Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 51
Cr. : Dailynews Online
พีดัมออกจากห้องของมีซิลแล้วขึ้นม้าควบหนีออกไป องค์หญิงต๊อกมานสั่งให้คิมยูซิน ขี่ม้าตามไปขวาง จากนั้นก็เดินทางไปพบซอวอนสอบถามว่าทหารที่อยู่เขตรอบนอกได้ปลดอาวุธหรือยัง และได้ให้จูจินเขตรอบนอกได้ปลดอาวุธ ส่วนคิมซอยอน ให้จัดกำลังทหารคอยเฝ้าประตูต่าง ๆ อย่าให้เกิดความวุ่นวาย จากนั้นชุนชูได้ถามถึงมีซิล
“ฆ่าตัวตายไปแล้ว...เพราะฉะนั้น ระหว่างที่ท่านซอยอนกับท่านจูจินกำลังตรวจนับทหาร เจ้ากับท่านไอชอง ช่วยดูแลความสงบด้วย ไม่แน่อาจมีพวกที่ไม่ยอมแพ้ จะมาเล่นงานเราอีก”
“แล้วองค์หญิงล่ะ” ชุนชู ถาม
“ข้า....จะไปพบพีดัมด้วยตัวเอง”
คิมยูซิน สามารถตามพีดัมทัน พยายามจะควบคุมตัวจนเกิดการต่อสู้กัน แล้วองค์หญิงต๊อกมานตามมาถึง
“ในที่สุดเจ้าก็โกหกข้า...วันก่อนที่ข้าถามเจ้า เพราะความไว้วางใจ บอกข้ามาตามตรง เจ้าเป็นอะไรกับมีซิลกันแน่...พูดมาเร็ว ท่านรออยู่นี่ก่อน ข้าอยากคุยกับเขาตามลำพัง” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัสกับคิมยูซินแล้วตามพีดัมไป
“พีดัม...หึ...เลิกหนีข้าซะที หึ...ข้าเคยบอกแล้วว่า ตอนนั้นสิ่งที่เจ้าพูดจะเกี่ยวถึงความไว้ใจระหว่างเรา หึ...และเจ้า...ก็บอกว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกับมีซิล แต่เมื่อกี้ ข้าเห็นเจ้าอยู่กับนาง และร้องไห้ตอนนางสิ้นใจด้วย หึ...ถ้าเจ้ากล้าเดินหนีข้าอีก เราสองคน...จะถือว่าจบกัน...พูดมาเร็ว ทำไมต้องร้องไห้เมื่อเห็น มีซิลตายอยู่ต่อหน้า หึ....โดยเฉพาะวันที่ก่อการ นางมีเหตุผลอะไรที่หลอกให้เจ้าไปเที่ยว และตอนที่นางประกาศจะทำศึกต่อ ทำไมเจ้าถึงอยู่กับนางในตอนนั้น หึ...ฮึ่ม...ทั้งหมดนี้เพราะอะไรกันแน่”
“นางเป็นแม่...แม่ของหม่อมฉัน” พีดัม ทูล
“หา...อะไรนะ”
“นางเป็นผู้ให้กำเนิด แล้วทิ้งหม่อมฉันไป”
“ฮือ...หึ...เพราะอะไร...ทำไมนางถึงเป็นแม่เจ้าได้”
“หม่อมฉันก็สงสัยเหมือนกัน ใช่ว่าหม่อมฉันอยากเกิดมา...เป็นลูกของพระเจ้าจินจิ และมีแม่อย่างมีซิล แต่เพราะเลือกเกิดไม่ได้”
“ฮือ...”
