Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 29
Cr. : Dailynews Online
ต๊อกมานออกมาปรากฏตัวบนตำหนักต่อหน้าทุกคนในวังหลวง ทำให้มีซิลถึงกับตระหนก ส่วนพระมเหสีมายาและพระเจ้าจิน พยองดีพระทัย ด้านคิมยูซิน ได้ประกาศให้ทุกคนรู้ว่าต๊อกมาน คือผู้ทำนายการเกิดสุริยคราสครั้งนี้ และเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นชิลลา ทำให้ชาวบ้านต่างดีใจกล่าวสรรเสริญองค์หญิงทรงพระเจริญ
มีซิลเจ็บปวดที่ถูกต๊อกมานหลอก ทั้งที่รู้วันเกิดสุริยคราสแน่นอนแล้ว ด้านจุปัง และโกโตช่วยกันทูลถามพระเจ้าจินพยอง
“ในปีที่ดาวแคยางแยกออกเป็นสอง ดวง องค์หญิงแฝดได้ถือกำเนิดขึ้น เป็นความจริงมั้ยพ่ะย่ะค่ะ”
“และคนนั้น คือองค์หญิงที่ประสูติพร้อม กับ....องค์หญิงชอนมยองใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ” กุกซอน ทูลถาม
“ใช่หรือไม่ ก็เชิญรับสั่งมาได้” โกโต ทูล
“พวกเราอยากรู้ความจริง ฝ่าบาท” แทพุง ทูล
“ทรงตรัสความจริงมาเถอะ ฝ่าบาท”
“รับสั่งความจริงมาเถอะ....ฝ่าบาท.... พวกเราอยากรู้....อย่าปิดบังอีกเลย....เราอยากรู้ความจริง....พูดมาเร็วเข้า...” พวกชาวบ้าน ทูลถาม
“ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน เฮ่อ ๆ ๆ พูดความจริงมาเร็วเข้า” พีดัม กล่าวทูล
พระมเหสีมายา เสด็จไปที่ต๊อกมาน พานางเดินออกมายืนต่อหน้าทุกคนแล้วประกาศให้ทุกคนรู้
“วันที่ดาวลูกไก่....จาก 7 กลายเป็น 8....ดาวแคยางจากหนึ่งแยกตัวเป็นสองนั้น ข้าได้ให้กำเนิดองค์หญิงชอนมยองเป็นคนแรก จากนั้นอีกไม่นานนัก ข้าก็มีอาการเจ็บท้องอีก และมีลูกหญิงคนที่สองตามมา....เนื่องจากสมัยนั้นไม่มีคำทำนายที่ครบถ้วนสมบูรณ์ มีเพียงข่าวลือที่ว่า ยามใดมีแฝดกำเนิด,ทายาทชายจะสูญสิ้นเท่านั้น ฮือ....จึงทำให้ข้าเกิดความกลัว กลัวที่ต้องสูญเสียลูกสาวทั้งสองไป ยิ่งกลัวที่ต้องถูก ปลดจากตำแหน่งพระมเหสี และกลัวว่า ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมาจริง จะมีผลกระทบถึงฝ่าบาท ฮือ....ด้วยเหตุนี้ ลูกที่เกิดจากดาวแคยาง อีกดวงหนึ่ง หรือก็คือแฝดผู้น้อง จึงต้องให้นางในอุ้มหนีออกจากวังไป ฮือ....ทั้งหมดเป็นความใจร้ายและเห็นแก่ตัวของข้าทั้งสิ้น ฮือ.... เพราะไม่รู้คำทำนายที่แท้จริง จึงได้ทำเรื่องที่ผิดต่อความเชื่อของเรา จนสุดท้ายสูญเสียลูกชายอีกสามคน ฮือ....หรือแม้แต่....ฮือ....องค์หญิงชอนมยองก็พลอยอายุสั้นไปด้วย ฮือ ๆ ๆ”
“โถ....แย่จัง....น่าสงสารพระมเหสี....”
