท่านเซจูหรือ” ซกพุง กล่าว
“ข้าเป็นองครักษ์ที่ไม่ได้ขึ้นกับท่านเซจูโดยตรง แต่เป็นองครักษ์ของฝ่าบาท มีสิทธิจะแสดงความเห็นยังไงก็ได้”
“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่า หึ....ท่านไอชอง ท่านเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”
“หึ....เพราะเจ้าเป็นคนของท่านเซจูเลยเอะอะก็เข้าข้างนางตลอด ไม่คิดว่าจะทำให้เสื่อมเสียบ้างหรือ”
ฮาจองพูดจาเยาะเย้ย คิมซอยอน ที่แม้จะได้รับการยอมรับจากพระพันปีและคืนฐานะเดิม จนนึกว่าแผ่นดินชิลลาจะเป็นของเขาแล้ว
“ได้ยินว่าหมู่นี้เขาติดต่อกับคนของเผ่า คาย่าบ่อยขึ้น เหมือนจะแสดงอำนาจให้เห็น” ซอวอน กล่าว
“สรุปคือตอนนี้หน้าที่ข้าเสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปก็อยู่ที่พวกท่านจะรับช่วงต่อละกัน” มีเซ็ง กล่าว
“ข้าจะเตือนไม่ให้คนของคิมซอยอนทำอะไรเหิมเกริมนัก” ซอวอน กล่าว
“ถ้าอย่างงั้น แล้วข้าล่ะมีหน้าที่ต้องทำอะไรบ้าง” เซจอง ถาม
“ถามได้ ในเมื่อตบหัวคิมซอยอนไปแล้ว ท่านก็ไปลูบหลังเขาหน่อย เกลี้ยกล่อมให้มาอยู่ฝ่ายเราซะ จริงมั้ยพี่ใหญ่”
“ฮูหยิน หรือเจ้าเห็นว่าไง”
“ข้าอยากให้ท่านไปเจรจากับพระพันปีซักครั้ง เกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างครอบครัวของเรากับสกุลคิม” มีซิล กล่าว
“แต่งงาน ใครแต่งกับใครครับ หรือว่าท่านแม่....คิดจะ....” ฮาจอง ถาม
“ไม่ใช่หรอก แต่เป็นลูกสาวข้า หรือไม่ก็....ลูกสาวเจ้ากับคิมยูซินก็ได้” มีซิล กล่าว
“หา....อะไรนะครับ คิมยูซินน่ะหรือ เอ่อ.... ท่านแม่ ตบหัวแล้วลูบหลังก็ควรมีขอบเขตบ้าง ไปพูดเรื่องแต่งงานกับเขา ใครจะยอมฟังง่าย ๆ.... เอ่อ...” ฮาจอง กล่าว
“การจะให้คนมาเป็นพวก ก่อนอื่นต้องให้เขารู้ว่าเรามีอะไรดีบ้าง จากนั้นแล้วค่อยจับมือกับเขา ไม่งั้นจะทำให้เกิดความรู้สึกต่อต้าน....ถ้าทำให้คิมซอยอนต่อต้านเรา จะมีผลต่อการกอบกู้เผ่าคาย่าใหม่” มีซิล กล่าว
“นั่นสิ ว่าไป คิมซอยอนก็ไม่ได้พิศวาสแคว้นเราซักเท่าไหร่ สุดท้ายคงอยากให้เผ่าคาย่าได้ฟื้นฟูอีกครั้ง” มีเซ็ง กล่าว
“ยิ่งหลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ เขาต้องคิดให้รอบคอบแน่”
“แต่ว่าท่านแม่ ถึงงั้นก็ไม่ควร....ให้ลูกสาวข้าไป...คือ...นางยังเด็กอยู่มากน่ะครับ เฮ่ย...”