“หลังจากพระเจ้าจินจิถูกถอดถอน หม่อมฉันก็แทบไม่มีความหมายสำหรับนางอีก...ฉะนั้นนางถึงได้....ยอมทิ้งหม่อมฉันง่าย ๆ...โดยไม่ลังเลซักนิด ในขณะที่ท่านมุนโน กลับเป็นคนที่เลี้ยงหม่อมฉันมา”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ”
“ด้วยความบังเอิญ....หม่อมฉันรู้เข้าด้วยความบังเอิญ แต่แม้ว่านางใกล้จะตาย ยังไม่ยอมรับว่าหม่อมฉันเป็นลูกของนาง แล้วองค์หญิงมาถามเรื่องนี้กับหม่อมฉัน จะให้หม่อมฉันตอบได้ยังไง ขนาดคนเป็นแม่ยังไม่ยอมรับลูกตัวเอง แล้วหม่อมฉันจะกล้า....เที่ยวป่าวประกาศว่าเป็นลูกของนางได้ยังไง ฮือ ๆ ๆ ในวันที่นางคิดก่อการ แทนที่จะฆ่าหม่อมฉัน แต่กลับให้หม่อมฉันไปเที่ยว ข้อนี้ที่ทำให้สงสัย ฮือ....ฮือ... ตอนนี้ถ้านางฆ่าหม่อมฉัน หรือส่งคนมาฆ่าปิดปากซะ หม่อมฉันคงยิ่งเข้าใจได้ง่าย และสบายใจกว่าด้วยซ้ำ ฮือ...ไม่ต้องมีความอัดอั้น เจ็บปวดมาถึงทุกวันนี้ ฮือ...”
“เพราะอะไร...ทำไมไม่บอกให้ข้ารู้ก่อน ...หรือเจ้าคิดว่า...ไม่อยากที่จะ...ยอมรับความจริงที่ว่า ตัวเองถูกทอดทิ้ง เลยไม่กล้าที่จะ...เอ่ยปาก ...แต่อย่างน้อย น่าจะบอกให้ข้ารู้บ้าง”
“ถ้าพูดแล้วผลจะเป็นไง หม่อมฉันจะกลายเป็นคนที่....องค์หญิงไม่ต้องการหรือเปล่า” พีดีม กล่าวทูล
“เจ้าคงรู้สึกทรมานใจนัก....เหนื่อยทั้งกายและใจ ฮือ....”
เมื่อฮาจอง มีเซ็ง โพจอง รู้ข่าวจาก ชุนชูว่ามีซิลเสียชีวิตแล้ว ทุกคนก็เศร้าเสียใจ จึงไปรับศพมีซิล มาทำพิธี ด้านชิซู เมื่อรู้ข่าวจากแม่ทัพก็ไม่อยากเชื่อว่ามีซิลจะจัดการปลิดชีพตัวเอง จึงลงมือฆ่าแม่ทัพที่นำข่าวมาบอก แล้วก็พูดกับซกพุง
ข้า...ยังไงก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เรา...ตัดสินใจขัดคำสั่งท่านเซจู...ที่สำคัญ ยังมีอีกหนึ่งคำสั่งที่ท่านเซจู ไม่เคยสั่งการลงมา ตอนนางยังมีชีวิตอยู่...แต่เราจะทำให้ได้ เพื่อให้นางหมดห่วง...วันนี้ ข้าตัดสินใจแล้ว...ข้าจะไปสังหาร...องค์หญิงต๊อกมาน ซกพุง เจ้าพาทหารของเรากลับไปก่อน...ที่นี่...จะเป็นที่ฝังศพของข้า ข้าจะไม่ให้พลาดโอกาสนี้อีก...ต่อไปนี้ ข้าจะสานต่อสงครามนี้เอง...นี่คือหน้าที่ของชิซู”
“ไม่ได้เด็ดขาด หึ...ท่านจะทำคนเดียวไม่ได้”
“อะไรนะ”
“นี่คือหน้าที่...หึ...ของท่านชิซูกับซกพุง ...ข้ายินดี...ร่วมเป็นร่วมตายกับท่าน”
ซกพุงเดินทางกลับเข้าเมืองหลวง แต่ถูกแวยา ไอชอง นำทหารขวางไว้จนเกิดการต่อสู้กัน ซกพุงสู้ไม่ได้จึงตัดสินใจปลิดชีพตัวเองต่อหน้าไอชอง ด้านชิซู ไม่ได้เดินทางมาด้วยเพราะเขาต้องการเดินทางไปสังหารองค์หญิงต๊อกมาน เมื่อไปถึงก็พบกับคิมยูซิน และพีดัมคอยช่วยองค์หญิง สุดท้ายชิซูก็ถูกสังหารเสียชีวิต
“ในที่สุดทุกอย่างก็สิ้นสุดลง...มีซิล...” องค์หญิงต๊อกมานคิดในใจ
“ประวัติศาสตร์จะจารึกความเท็จของคน ๆ หนึ่งได้หรือ” ยองชุน ทูล