“พระมเหสีคงจะเสียพระทัยมากน่ะนะ”
“นั่นสิ ฮือ ๆ ๆ เป็นใครก็ต้องเสียใจทั้งนั้น”
“เวรกรรม....น่าสงสาร....ฮือ ๆ ๆ” พวกชาวบ้านพากันเห็นใจพระมเหสีมายา ด้านฮาจอง บอกให้เซจอง และมีเซ็งหาทางแก้ปัญหา หากปล่อยไว้จะถูกปั่นหัวจนทำอะไรไม่ได้ แต่ทุกคนก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเหมือนทุกคนรู้เห็นเป็นใจให้ต๊อกมานปรากฏตัวในสภาพที่สวยงาม
“ฮือ....ในฐานะที่หม่อมฉันเป็นพระมเหสี ฮือ....ขอให้ฝ่าบาท ลงพระอาญา ฐาน ปิดบัง หลอกลวงผู้คนและทำผิดจารีต เพื่อให้บ้านเมืองได้เดินสู่ทางที่ถูกต้องด้วยเถอะเพคะ ฮือ....จากนั้น ก็ทำตามคำทำนาย ให้ผู้ที่เกิดจากดาวแคยาง มาอยู่แผ่นดินของเราซะ ให้ต๊อกมานของเรา คืนสู่ฐานะที่นางควรจะได้ด้วยเถอะเพคะ” พระมเหสีมายา ตรัสต่อ
“ให้นางคืนสู่ฐานะเดิม ๆ ๆ” พวกชาวบ้านกล่าว
“ต้องขออภัย....ราษฎรทั้งหลาย อภัยให้กับความผิดของข้าและพระมเหสี เรื่องของเรื่องเพราะความอ่อนแอของข้า จึงต้องขอขมาทุกคน....โดยเฉพาะ....ลูกสาวที่ชื่อต๊อกมาน ยิ่งต้องขอให้นางยกโทษ บัดนี้ข้าขอประกาศต่อหน้าราษฎรและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ นางคือลูกของข้า เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นชิลลา นามว่าองค์หญิงต๊อกมาน” พระเจ้าจินพยอง ตรัส
“องค์หญิงจงเจริญ....ทรงพระเจริญ.... องค์หญิงทรงพระเจริญ....” พวกชาวบ้านตะโกน
“ทรงพระเจริญ องค์หญิงต๊อกมาน ทรงพระเจริญ” พีดัม กล่าว
“องค์หญิงต๊อกมานจงเจริญ....” คิมยู ซิน กล่าว
“องค์หญิงต๊อกมานจงเจริญ ๆ”
เมื่อพระเจ้าจินพยองประกาศคืนฐานะให้ต๊อกมาน ทำให้พวกองครักษ์ที่กักขังโซวาอยู่ รู้สึกลำบากใจ เพราะโซวาได้กลายเป็นแม่นมของต๊อกมาน ซกพุงจึงสั่งให้พวกองครักษ์กลับไปก่อนหากมีคำสั่งของมีซิลใหม่ จะบอกอีกที
เมื่อพีดัมรู้ว่าตนเองถูกต๊อกมานหลอกก็พูดกับไอชองและคิมยูซิน
“นี่ ๆ ไม่ใช่ล้อเล่นนะ ข้าเกือบตายจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ ตอนนางออกมา ข้าเห็นใบ หน้ามีรัศมีเปล่งปลั่งเลยล่ะ แต่พูดก็พูด นางไม่น่าหลอกข้าด้วยเลย ฮ่า ๆ ๆ”
“บังอาจ นั่นเป็นองค์หญิงเชียวนะ ถ้ายังลามปามอีกละก็....” ไอชอง กล่าว
“เอาน่า รู้แล้ว ๆ แหม....ไว้เจอวันหลัง ข้าจะให้ความเคารพละกัน ยอมแล้วล่ะ ข้ายอมซูฮกนาง” พีดัม กล่าว
“ว่าแต่องค์หญิง ก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดความจริงกับเจ้าหรือ” คิมยูซิน ถาม
“ไม่ได้พูดเลย พวกท่านก็ไม่รู้หรือ”
“นางบอกว่าเคยหลงกลท่านมีซิลมาก่อน เพราะฉะนั้น เลยต้องปิดบังเราด้วย จะได้หลอกให้นางหลงเชื่อสนิท” คิมยูซิน กล่าว
“หึ....เป็นแผนที่เยี่ยมยอดจริง ๆ” ไอชอง กล่าว
“แม้ว่ามีซิล....จะเดาใจข้ากับพีดัมออก แต่ไม่สามารถรู้ใจองค์หญิงต๊อกมานที่อยู่เบื้อง หลังได้”
“ถึงบอกไงว่า เป็นแผนที่ร้ายกาจนัก เฮ่อ ๆ ๆ” พีดัม กล่าว
ต๊อกมาน ได้กลับมาอยู่ในฐานะองค์หญิง พระมเหสีมายาเห็นแล้วออกปากชม