ต๊อกมานมาขอเฝ้าองค์หญิงชอนมยอง
“ถ้ามีเรื่องด่วนก็นัดพบในที่เร้นลับกว่านี้ ทำไมเข้ามาหาข้าตรง ๆ ล่ะ”
“หึ...ท่านมีซิล...รู้เรื่องของเรานานแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ต๊อกมาน ทูลรายงาน
“หา...”
“และรู้ว่า หม่อมฉันเป็นหนอนบ่อนไส้”
“เจ้าบอกว่า มีซิลพูดกับเจ้าแบบนี้หรือ... ต่อให้สุดท้ายเหลือแต่ยูซิน รวมถึงเจ้า ก็จะให้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการสูญเสียงั้นหรือ...ข้าเพิ่งรู้สึก...เหนื่อยใจก็ตอนนี้ มีซิล...เป็นคนที่ทำให้ข้า...อยู่กับความกลัวมาตั้งแต่เด็ก บางครั้งบางคราว แม้กระทั่งหายใจเบา ๆ ข้ายังรู้สึกถึงความกดดัน”
มีซิลได้เดินทางมาหาคิมซอยอน บอกจุดประสงค์ว่าที่เดินทางมาวันนี้เพื่อขอให้มอบคิมยูซิน ให้กับนาง โดยนางจะฝึกให้เป็นองครักษ์ที่เก่งที่สุด อาจได้เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ชั้นสูง ก้าวหน้ายิ่งกว่าพ่อแม่ และขอให้คิมซอยอนให้ความร่วมมือเพื่อประโยชน์ทั้งสองฝ่าย และนางก็ไม่เคยคิดจะขับไล่ชนเผ่าคาย่าที่มาตั้งรกรากอยู่นาน
เมื่อมีซิลเดินทางกลับไป คิมซอยอนก็สอบถามกับภรรยา
“มอบลูกชายให้นางหมายความว่าไง”
“คงหมายถึงการแต่งงานมังคะ”
“หึ...ท่านพ่อ ไม่ทราบท่านตอบนางไปว่ายังไง...ข้าไม่ยอมหรอกนะ” คิมยูซิน กล่าว
“ยูซิน”
“นางขับไล่คนของเผ่าเราทั้งที่ไม่มีความผิด แล้วยังมาพูดเรื่องแต่งงานอีก...ทำไมไม่ไล่นางไปซะ ไม่แสดงจุดยืนให้ชัดเจนล่ะครับ”
“ความโกรธเกรี้ยวจะช่วยแก้ปัญหาได้หรือ...บอกนางว่าไม่ได้ เราไม่ยอม นางจะมีดอกเหมยแห่งซาตาฮัมเรื่องที่ 2 ที่ 3 ตามมาอีก ถึงตอนนั้นบ้านของเรา รวมถึงเจ้าจะสู้นางได้หรือ... เรายังไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก แล้วจะเอาแต่โมโหโกรธาได้ยังไง” คิมซอยอน กล่าว
“ไม่ใช่นะครับ โกรธนั่นแหละดีแล้ว ไม่ใช่ห่วงความอยู่รอดของเราก่อนแต่ต้องแสดงจุดยืน ไม่ใช่คิดแต่เรื่องการเมือง มากกว่าจุดยืนของเรา และไม่ใช่กลัวว่านางจะมาไม้ไหนกับเราแล้วค่อยคิดต่อ...เพราะความที่เรากลัว จึงกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของนาง นางหลอกใช้ความกลัวของเรา ทำให้เราขยาด ไม่กล้าคิดไม่กล้าทำไม่กล้าสู้กับนางอีก”
“ถ้าอย่างงั้น เจ้าจะไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ขอยอมตายสถานเดียวหรือไง”
“ใช่ครับ ถ้าจำเป็นอย่างงั้น ถ้าทำให้นางตระหนักถึงความรับผิดชอบต่อคนอื่นบ้าง...ถ้าให้ชาวบ้านรู้ว่านางไม่ใช่เทพธิดามาจุติ แต่เป็นคนที่ห่วงผลประโยชน์ตัวเองมากกว่าความลำบากของชาวบ้าน ถึงตอนนั้น ข้าก็ยินดีทำทุกอย่าง”