“ใครทำผิดก็ว่าไปตามผิด คนของนางต้องถูกตัดรากถอนโคนให้หมด” ไอชอง ทูล
“เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะรวมตัวมาต่อต้านเราอีก” แวยา กล่าวทูล
“ใช่ รับสั่งให้ประหารดีกว่า”
“หรือว่าองค์หญิง...ไม่นึกโกรธ...ต่อการ กระทำของมีซิลบ้างหรือพ่ะย่ะค่ะ” ชุนชู ทูล
“ที่นี่ คงไม่มีใคร...โกรธแค้นนางยิ่งกว่าข้าอีกแล้ว สมัยก่อน เพราะนางเป็นต้นเหตุ ทำให้ข้าถูกลิดรอนสิทธิที่ควรได้ หลังจากนั้นยัง สูญเสียท่านแม่ไป สูญเสียพี่สาวไปอีกคน...คิดหรือว่าข้าน่ะ ไม่อยากแก้แค้นให้แม่กับพี่สาวตัวเอง โดยการลงโทษมีซิลให้สาสมที่สุด หึ... แต่ตอนนี้ ไหน ๆ นางก็ตายแล้ว สิ่งที่เหลือ คือชิลลา บ้านเมืองของเราเอง”
องค์หญิงต๊อกมาน เสด็จไปพบซอวอนและลูกน้อง
“พวกท่านทั้งหลาย ล้วนแต่เป็นภัย ต่อบ้านเมือง อีกทั้งคิดร้ายต่อราชสำนัก...ให้ยึด ไพร่พลและอาวุธในครอบครอง ทั้งที่ดินและทรัพย์สิน ที่แต่ละคนได้เป็นเจ้าของอยู่ ให้เป็น ของหลวงทั้งหมด...ที่สำคัญ นับแต่นี้อีกสิบปี ข้าจะให้ทหารผลัดกันไปเฝ้าที่บ้านเป็นประจำทุก วัน แต่ชีวิตของพวกท่าน ข้ายังไม่คิดประหารใน วันนี้ จะให้ชิซูและซกพุงเป็นหัวโจก รับความผิดแทนพวกท่านทั้งหมด...ถ้าคิดจะไถ่บาปจริง ต่อไปก็ขอให้ทำงานเพื่อบ้านเมืองดี ๆ”
“พระเมตตาอันใหญ่หลวงขององค์หญิง แม้ตายก็ยากจะตอบแทนได้” ซอวอน กล่าวทูล
ซอวอนเล่าเรื่องของพีดัม ให้มีเซ็งและ ลูกน้องฟัง เพื่อให้ทุกคนปฏิบัติตามความต้อง การของมีซิลที่จะให้ทุกคนติดตามพีดัม และทำงานให้เขาแทนนาง แต่เซจองรู้สึกหมดอาลัยตาย อยากจึงขอตัวกลับไปใช้ชีวิตในชนบท
องค์หญิงต๊อกมานรับสั่งให้พีดัมเข้าเฝ้า
“องค์หญิง เชิญรับสั่งมาได้”
“คำสั่งลับนั่น เจ้าไปมอบให้มีซิลใช่ไหม หรือไม่งั้น ก็คือเอาไปให้นางดู จากนั้นก็ขู่ว่าจะเปิดเผยให้คนอื่นได้รู้กันทั่ว เป็นอย่างงั้นใช่ไหม ...สุดท้าย คนที่ทำให้นางเปลี่ยนความตั้งใจก็คือเจ้าหรอกหรือ เห็นคำสั่งให้ประหารนาง แต่กลับ ไม่คิดเปิดเผยเรื่องลูกชาย ส่วนเจ้าถือจดหมาย กลับไปต่อรองกับแม่ ให้นางวางมือซะ และแล้ว นางก็เปลี่ยนใจในที่สุด เจ้าคงรู้สึกผิดต่อนางมาก สินะ ขอบใจมากนะ ข้ารู้ว่าเจ้าทำเพื่อข้า ขอบใจ อีกครั้ง”
องค์หญิงต๊อกมานบอกชุนชูว่าจะตั้งหน่วย ตรวจการณ์ขึ้นมา เพื่อดูแลและกวดขันการทำงาน ของหน่วยราชการต่าง ๆ ให้ขึ้นตรงและมาราย งานตนคนเดียว
“ที่แล้วมาหลายหน่วยงานที่อยู่ใต้การดูแล ของมีซิล ล้วนถูกนางควบคุมไว้หมด” คิมยูซิน กล่าว
“แต่ว่า ด้วยความเคยชินที่ถูกมีซิล ครอบงำมานาน การตั้งหน่วยงานใหม่ไปดูแลพวก เขา อาจไม่ใช่เรื่องง่ายนัก” ชุนชู ทูล
“ข้าก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน ฉะนั้นจึงจะ ใช้คนที่รู้งานมาอยู่ในหน่วยนี้”
“คงไม่ใช่...”