“ฮือ...ไม่นึกว่าจะสวยขนาดนี้ ช่างเป็น องค์หญิงที่งามนัก กลับมาเป็นผู้หญิง เจ้าก็ไม่แพ้ใครเลย ฮือ....ฮือ....ถ้าได้โตมาพร้อมกับชอนมยอง คงเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันมาก ฮือ....เจ้ามาแทนที่ชอนมยอง สิ่งที่เป็นของนาง ข้าจะให้เจ้าได้เสพสุขอย่างเต็มที่”
“พระมเหสี หม่อมฉัน....ไม่ได้หวังจะกลับมาเสพสุข ใช้ชีวิตเป็นองค์หญิงอยู่ในวัง ที่สำคัญ หม่อมฉันไม่ได้หวังตำแหน่งนี้ จึงดิ้นรนเพื่อจะกลับมา....ความคิดนี้ถูกทิ้งไปนานแล้ว หม่อมฉัน....เคยสาบานต่อหน้าพี่หญิงไว้ ให้นางได้รับรู้” ต๊อกมาน กล่าว
ต๊อกมาน มาเข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง
“นั่งลงก่อน....ได้พบเจ้าอีกครั้ง ข้าควรจะพูดอะไรดี คิดแล้วคิดอีกก็พูดไม่ออก....ขอโทษด้วยนะ....เจ้ายังโกรธข้าอยู่ใช่ไหม”
“เพคะ ฝ่าบาท”
“เฮ่อ....มันก็ไม่แปลก สมควรอยู่แล้ว แต่ว่า เจ้าก็ควรเข้าใจ”
“เข้าใจเพคะ หม่อมฉันเพิ่งจะเข้าใจ เพราะทรงเป็นพระราชา ตำแหน่งอันสูงส่ง ทำให้ไม่มีทางเลือก ต้องเห็นแก่ราชสมบัติ แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขก็ทรงตัดได้ หม่อมฉันเข้าใจดี.... แต่ว่าที่ทำให้หม่อมฉันยิ่งโกรธกว่านั้น คือในเมื่อยอมทิ้งลูกเพื่อจะรักษาบัลลังก์ไว้แล้ว ทำไมไม่ทรงมีอำนาจซะที ที่สำคัญ ก่อนหม่อมฉันจะกลับมา ฝ่าบาทก็ยิ่งไม่ควร....จะสูญเสียพี่หญิงไป น่าจะทรงปกป้องนางไว้”
“ข้ารู้ เจ้ามีเรื่องไม่พอใจหลายอย่าง เป็นใครก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา เพราะข้าสั่งให้ฆ่าเจ้าด้วย”
“ฝ่าบาท เดิมทีหม่อมฉันจะไปอยู่แล้ว แต่ที่กลับมาอีกครั้ง เหตุผลมีอยู่ข้อเดียว....ก็คือ....จะแทนที่พี่หญิงชอนมยอง จะช่วยนาง... ทำลายอิทธิพลของมีซิล” ต๊อกมาน กล่าวทูล
มีซิล รู้ว่าตนเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบต๊อกมาน แต่ก็ได้คิดแผนการรับมือ โดยสั่งให้คนของนางไม่ต้องไปเข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง และให้ยอมรับต๊อกมานในฐานะองค์หญิงใหม่
“ข้าอยากให้เกิดภาพที่ว่า ภายใต้การนำของท่าน เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างให้ อภัยกับความผิดพลาดของฝ่าบาท....ที่สำคัญ พยายามต่อรองผลประโยชน์ที่จะได้จากราชสำนักมากขึ้น เอาภาษีที่นาที่ขุนนางต้องจ่ายให้ทางการในอัตราส่วน 6 ต่อ 4 เปลี่ยนเงื่อนไขเป็นครึ่งต่อครึ่งซะ เมื่อได้สิ่งตอบแทนที่มากขึ้น ขุนนางก็จะไม่หนีจากเราไปไหน ที่เคยเป็นพวกเดียวกับเรา เมื่อกินอิ่มก็จะไม่แปรพักตร์ เข้าใจหรือเปล่า” มีซิล กล่าว
“หึ....ได้” เซจอง กล่าว
“อีกอย่าง ท่านซอวอนก็เหมือนกัน พยายามผูกมิตรกับทหารระดับแม่ทัพขึ้นไป ให้พวกเขามาอยู่กับเราให้มาก”
“ได้ เรื่องพวกนี้ข้าได้เตรียมการไว้ อยู่แล้ว”
“โพจอง เจ้าเอง....ก็ไปสังสรรค์กับเหล่าองครักษ์ ถ้าเห็นคนไหนฐานะง่อนแง่นเลี้ยงลูกน้องไม่ไหว ก็สนับสนุนเรื่องเงินให้เขา ไม่ต้องหวงล่ะ” มีซิล สั่ง
“ครับ ข้าทราบแล้ว”
ยองชุน นำฎีกาขึ้นถวายพระเจ้าจินพยอง