“ยังไม่รีบหุบปากอีก...สิ่งที่บรรพชนของเราสร้างมาหลายชั่วคน พ่อต้องรักษาไว้อย่างยากเย็นแต่เจ้ากลับพูดเหมือนไม่ไยดี...อย่างน้อยชนเผ่าคาย่าของเรา ก็ไม่ต้องตกเป็นทาสใคร ทุกคนยังได้ใช้ชีวิตในรูปแบบของตัวเอง ซึ่งระหว่างนี้เราต้องผ่านอะไรมาบ้างเจ้าไม่รู้หรือ” คิมซอยอน กล่าว จนทำให้คิมยูซินไม่พอใจควบม้าออกจากบ้านไปทันที
คิมยูซินเดินทางมาหาองค์หญิงชอนมยอง พบว่านางกำลังคุยกับต๊อกมานพอดี
“องค์หญิงก็ทรงเห็นแก่การเมืองมาก่อนใช่ไหม...ทรงคำนึงถึงวิธีการของอีกฝ่ายด้วยหรือ... องค์หญิงเคยรู้สึก...สิ้นหวังในการต่อสู้และกลัวพ่ายแพ้หรือเปล่า...เจ้าก็เป็นด้วยหรือ...เจ้ากำลังคิดว่าจะรับมือนางยังไง แต่คิดไม่ออกใช่ไหม...ถ้าเป็นอย่างงั้น หม่อมฉันขอทูลว่า...ต่อไปจะไม่รับใช้องค์หญิงอีก หรือแม้แต่เจ้าก็อีกคน ไม่ต้องมาอยู่กับข้าแล้ว ความแค้นก็คือพลัง สิ่งที่กระทบความรู้สึกของเรารุนแรงจนทำให้เกิดความกล้าอย่างคาดไม่ถึง...วิธีการของมีซิล ส่วนใหญ่มักข่มให้คนกลัว แม้แต่คนที่ถูกนางทำร้าย ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดแค้น มีแต่ความกลัวสถานเดียว...แล้วเราจะไม่ฮึดสู้กับนางบ้างหรือ แผ่นดินนี้ ทั่วทั้งชิลลา ไม่เคยมีใคร... กล้าแสดงความโกรธต่อนางได้”
องค์หญิงชอนมยอง ต๊อกมาน และคิม ยูซิน มายืนดูพวกเผ่าคาย่าถูกทหารคุมตัวออกจากเมือง ต๊อกมานคุกเข่าต่อหน้าคนทั้งสอง
“ข้าสำนึกผิดแล้ว ท่านพูดถูก จุดประสงค์ที่มีซิลทำเรื่องเหล่านี้ ก็เพื่อให้ทุกคนเกิดความกลัวต่อนาง จากนั้น ก็ทำให้เราจนตรอก หมดทางต่อสู้...เราจะไม่ยอมแพ้ อย่างน้อยก็ไม่ควรถอดใจก่อน ต่อไปข้าจะไม่กลัวอีก เพราะฉะนั้น...ท่านอย่าให้ข้าไปเลยนะ และโปรดอย่าทิ้งองค์หญิงด้วย ได้โปรดเถอะ” ต๊อกมาน กล่าว จากนั้นทั้งสามก็ยื่นมือมาจับกันแล้วสัญญาต่อกัน
“ชอนมยอง....ต๊อกมาน....ยูซิน เราทั้งสามคน....เพราะวาสนาแต่ปางก่อนชักนำมาเจอในชาตินี้ ไม่ว่าต่อไปจะมีอุปสรรคแค่ไหน เราก็จะช่วยกันฟันฝ่า และไม่ว่าผลสุดท้าย จะสวยงามอย่างที่คิด หรือเลวร้ายยิ่งกว่าตกนรก เราก็จะอยู่ด้วยกัน”
ต๊อกมานมาพบมีซิลเพื่อนำคำตอบ ขององค์หญิงชอนมยองมารายงาน
“องค์หญิงและท่านยูซิน บอกว่าจะไม่ขอเป็นพวกเดียวกับท่านเซจู พวกเขาพูดเหมือนกัน คือไม่เต็มใจ ท่านให้ข้าไปพูดข้าเลยถูกด่ากลับมา อาจเพราะพวกเขาใจกล้าเกินไปก็ได้ บอกว่าจะสู้กับท่านให้ถึงที่สุด....ข้ามารายงานหมดแล้ว ถ้าไง ขอตัวก่อนนะครับ”
“เจ้าล่ะ....มีความเห็นยังไงบ้าง”
“หา.... หึ....”