“ใช่ ซอวอน โพจอง ฮาจอง และยอจง ให้ไปอยู่หน่วยตรวจการณ์ทั้งหมด”
“เราจะไว้ใจพวกเขาได้หรือ” ไอชอง ถาม
“มีคนหนึ่งที่เหมาะสม ข้าจะให้เป็นหัวหน้าของพวกเขา”
“มีเหตุผลอะไร ถึงให้พีดัมเป็นหัวหน้าหน่วยตรวจการณ์หรือพ่ะย่ะค่ะ” คิมยูซิน ทูล ถาม
“ยิ่งเป็นลูกมีซิลด้วยแล้ว เรายิ่งไว้ใจไม่ได้ ทำไมทรงมอบงานสำคัญ...” ไอชอง กล่าวทูล
“นี่แหละคือประเด็น งานสำคัญการมอบ หน้าที่สำคัญให้ลูกชายมีซิลจะสื่อถึงว่ามีความหมาย อยู่สองอย่าง”
“เพื่อสยบความกระด้างกระเดื่อง ที่คนของมีซิลยังไม่พอใจต่อฝ่ายเราอยู่” ชุนชู กล่าว
“ใช่ เหตุผลที่สองก็คือ มีแต่พีดัมคนเดียว ที่สามารถสกัดกั้น ไม่ให้คนพวกนั้นแผลงฤทธิ์ขึ้นมาอีก”
“เพราะเป็นสายเลือดเดียวกัน พูดอะไรก็ต้องฟังเขาบ้าง”
“อีกอย่าง เขาเป็นพวกเดียวกับเรา ไม่ใช่มีซิล ครั้งหนึ่งเคยช่วยข้าวางแผน เพื่อจะเล่น งานมีซิล ความภักดีของเขา ยังมีใครสงสัยอีก หรือเปล่า ที่สำคัญอีกอย่างก็คือ...ไม่มีอะไรแล้ว”
เมื่อพีดัม รู้ว่าได้รับตำแหน่งใหม่ ก็มาหา ฮาจอง ยอจง
“หัวหน้าหน่วยตรวจการณ์พีดัม ขอคารวะ ทุกท่าน ต่อไปขอให้ทุกคนช่วยรายงานเรื่องต่าง ๆ ในราชสำนัก และดูแลทุกหน่วยงานให้ดี”
“เฮอะ...” ฮาจอง ไม่พอใจ
“ทุกวันต้องมีข่าวใหม่มารายงานสถานการณ์เป็นระยะ” พีดัม สั่ง
“พีดัม องค์หญิงน่ะ สั่งให้เจ้ามาคุมพวกเราใช่ไหม...หึ ๆ ตอนนี้คนของมีซิลก็ไปไหนไม่รอดแล้วนี่ ถ้าพ่อแม่ข้ายังอยู่ละก็...”
“ท่านฮาจอง”
“ทำไม มีอะไรอีก”
“นับแต่นี้ชื่อของมีซิล อย่าเอ่ยให้ข้าได้ยินอีก”
“หา...อะไรนะ พูดอีกทีซิ หน็อย...”