“นี่คือฎีกา....แสดงความเห็นด้วยที่จะให้ต๊อกมานเป็นองค์หญิงงั้นหรือ” พระเจ้าจิน พยอง ตรัสถาม
“พ่ะย่ะค่ะ เสียงส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันหมด”
“แต่ว่า ตามหลักฝ่ายของมีซิลน่าจะคัดค้านอย่างหนักมากกว่า” คิมซอยอน ทูล
“สมัยก่อนข้ายอมเสียลูกสาวไปครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าตอนนี้เหล่าขุนนางยังไม่เห็นด้วยอีก ข้าก็ขอแลกกับตำแหน่งปกป้องนางให้ถึงที่สุด”
“ฝ่าบาท ท่านเสนาบดีมาขอเฝ้า” มหาดเล็กเข้ามาทูล
“เชิญเข้ามา”
“ฝ่าบาท ที่พวกเรามาเฝ้า เพื่อจะทูลเรื่ององค์หญิงต๊อกมานพ่ะย่ะค่ะ....ขุนนางระดับสูง มีมติเห็นพ้องให้มาทูลว่า ถ้าสมัยก่อนที่องค์หญิงแฝดมีประสูติกาล แล้วฝ่าบาททรงเปิดเผยเรื่องนี้ เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์อาจให้การยอมรับ แล้วค่อยหาวิธีแก้ไขใหม่ แต่นี่ ฝ่าบาทและพระมเหสีกลับทรงปกปิดเรื่องนี้ ถึงขนาดให้พระธิดาองค์รองไปใช้ชีวิตอยู่นอกวังจนเติบใหญ่” เซจอง กล่าวทูล
“ใช่ ด้วยเหตุนี้ เหล่าขุนนางที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ จึงเกิดความสับสน และสุดท้าย ยังเกิดเหตุการณ์สูญเสียองค์หญิงชอนมยอง เป็นที่เสียใจของทุกฝ่ายด้วย” ฮาจอง กล่าวทูล
“พอทีเถอะ ไหน ๆ ฝ่าบาทกับพระมเหสีก็ทรงยอมรับผิดต่อหน้าราษฎรทั้งหลาย พวกท่านก็อย่ารื้อฟื้นอีกเลย” มีเซ็ง กล่าว
“แต่ว่า ความไม่พอใจของขุนนาง และเชื้อพระวงศ์ ยิ่งทวีความรุนแรง” เซจอง กล่าวทูล
“เพราะฉะนั้น.....ท่านจะมาบอกว่าไม่อาจยอมรับต๊อกมานเป็นองค์หญิงได้ใช่ไหม” พระเจ้าจินพยอง ตรัสถาม
“มิได้พ่ะย่ะค่ะ ในวันที่ 5 นี้ จะมี พิธีแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ ซึ่งหม่อมฉันได้กำชับให้ทุกฝ่ายเข้าร่วมงานนี้โดยพร้อมเพรียง” เซจอง กล่าวทูล
“นี่แปลว่า ยังมีเงื่อนไขอื่นมาต่อรองใช่ไหม” ยองชุน ถาม
“เพื่อปกปิดความผิดที่พระมเหสีทรงก่อไว้ หม่อมฉันต้องใช้ทั้งวิธีเกลี้ยกล่อมและข่มขู่ แต่จนวันนี้ หลายคนยังฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจอยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” เซจอง กล่าวทูล
“เพราะฉะนั้น ในวันที่มีการแต่งตั้ง ถ้าฝ่าบาท ทรงเมตตายอมให้เหล่าขุนนางได้ลดภาษีจากการให้เช่า ที่นา เชื่อว่าพวกเขาน่าจะพอใจ และถวายความภักดี ต่อฝ่าบาทและองค์หญิงมากขึ้น” มีเซ็ง ทูลเสนอ
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ไหน ๆ ทุกครั้งที่มีเรื่องมงคล ก็ต้องมีคำสั่งอภัยโทษหรือไม่ก็ลดโน่นลดนี่อยู่แล้วจริง มั้ยพ่ะย่ะค่ะ” ฮาจอง กล่าวทูล
ซอวอน เข้ามารายงานมีซิลว่าพรุ่งนี้จะมีพิธี แต่งตั้งองค์หญิงอย่างเป็นทางการ แต่เนื่องจากเพิ่งสิ้นองค์หญิงชอนมยองไม่นาน พิธีแต่งตั้งจึงให้จัดอย่าง เรียบง่าย
“ท่านเซจู ข้าต้องขอโทษด้วย”
“อยู่ดี ๆ มาขอโทษข้าเรื่องอะไร...ทำไมทำหน้าทำตาอย่างงั้นล่ะ...ข้า...คือมีซิลนะ เรื่องแค่นี้ไม่มีผลต่อข้าหรอก”