“หึ....ทำไมไม่ตอบคำถามข้าล่ะ เจ้าก็คิดเหมือนนายของเจ้าใช่ไหม....ข้าถามว่าเจ้าคิดยังไง”
“แน่นอน ข้าก็คิดเหมือนกัน จะสู้ต่อไป” ต๊อกมาน กล่าว
“นี่คือพระเจ้าจินฮึง” มีซิล กล่าว
“พระเจ้าจินฮึงหรือ” ต๊อกมาน คิด
“สมัยที่ยังทรงพระเยาว์อยู่นั้น รับสั่งว่าเคยใช้มีดพกอันเล็กสังหารเสือตัวหนึ่ง”
“มีดพกหรือ” ต๊อกมาน คิด
“หนำซ้ำ ยังเคยตรัสว่าการเป็นพระราชาก็เหมือนมือข้างหนึ่งอยู่ในปากเสือ พระองค์เคย ตรัสกับข้าว่า ถ้าจะรับมือเสือตัวนี้ จะต้องอาศัย คนมากมาย ถ้าได้ครองใจคนก็คือครองแผ่นดิน และเป็นผู้นำโลกนี้อย่างแท้จริง....ถ้าหากพวกเจ้าคิดเป็นศัตรูกับข้าจริง ก่อนอื่นก็ต้องมีกำลังคน.... มันจะได้คู่ควร....ให้พวกเจ้ามาต่อกรกับข้าไง” มีซิล กล่าวข่ม
“ถ้านั่นคือพระเจ้าจินฮึงจริง แล้วทำไมข้า....ถึงมีมีดเล่มนี้ ซึ่งเป็นสมบัติของวังหลวงได้ หรือว่า ข้ากับราชสำนัก มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอยู่” ต๊อกมาน คิดในใจ
มีซิลมาเยี่ยมชิซู สอบถามอาการกับวาชอน ก็รู้ว่า นัยน์ตาของชิซูไม่ได้ถูกทำลายไปมากนัก ถ้ารักษาอย่างต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ซักวันคงจะมองเห็นได้ ชิซูกล่าวขอบคุณมีซิล ด้านธิดาเทพพูดถึงโซวาว่าชอบหนีออกไปข้างนอกเรื่อยและไม่ยอมกินข้าว วาชอนบอกว่านางเป็นโรคตรอมใจ เพราะเสียลูกสาวไป
ต๊อกมานนำคำพูดของมีซิลมาทูลองค์หญิงชอนมยอง จากนั้นองค์หญิงจึงเล่าเรื่องห้องลับและหญิงเสียสติคนหนึ่งที่ตำหนักเทพให้ต๊อกมานฟัง
“ท่านยูซินน่าจะรู้ตำแหน่งที่แน่ชัด ไว้เขากลับมาก่อน ข้าจะถามให้รู้อีกที เจ้ารออีกหน่อยเถอะนะ”
“พ่ะย่ะค่ะ....ว่าแต่ องค์หญิง เคยได้ยินเรื่องมีดพกที่คนในวังใช้หรือเปล่า”
“มีดพกหรือ หมายถึงอะไรน่ะ”
“เอ่อ....หึ....หม่อมฉันเคยเห็นท่านมีซิล เขียนรูปพระเจ้าจินฮึง ในนั้นทรงถือมีดเล็ก ๆ ที่วิจิตรงดงาม ดูเหมือนว่า จะเป็นของใช้ในวังมากกว่า”
“งั้นหรือ แต่ว่า ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ถ้าเป็นของในวังจริง ข้าน่าจะเคยผ่านตาบ้าง”
“เอ่อ....ถ้าอย่างงั้น องค์หญิงช่วยสืบหน่อยได้ไหม ถ้าเป็นของใช้ส่วนพระองค์จริง ทำไมมีแต่มีซิลที่รู้....เอ่อ....รู้สึกว่ามีดเล่มนี้ เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ เพราะฉะนั้น ตอนนี้มีดพกอยู่ไหน หรือประทานให้ใครไปแล้ว หม่อมฉันคิดว่าสืบให้ชัดเจนน่าจะดีกว่า”