“โธ่เอ๊ย...เจ้าฮาจองนี่ เดี๋ยวเถอะ” มีเซ็ง กล่าว
“คนที่อยู่เบื้องหน้าตอนนี้ คือมีซิลหรือเปล่า ไม่ใช่เลย คือข้าต่างหาก ต่อไปพวกท่านไม่ได้รับใช้มีซิล แต่รับใช้ข้าพีดัม...ฉะนั้นต่อไปคำสั่งของข้าก็คือประกาศิต...เพราะนายของพวก ท่านก็คือข้า...เข้าใจหรือยัง”
ชุนชู บอกกับคิมยูซินว่า องค์หญิงต๊อกมานจะให้พีดัมมีอิทธิพลในส่วนของเขา
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ท่านคงเห็นองค์หญิงพูดแล้วหยุดชะงัก นั่นคือเหตุผลข้อสุดท้าย...ทั้งท่านและข้า ท่านไอชอง สิ่งที่นางจะทำ คือคานอำนาจ ระหว่างเราสามคนไว้ โดยให้พีดัมนั่งในตำแหน่งสำคัญ ค่อย ๆ สร้างฐานอำนาจของเขาขึ้นมา”
“ให้เรามีการแข่งขันกันเอง”
“หึ...สรุปก็คือ นางเป็นผู้หญิงที่ฉลาด”
“แต่ว่า นางจะไว้ใจพีดัมได้ขนาดนั้นหรือ”
“นางไม่เชื่อเขาหรอก...จนถึงเมื่อวาน นางอาจไม่คิดอะไรก็จริง แต่ว่า นับแต่นี้ไม่แค่ พีดัมคนเดียว แม้แต่คนอื่น...นางก็ไม่เชื่อหมด ...เพราะนางได้ก้าวสู่...เส้นทางแห่งอำนาจแล้ว” ชุนชู กล่าว
“น่าสงสารจริง ๆ...ทั้งที่เป็นคนอ่อนโยน มีเมตตา ให้ความสำคัญกับคนรอบข้าง พร้อมจะเปิดใจรับฟังความคิดที่แตกต่าง แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำอย่างงั้นได้อีก”
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่องค์หญิงต๊อกมานขึ้นครองราชย์ พระมเหสีมายาเสด็จมาหา
“ถ้าตอนนี้ชอนมยองมีโอกาสได้เห็น นางคงปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก...แม่เองก็หมดห่วง ที่ได้เห็นเจ้าเดินทางมาจนถึงขั้นนี้”
“ทำไมหรือเพคะ”
“เสด็จพ่อของเจ้า ต้องจากไปพระองค์เดียว แม่รู้สึกละอายใจต่อเขานัก เลยคิดว่าจะไปถือศีล”
“เสด็จแม่”
“ต๊อกมาน ต่อไปจะไม่มีใครอยู่ดูแล เจ้าอย่างใกล้ชิดอีกแล้ว...เจ้าต้องรักษาเนื้อรักษา ตัว ปกป้องบ้านเมือง และราษฎร รวมทั้งทุกคน ที่รักเจ้าด้วย...จะไม่มีใครช่วยเจ้าฟันฝ่าอุปสรรค ไม่มีใครเสียใจและเป็นทุกข์แทนเจ้า เจ้าต้องไว้ใจทุก ๆ คน ขณะเดียวกันก็อย่าเชื่อใจพวกเขามากนัก เจ้าจะทำได้หรือเปล่า...ไม่ว่าจะโดดเดี่ยว แค่ไหน ก็ต้องเผชิญหน้าให้ได้ล่ะ”
“เพคะ เสด็จแม่ หม่อมฉันจะพยายาม ...หม่อมฉันจะทำให้ได้” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส แล้วคิดถึงคำพูดของมีซิล
“ข้ามีซิล ใช้สวรรค์เป็นข้ออ้างก็จริงแต่ไม่เคยกลัวโชคชะตา....เข้าใจความทุกข์ยากของมนุษย์ แต่ไม่เคยก้มหัวให้ใคร รู้จักใช้คนให้เป็นประโยชน์แต่ไม่เคยหวังพึ่งใครทั้งสิ้น”
“ต่อไปเราจะไม่สามารถไว้ใจใครได้อีกจริงหรือ แม้แต่คนที่อยู่รอบข้าง ก็ไม่ควรไว้เนื้อเชื่อใจมากนัก ต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง เดินหน้าต่อไป นับแต่นี้ ข้าจะเข้าสู่เส้นทางแห่งความโดดเดี่ยวงั้นหรือ จริงหรือเปล่า” องค์หญิงต๊อกมาน บอกกับตัวเอง
..............จบตอนที่ 51................