พระมเหสีมายาเสด็จมาบอกต๊อกมานว่าพรุ่งนี้จะมีพิธีแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ แต่ต๊อกมานขอร้องว่าให้รีบจัดไม่ต้องมีพิธีวุ่นวายนัก พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้นคิมยูซินมาเชิญต๊อกมานให้เดินทางไปในงานพิธี เมื่อเห็นต๊อกมานยื่นตัวสั่น ก็พูดให้กำลังใจ ว่า นางสามารถเอาชนะมีซิล จนมาถึงตำแหน่งนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรอีก
ภายในงานพิธี มีซิลได้เข้ามากล่าวยินดีกับองค์หญิงต๊อกมานที่ได้คืนสู่ราชสำนัก
“คงต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากท่านด้วย” ต๊อกมาน กล่าว
“หม่อมฉันน่ะหรือ”
“ระหว่างที่ข้าวางแผนนี้ ในสมองจะนึกถึงคำพูดท่านทุกประโยค จากนั้นก็แปรให้เป็นเลือดกับ น้ำตา เพื่อจะทำงานต่อไป สุดท้ายข้าก็ทำอย่างท่านได้ และคนก็ยกย่อง ให้ข้าเป็นองค์หญิง”
“แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง...จนป่านนี้แล้วยังเอา ชนะความกลัวในใจไม่ได้อีกหรือ” มีซิล กล่าวเย้ย
“บังอาจนัก ท่านกล้าดียังไง...มาถูกตัวข้าโดยไม่ขออนุญาต...ไปได้” ต๊อกมาน กล่าว
“พ่ะย่ะค่ะ” คิมยูซิน และไอชอง กล่าว
เมื่อมีการประกาศว่าต๊อกมาน คือองค์หญิง ของแคว้นซิลลา นางก็กล่าวกับพวกองครักษ์
“องค์หญิงต๊อกมาน ในฐานะนายคนใหม่ ขอให้สัญญาว่าจะทำให้หน่วยองครักษ์ยิ่งเกรียงไกร... ต่อไปองครักษ์ทุกหน่วย ไม่เพียงได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม หากใครมีความสามารถโดดเด่น เมื่อ ผ่านการประลองยุทธ์ก็จะได้เลื่อนขั้น เพราะฉะนั้นขอ ให้ทุกคนยึดมั่นในกฎปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มแข็ง”
“พ่ะย่ะค่ะองค์หญิง”
“ท่านไอชอง ท่านเดินมาข้างหน้า...ข้าขอสั่งให้ท่าน...เป็นองครักษ์ประจำตัวข้า ส่วนหน่วยบีชอน ของท่าน ก็ดูแลความปลอดภัยให้ข้า”
“หม่อมฉันองครักษ์ไอชอง ขอถวายความภักดีแด่องค์หญิง”
มีซิล สงสัยว่าใต้ซือวาชอนจะร่วมมือกับต๊อกมาน จึงสั่งให้ซอวอนไปจับตัวใต้ซือวาชอนมา
“ใต้ซือวาชอนหรือ” ซอวอน แปลกใจ
“ถ้าเป็นเรื่องตาแก่นี่ ต้องให้คิมยูซินกับ ไอชองไปคุมด้วยตัวเอง ท่านไปสะกดรอยพวกเขาและ จับตัวมาให้ได้”
“ไม่ต้องห่วง ข้าไปเดี๋ยวนี้ แต่ว่าข้าจะพันแผลให้ท่านก่อน” ซอวอน กล่าว
“หึ...ถ้าไม่สามารถเอาตัวเขากลับมาได้...ก็ฆ่า ทิ้งซะ เพราะคนที่ไปอยู่กับต๊อกมานจะไม่มีประโยชน์ต่อเราอีก”
องค์หญิงต๊อกมานเรียกองครักษ์มาประชุม พีดัมรู้ก็เข้ามา
“โห...ว้าว...นี่เป็นห้องประชุมหรือนี่ แหม... ใหญ่โตซะจริง ๆ 1 2 3 4 5 6 7 8 ทั้งหมด 10 ที่นั่งก็เท่ากับสิบหน่วย แหะ ๆ...อ้าว...แหม...ว้าว... แต่งแบบนี้ค่อยน่าดูหน่อย แหม...”
“เจ้าคนป่าเถื่อนนี่กล้าเสียมารยาทหรือ” ไอชอง กล่าว
“ฮึ...ข้าน่ะโดนต้มซะเปื่อยเชียว เจ้านี่ร้าย กาจจริง ๆ แหะ ๆ”
“ยังจะพูดอีก”
“ท่านไอชอง...เพื่อจะให้มีซิลหลงเชื่อ ข้าเลยต้องทำอย่างงั้น” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส
“อึม...ช่างเถอะ ข้ายอมรับก็ได้ หึ...ทีแรกก็ แพ้มีซิล แล้วยังถูกเจ้า...”
“หน็อย...”