“เอาเถอะ แล้วข้าจะถามให้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
องค์หญิงชอนมยองมาทูลถามพระมเหสีมายาว่าเคยเห็นมีดพกหรือไม่ พระมเหสีมายา จึงบอกความจริงเรื่องมีดพกไปว่านางได้รับประทานมาจากพระเจ้าจินพยอง แต่ได้ทำหายไปแล้ว องค์หญิงยังสงสัยในคำตอบที่ได้จึงไปทูลถามกับเสด็จพ่อต่อ
“อะไรนะ มีดพกหรือ”
“เพคะ ได้ยินว่า นั่นเป็นสิ่งที่เสด็จพ่อทรงหวงแหน ไม่ทราบว่า ตอนนี้มีดนั่นอยู่ไหนเพคะ”
“ข้ามอบให้ท่านมุนโนไป”
“เสด็จพ่อ....ทรงแน่พระทัยว่ามอบให้ท่านมุนโนจริงหรือเพคะ”
“ใช่ พ่อมอบให้เขาจริง ๆ”
ใต้เท้าอึยเจทูลถามพระเจ้าจินพยองว่ามีดพกเล่มนั้นไม่ได้ประทานให้มุนโน แต่ได้ประทานให้กับองค์หญิงฝาแฝดนำไปฝังพร้อมกันไม่ใช่หรือ
“นั่น....เป็นเพราะว่า จู่ ๆ ชอนมยองมาถามเรื่องนี้กะทันหัน ข้าไม่ทันตั้งตัวเลยต้องโกหกไป”
“แต่ฝ่าบาท ทรงฝังไปแล้วจริงหรือ พ่ะย่ะค่ะ”
“เรื่องผ่านไปนานแล้วยังจะรื้อฟื้นทำไมอีก....หึ....ข้าบอกแล้วว่า ทั้งมีดพกและนางในที่เห็นเหตุการณ์เรื่องนี้อย่างโซวา ได้ถูกฝังไปแล้วทั้งหมด”
“ทรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท อย่าทรงเสียพระทัยเพราะเรื่องนี้อีกเลย สิ่งที่ทรงทำก็เพื่อความอยู่รอดของบ้านเมืองทั้งสิ้น”
ต๊อกมานอยากรู้เรื่องสมบัติของพระเจ้าจิยฮึง แต่ไม่รู้จะทำไงดี พอดีกับนางได้เห็นยิมจงจะเอาฎีกาไปถวาย จึงวางแผนให้จุปังและโกโตเอาฎีกาที่ตนเองเขียนขึ้นไปวางไว้กับฎีกาที่นำมาถวาย ด้านองค์หญิงชอนมยองได้ให้นางในไปที่กรมวังเพื่อช่วยสืบดูเรื่องเมื่อ 20 ปี ก่อนมีนางในที่ชื่อโซวาหรือไม่
“โซวาหรือเพคะ แล้ว....ทำไมต้องถามเพื่อนหม่อมฉันด้วย”
“อย่าไปถามเจ้าหน้าที่ในกรมวัง ให้ถามเพื่อนเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีกว่า”
“ถาม “จูตาน” หรือเพคะ”
“ปกติคนที่เข้าวัง ต่อให้ทำงานเล็กน้อย ก็จะมีประวัติบันทึกอยู่ในกรมวัง รีบไปสืบเร็วเข้า อย่าให้ใครรู้ด้วย”
“เพคะ องค์หญิง”
ใต้เท้าอึยเจเห็นฎีกาที่นำมาถวายเปียกน้ำหมด องครักษ์จึงแก้ตัวว่าระหว่างทางที่มาเจอฝนเทลงมาอย่างหนัก อึยเจจึงสั่งให้รีบนำไปผึ่งให้แห้งไม่ให้หมึกจางหมด