“แหะ...ถูกองค์หญิงหลอกซ้ำอีกทีหนึ่งแหะ ๆ เอาเป็นว่า ฉลาดลึกทั้งสองคน” พีดัม กล่าว
“หึ...ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องทำได้ ยังไงก็ขอขอบใจ และขอโทษด้วย” ต๊อกมาน กล่าว
“ขอโทษหรือ แหะ...เอ่อ...ว่าแต่ทำไมองค์หญิงถึงเกลี้ยกล่อมใต้ซือวาชอนได้น่ะ”
“หม่อมฉันก็อยากถาม เพราะเขาเคยบอกว่า ไม่ต้องการและไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แล้วทำไมยังเกลี้ย กล่อมได้” คิมยูซิน ทูลถาม
“นั่นสิ หม่อมฉันก็สงสัยเหมือนกัน”
“เฮ่อใช่ ตอนนี้ เราคงต้องจัดการเรื่องนี้ก่อน ท่านทั้งสอง ไปพาใต้ซือวาชอนมาพบข้า เขาน่า จะทำงานบางอย่าง ตามที่ข้าสั่งไว้แล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะองค์หญิง”
“อีกอย่าง ส่งข่าวให้กลุ่มโพยารู้ด้วย”
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“หม่อมฉันจะไปสั่งให้ลูกน้องเตรียมตัว” ไอชอง กล่าว
องค์หญิงต๊อกมาน ได้ให้คิมยูซินและไอชองไปหาใต้ซือวาชอน แต่ระหว่างทางถูกโพจอง และลูกน้องสะกดรอยตาม และชิงจับตัวใต้ซือไปก่อน แต่ใต้ซือได้ทิ้งจดหมายไว้ คิมยูซิน จึงตามมาช่วยได้ทัน
“ทิ้งกระบี่เดี๋ยวนี้” คิมยูซิน กล่าว
“ก็เอาซี่....ตาแก่นี่จะตายเหมือนกัน” ซกพุง กล่าว
“นี่เป็นคำสั่งท่านเซจู” โพจอง กล่าว
“ข้ารับบัญชาจากองค์หญิง ถ้าไม่รีบถอยไป ข้าจะถือว่าพวกเจ้าเป็นศัตรูกับองค์หญิงอย่างเปิดเผย....พวกเจ้าเป็นองครักษ์ กล้าขัดคำสั่งองค์หญิงเชียวหรือ” คิมยูซิน กล่าว
“นึกว่าเมื่อก่อนเคยชนะข้าแล้ว จะมาทำยโสได้หรือ....เรามาประลองอีกครั้งเอามั้ยล่ะ” โพจอง กล่าว
“หยุดเดี๋ยวนี้....พวกเจ้าทำอะไร” ไอชอง เข้ามา
“หึ....ที่เรามานี่ เพื่อทำตามพระบัญชาขององค์หญิง ถ้าอยากประลองฝีมือกับข้า วันหลังมีโอกาสอีกเยอะ”
“อีกหน่อยพวกเจ้า....จะพาใต้ซือวาชอนไปที่ไหน ข้าไม่รับรู้ แต่ยังไงจะหาให้พบ และฆ่าเขาให้ได้” โพจอง กล่าว
เมื่อองค์หญิงต๊อกมานได้ผลการคำนวณจากใต้ซือ ก็เรียกประชุมเหล่าขุนนาง
“องค์หญิงทรงเรียกประชุมด้วยเรื่องอะไรเพคะ” มีซิล ถาม
“วันนี้ที่เรียกประชุมเหล่าขุนนาง เพื่อจะทำหน้าที่....ในฐานะที่ข้าเป็นองค์หญิงครั้งแรก ....ข้าในฐานะธิดาแห่งสวรรค์คนใหม่ของชิลลา นับแต่วันนี้ จะสั่งยุบตำหนักเทพ และข้อมูลในทางดาราศาสตร์ทุกอย่าง จะเปิดเผยให้ราษฎรได้รู้ทั่วกัน เชิญใต้ซือเข้ามาได้”
“พ่ะย่ะค่ะ เชิญใต้ซือเข้ามา”
“ต่อไปบ้านเมืองเรา จะมีที่สำหรับดูปรากฏการณ์ การเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้าและเดือนดาวทั้งหลาย โดยข้ามีความคิดว่าจะทำเป็นสิ่งปลูกสร้างขึ้นมา ส่วนชื่อนั้น ข้าจะให้ชื่อว่าหอดูดาว ผู้ที่รับผิดชอบในการนี้ ข้าจะมอบหน้าที่....ให้ใต้ซือวาชอนเป็นผู้ดูแล”
“ที่ฐานนั้น เราจะใช้หินก้อนใหญ่ 12 ก้อน อันสื่อถึงว่าใน 1 ปี จะมี 12 เดือน จากนั้นก็ เรียงด้วยหินสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้เป็นทรงกลม ทั้งหมด 365 ก้อน ด้านบนสุด,ตั้งเป็นรูปสี่เหลี่ยมปากกว้าง ลักษณะคล้ายบ่อน้ำ อันหมายถึง 1 ใน 4 ฤดูกาลของปี ฉะนั้น มันจะหมายถึง 365 วันแล้วคูณด้วย 4 อีกครั้ง จากฐานถึงกึ่งกลาง จะมีช่องว่าง 12 ช่อง และจากกึ่งกลางถึงด้านบนสุด ก็จะมีช่องว่างอีก 12 ช่อง ทั้งหมดจึงรวมเป็น 24 ชั้น อันหมายถึง 24 ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน และจากบนสุดลงไปจะมี 28 ชั้น สื่อถึงดาวบนฟ้า 28 ดวง” ใต้ซือวาชอน กล่าว
“ต่อไปเมื่อมีหอดูดาวแล้ว ไม่ว่าใครก็จะสังเกตการเปลี่ยนแปลงของท้องฟ้าได้ และนับแต่นี้ จะไม่ให้ตำหนักเทพที่ศึกษาเรื่องนี้ หรือแม้แต่ใครคนใดคนหนึ่ง....อาศัยความไม่รู้ของราษฎรแต่งเรื่องยังไงก็ได้เพื่อตอบสนองผลประโยชน์ของตัวเอง”
“แปลว่าองค์หญิงจะยอมสละอำนาจของตัวเองด้วยหรือ” มีซิล ทูล
“ข้ามีความคิดอย่างงั้นอยู่”
“องค์หญิง โลกนี้ นอกจากทางสายตรงแล้ว เราอาจมองเป็นทางขวางได้อีก”
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด”
“ถ้ามองทางตรงก็จะแบ่งได้ดังนี้คือ.... ชาวแพ่กเจ โกคูรยอ และชิลลา และในแคว้นชิลลา ยังมีแบ่งคนที่ภักดีต่อองค์หญิง ภักดีต่อหม่อมฉัน มีซิล แต่ถ้ามองในอีกแง่ ลักษณะของทางขวาง มนุษย์จะแบ่งเป็นสองประเภทเท่านั้น คือผู้ปกครอง กับผู้อยู่ใต้ปกครอง....ถ้าเรามองในทางขวาง องค์หญิงกับหม่อมฉันก็คือพวกเดียวกัน เราต่างมีหน้าที่ในการปกครองบ้านเมือง ในเมื่อชิงอำนาจจากหม่อมฉันไป องค์หญิงก็ควรรักษาให้ดี” มีซิล กล่าวทูล
“ถ้าอย่างงั้น วันหนึ่งก็จะมีคนแย่งไปจากข้าอีก”
“เพราะกลัวถูกแย่งเลยยอมทิ้งก่อนหรือ”
“นี่ไม่ใช่การทิ้ง แต่เป็นการคืนอำนาจให้แก่ราษฎร”
“ความหมายก็คือทิ้งนั่นแหละ ไม่มีอำนาจแล้วเราจะปกครองได้ยังไง”
“นางพูดจริงหรือ นั่นคือการทิ้งอำนาจ แล้วข้ายังจะปกครองบ้านเมืองได้หรือเปล่า” องค์ หญิงต๊อกมาน คิด
“จริงอยู่ องค์หญิง ตอนนี้เราเหมือนกำลังชิงอำนาจอยู่ แต่การช่วงชิงก็ควรมีกฎเกณฑ์บ้าง ทรงทำแบบนี้ ก็เท่ากับผิดกติกาชัด ๆ....ไม่งั้นองค์หญิงจะสร้างอำนาจให้เป็นที่ยำเกรงของผู้คนได้ยังไง”
“สร้างอำนาจ....ให้เป็นที่ยำเกรงหรือ” องค์หญิงต๊อกมาน คิด
“องค์หญิงจะใช้อะไรปกครองชาวชิลลาของเรา”
“ใช้อะไรปกครอง ?” องค์หญิงต๊อกมาน คิด
“ไหนลองรับสั่งหน่อยซิ....องค์หญิงจะปกครองด้วยอะไร”
“ข้าจะใช้ความจริงใจ”
“ความจริงใจ อะไรคือจริงใจขององค์หญิงไม่ทราบ ในขณะที่ราษฎรร้องตะโกนต้อนรับธิดาแห่งสวรรค์คนใหม่ องค์หญิงจะมอบอะไรให้พวกเขา” “ข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าไม่มีพลังวิเศษในตัวหรอก”
“นี่คือความจริงใจงั้นหรือ”
“การค้นคว้านั้น ไม่เพียงให้รู้ที่มาของสรรพสิ่งในโลก ยังจะคลี่คลายสัจธรรมบางอย่างด้วย”