หลังจากที่ได้สืบเรื่องที่ได้รับมอบหมายเสร็จ นางในก็รีบกลับมาทูลรายงานองค์หญิงชอนมยอน
“สมัยก่อนเคยมีนางในชื่อโซวาจริง ๆ”
“มีจริงหรือนี่ แล้วนางรับใช้อยู่ตำหนักไหน อยู่กับท่านมีซิลหรือเปล่า”
“ไม่ใช่เพคะ ได้ยินว่าเคยเป็นนางในของฝ่าบาท”
“ฝ่าบาทหรือ”
“เพคะ แต่ว่า มีบันทึกเขียนไว้ว่านางเสียชีวิตไป เมื่อปี “ยิมซู” เดือน 7 เพคะ”
“เสียชีวิต....ปียิมซู....เดือน 7 หรือ”
“เพคะ ตรงกับวันประสูติขององค์หญิงด้วย....วันที่นางตาย ไม่เพียงเดือนและวันตรงกัน แม้แต่ปีก็ตรงด้วยเพคะ”
“อย่างงั้นหรอกหรือ”
“ท่านยองชุนมาขอเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” มหาด เล็ก เข้ามารายงาน
“ขอบใจมาก เจ้าออกไปก่อน” องค์หญิงชอนมยอง รับสั่ง
“รับสั่งให้หาหรือพ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบมีเรื่องอะไร” ยองชุนเข้ามา
“ท่านช่วยข้าสืบหน่อย เกี่ยวกับเรื่ององครักษ์ชิซูกับท่านมุนโนจะได้ไหม”
“สองคนนี้น่ะหรือ ชิซูหายสาบสูญไปนานจนคิดว่าตายแล้ว ส่วนท่านมุนโน....”
“ไม่ใช่เกี่ยวกับร่องรอย แต่ทำไมถึงหายสาบสูญ และหายไปเพราะอะไร ข้าอยากรู้พวกนี้มากกว่า”
“จะทรงสืบทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าอยากรู้เรื่องบางอย่างที่เกี่ยวกับท่านมีซิล....ไว้มีข้อมูลมากกว่านี้ ค่อยบอกให้ท่านรู้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อฎีกาที่นำไปตากแห้ง ใต้เท้าอึยเจ จึงนำมาดูทั้งหมด เห็นฎีกาที่ต๊อกมานเขียนเป็นรูปมีดพก ก็ตกใจและรู้ว่าไม่ใช่ฎีกาที่เขียนถึงฝ่าบาทจึงให้ยิมจงไปตรวจดูว่าใครเป็นคนนำฎีกานี้มา ด้านต๊อกมานสอบถามจุปัง ว่างานที่ให้ทำเรียบร้อยหรือไม่
“อือฮึ....ระดับเทพออกโรงเอง”
“แน่ใจนะว่าแค่วางแล้วก็ออกมา ไม่ได้ทำอย่างอื่นล่ะ”
“ไม่ได้ทำอย่างอื่นแน่นอน รับประกันไม่ต้องห่วง”
“เชื่อขนมกินได้” โกโต กล่าว
“ไม่โกหกแน่นะ”
“จะให้พูดกี่ครั้งถึงยอมเชื่อนะนี่ เฮอะ ....ถุย ๆ....อึ้ม....” จุปัง กล่าว
“อ้าว....เดี๋ยว....เจ้าจะไปไหนอีก” โกโต ถาม
“พอเห็นท่านยูซินไม่อยู่ก็ชักเหิมริอ่านทำการใหญ่โดยไม่บอกเรา เดี๋ยวเถอะ” จุปัง กล่าว
“เดี๋ยวเถอะ” โกโต กล่าว
“ใครจะรู้ว่าไอ้นี่โดนจิ๊กมา ฮ่า ๆ ๆ มันจะมีประโยชน์กับเรา ฮ่า....”