“แล้วยังไง”
“ในขณะที่ท่าน....อ้างว่าต้องการหาความรู้ในสรรพสิ่ง แต่กลับนำสิ่งที่ได้มาสร้างภาพลวง ให้ตัวเองดูราวกับเป็นเทพจุติลงมา” องค์หญิงต๊อกมาน ตรัส
“ชาวบ้านก็ต้องการภาพลวงอยู่แล้ว ฝน แล้งก็อยากให้มีฝนตก ต้องการใครก็ได้ที่สามารถบันดาลในสิ่งที่พวกเขารอคอย ผู้นำคนไหนที่สนองตอบในจุดนี้ได้ก็จะเป็นผู้ปกครองที่ยั่งยืน”
“ผิดแล้ว แท้ที่จริง พวกเขาต้องการความหวังต่างหาก”
“ต้องการความหวังหรือ....องค์หญิง คำว่าราษฎร หรือแม้แต่มวลชนนั้น มีความน่ากลัวแค่ไหน ทรงรู้หรือเปล่า”
“น่า....น่ากลัวหรือ นางก็รู้จักกลัวเป็นด้วยหรือ” องค์หญิงต๊อกมาน คิด
“ความหวังของราษฎร ก็คือความโลภ องค์หญิงไม่รู้หรอกว่าความโลภเป็นสิ่งน่ากลัวแค่ไหน”
“ใช่ เพราะข้าไม่เคยกลัวพวกเขา อย่างน้อยที่สุด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็แค่กินอิ่มนอนหลับในแต่ละวัน มีความเป็นอยู่ดีขึ้นเท่านั้น ไม่ได้หวังอะไรมากกว่านี้เลย”
“ชาวบ้านน่ะ ไม่อยากรู้หรอกว่าทำไมฝนถึงตกหรือไม่ตก พวกเขา....ไม่อยากรู้ว่าสุริยคราสเกิดเพราะอะไรและทำไมถึงเกิด ขอแค่มีคนทำให้ฝนตก มีคนช่วยยับยั้งไม่ให้เกิดอาเพศที่มากับสุริยคราส แค่นี้ก็พอแล้ว นี่แหละคือความโง่ของราษฎร”
“นั่นเพราะว่า พวกเขาไม่มีความรู้”
“ใช่ ไม่มีความรู้ ไม่คิดจะศึกษา หรือแม้แต่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรด้วย”
“แต่ถ้าชาวบ้านมีปฏิทิน พวกเขาจะรู้เรื่องฤดูกาล รู้ว่าเมื่อไหร่เหมาะแก่การเพาะปลูก ถึงตอนนั้น แม้จะไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดฝนตก แต่อย่างน้อย เมื่อมีประสบการณ์ก็จะรู้ว่า ไม่ควรใช้น้ำจนหมด ให้เผื่อไว้ตอนหน้าแล้งบ้าง หลังจากนั้น พวกเขาจะ ค่อย ๆ ปรับตัวและเรียนรู้เรื่องธรรมชาติ นี่แหละคือราษฎร”
“คนที่รู้มาก ยิ่งฉลาดหลักแหลม แท้จริงมันเป็นความทุกข์มากกว่า การสอนให้พวกเขารู้เยอะ ๆ มันเป็นงานที่เหนื่อยและหนักมาก” มีซิล กล่าว
“แต่ความหวัง....จะทำให้คนยอมอดทน รับความเจ็บปวดทุกอย่าง ราษฎรที่มีความหวัง จะเป็นพลังขับเคลื่อนให้บ้านเมืองเจริญขึ้น ข้าต้องการคนที่มีความมุ่งมั่นเหมือนกัน เพื่อจะสร้างชิลลา ให้เป็นเมืองใหม่”
“หรือว่า สิ่งที่เด็กคนนี้ต้องการก็คือ....” มีซิล คิด
“คำพูดเหล่านี้ ทำไมออกจากปากข้าได้ นี่ข้าพูดเองหรือ” ต๊อกมาน คิด
“องค์หญิง สิ่งที่หม่อมฉันพูดคือภาพลวงตาของชาวบ้าน ในขณะที่องค์หญิง รับสั่งถึงความหวังของราษฎร แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นภาพลวงตา หรือความฝันอันสวยงาม....สุดท้ายก็สู้ความจริงอันโหดร้ายไม่ได้อยู่ดี....จริง ๆ แล้วองค์หญิงเจ้าเล่ห์กว่าหม่อมฉันซะอีก”
“ใช่ ไม่แน่อาจเป็นอย่างงั้นก็ได้ แต่ว่า....” ต๊อกมาน คิด
..............จบตอนที่ 29.........