“หา....ประโยชน์อะไรหรือ” โกโต กล่าว
“เดี๋ยวก็รู้ อย่าถาม”
ต๊อกมานเขียนจดหมายเพื่อนัดพบพระเจ้าจินพยอง
“หม่อมฉันคือผู้ครอบครองมีดเล่มนี้ต้องการจะคืนให้เจ้าของเดิม คืนนี้เที่ยงคืนเชิญ พบที่ป่า “ซง-คยอง” ซักครั้ง”
ด้านพระเจ้าจินพยองตรัสถามพระมเหสีมายาเรื่องที่องค์หญิงชอนมยองมาถามเรื่องมีดพก
“หม่อมฉันตอบนางว่าสมัยก่อนทำหายไป”
“ที่แท้ เราสองคนต่างก็ให้คำตอบไป คนละอย่าง ความลับที่อุตส่าห์ปกปิดมานาน ทำไมจู่ ๆ ชอนมยองเอาเรื่องนี้มาถามได้”
“เห็นนางบอกว่า เห็นภาพเขียนที่มีซิล วาดออกมาเลยทำให้สงสัย...ได้ยินว่า ยังให้คนไปที่กรมวังสืบเรื่องของโซวาด้วยเพคะ”
“โซ....โซวาหรือ”
“เพคะ”
“ไม่เข้าใจเลย ลูกคนนี้อยากรู้เรื่องอะไรกันแน่ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้...”
ใต้เท้าอึยเจตัดสินใจไม่นำเรื่องจดหมายของต๊อกมานขึ้นทูลให้พระเจ้าจินพยองทราบ ด้านยองชุนได้นำเรื่องที่สืบได้มารายงาน
“เป็นบันทึกเข้าออกขององครักษ์ที่ผ่านทางประตู “ซอนมุน” สมัยก่อนชิซูกับมุนโน ออกไปเมื่อวันที่-เดือน-แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีก”
“ปียิมซู วันที่ 10 เดือน 6 หรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เรื่องนี้ถูกต้องแน่หรือเปล่า ท่าน บอกว่าปียิมซู วันที่ 10 เดือน 6 แน่นะ” องค์หญิงยองชุน ถามย้ำ
“พ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้หม่อมฉันได้ตรวจสอบอย่างแน่ชัด องค์หญิงจะทรงทราบไปทำไมพ่ะย่ะค่ะ”
“วันที่ชิซูกับท่านมุนโนหายไป ทำไมตรงกับวันเกิดของข้า แถมโซวาก็อีกคน ตายในวันนั้นด้วย เป็นเพราะอะไรกัน แม่ของต๊อกมาน ชิซูที่จะเอาชีวิตต๊อกมาน ที่สำคัญ เรื่องราวเกี่ยวกับท่านมุนโนทุกอย่าง อยู่ดี ๆ...มันก็ขาดช่วงไปซะอย่างงั้น ในวันที่ข้าเกิดมา” องค์หญิงชอนมยอง คิด
ต๊อกมานคิดถึงคิมยูซินก็คิดขึ้นในใจ
“ท่านยูซิน ข้าก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้วข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับราชสำนัก เลยไม่กล้าทูล...ให้องค์หญิงทรงทราบ ตัดสินใจ... ทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ไปทูลต่อฝ่าบาท ว่ามีดพกเล่มนั้นอยู่กับข้า นัดพระองค์ออกมาพบ ถ้าฝ่าบาททรงเห็น จะมามั้ยนะ ถ้าพระองค์เสด็จมาจริง จะทรงทำอะไรบ้าง และถ้าฝ่าบาท ทรงคิดเหมือนท่านมีซิล เห็นข้าเป็นศัตรูและจะฆ่าข้าให้ได้ ถึงตอนนั้น ข้ามิแย่หรอกหรือ”
ใต้เท้าอึยเจมาหายิมจงสั่งให้หาองครักษ์ฝีมือดีซัก 20 คนให้
“ถ้าจะทำงานสำคัญ อาศัยแค่พวกเราอาจจะไม่ไหว มีเรื่องอะไรหรือครับ หรือจะใช้ทหารในวังก็ได้”
“ใช้ทหารในวัง ซอวอนก็รู้เข้าน่ะสิ”
“หึ....ถ้าอย่างงั้น ยังมีหน่วยของท่านไอชอง น่าจะใช้การได้” ยิมจง กล่าว
“ไอชองหรือ”
“ครับ ไม่เพียงแต่สงครามคราวก่อน แม้แต่พิธีบูชาฟ้า เขาก็แสดงออกว่าไม่เห็นด้วย... เขาไม่ชอบท่านมีซิล แต่อยากทำงานให้ฝ่าบาทมากกว่า”
“ถ้าเป็นคนนี้....”
“ไว้ใจได้น่ะครับ ลูกน้องแต่ละคนก็ฝีมือดีด้วย”
“งั้นพาลูกน้อง 20 คนไปที่ป่าซงคยอง เดี๋ยวนี้ ข้าจะจับคนที่บังอาจปลอมแปลงฎีกาที่จะถวายต่อฝ่าบาท แต่อย่าให้คนอื่นรู้ว่าเป็นพวกเจ้าล่ะ”
“ครับ” ยิมจง กล่าว จากนั้นก็ไปหาไอชองบอกว่าใต้เท้าอึยเจมีงานสำคัญให้ทำ
โพจองมารายงานมีซิลว่ายองชุนกำลังสืบหาร่องรอยท่านชิซูอยู่
“เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“ข้อนี้ยังไม่ทราบ แต่เมื่อกี้เห็นคนของหน่วยบีชอนและหน่วย “ฮูกุก” เหมือนมีความเคลื่อนไหวบางอย่าง”
“งั้นหรือ....ตามไปดูหน่อยซิ”
“ครับ”
องค์หญิงชอนมยองเสด็จมาที่ห้องเก็บบันทึกสั่งให้ทหารยามเปิดประตูแล้วเข้าไปดูบันทึก
“ปียิมซู วันที่ 10 เดือน 6 ปียิมซู วันที่ 10 เดือน 6...ในวันนี้ หนึ่งในเจ็ดแห่งดาวลูกไก่ ได้แยกเป็นสองดวง หลังจากนั้นอีกสองวัน ก็รวมเป็นหนึ่งเดียวอีก เป็นความอัศจรรย์อย่างยิ่ง ชาวบ้านต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ทั่วเมือง... ในวันนั้น สิ่งที่เกิดขึ้น มีเพียงเรื่องแค่นี้เองหรือ...หึ...ดาวคู่...ดาวคู่...คำทำนาย ต้องมีคำทำนายด้วยสิ หึ....ยามใดมีแฝดกำเนิด โดยเฉพาะในราชวงศ์ ทายาทชายจะสูญสิ้น ทายาทที่เป็นชาย...จะถึงคราวดับสูญ หา...” องค์หญิง คิดถึงต๊อกมาน ที่มีปานเหมือนตนเอง
“หา...นี่...แสดงว่าต๊อกมาน...หรือว่านางจะเป็น...ฮือ...” ชอนมยอง ตกใจ
..............จบตอนที่ 17.........
