วันศุกร์ที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2553

เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 22



Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 22
Cr. : Dailynews Online


คนของคิมซอยอน กำลังจะเข้ามาจัดการกับต๊อกมาน แต่พีดัมได้เข้ามาช่วยไว้ก่อน พอดีกับ ที่คิมยูซินเข้ามาถึงจึงเข้าใจผิดว่าพีดัมคือคนร้าย

“ท่านยูซิน อย่าทำอะไรเขา...คน ๆ นี้ช่วย ข้าไว้”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ใช่ ข้าไม่เป็นไร”

“หึ...หึ...นี่...เจ้าเนื้อไก่...เอาคืนไป...” พีดัม กล่าว

“เฮ่อ...ข้าเข้าใจผิด ขอโทษด้วยนะ”

“ค่าเนื้อไก่ล่ะ เอามาก่อนสิ”

“หึ...เงินหรือ ข้ายังหาไม่ได้เลย” คิมยูซิน กล่าว

“หลอกข้าหรือ”

“หึ...หึ...เอานี่ไปขายซะ น่าจะพอกับค่าเนื้อไก่”

“ฮ่า...หนังวัวแท้ซะด้วย แหะ ๆ ๆ งั้นก็ได้ ว้า...เฮ่ย...กลับไปโดนอาจารย์ตีอีกแล้ว เซ็งจัง” พีดัม กล่าว

“สรุปก็คือขอบคุณมาก เจ้าพักอยู่ไหนน่ะ”

“ข้าหรือ อยู่ไม่เป็นที่หรอก แต่ตอนนี้อยู่หมู่บ้านยางจี ถ้าจะตอบแทนข้า ช่วยหาเซซินมา ให้หน่อยสิ”

“เซซินหรือ”

“เพราะช่วงนี้มีโรคระบาด ทำให้เซซิน หายาก คิดแล้วก็ปวดหัว หึ ๆ...หึ...ว่าแต่...เพลง กระบี่ท่าน ร้ายกาจไม่เบานะนี่ หึ ๆ เจ็บชะมัด หึ...”

“รีบไปเร็วเข้า” คิมยูซิน กล่าว

“หึ...เราจะไปไหนได้อีก” ต๊อกมาน ถาม

“ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยว่า” คิมยูซิน กล่าว

ผู้ช่วยของคิมซอยอน กลับมารายงานว่าการทำงานล้มเหลวเพราะมีหนุ่มคนหนึ่งเข้ามา

“มีคนมาแทรกหรือ มันเป็นใคร”

“ข้าก็ไม่รู้มันเป็นใคร แต่ว่า นานปีทีหนจะเจอคนที่ฝีมือเยี่ยมขนาดนี้ เพลงกระบี่ที่เขาใช้ คล้ายกับหน่วยฮูกุกขององครักษ์ยิมจง”

“ถ้าอย่างงั้น จะเป็นคนของยิมจงหรือเปล่า”

“ปัญหาอยู่ที่ว่า ฝีมือเขาร้ายกว่ายิมจงหลายเท่า”

“มีคนแบบนี้ด้วยหรือ ถ้างั้นจะเป็นคน ของมีซิลหรือเปล่า”

“แต่งตัวเหมือนชาวบ้าน พูดจาเอะอะมะเทิ่ง ไม่เหมือนคนของนางซักนิด”

ซอวอน และโพจอง เดินทางมาที่เขตปกครองที่มีหมู่บ้านชื่อ “ยางจี” ซึ่งกำลังมีโรคระบาด เมื่อมาถึงก็ให้ข้าหลวงท้องถิ่นช่วยหาที่ พักให้

“ไส้ศึกที่อยู่กับคิมซอยอน จนป่านนี้ยังไม่มีข่าวอีกหรือ” ซอวอน ถาม

“คิดว่าเดี๋ยวคงมาครับ มีข่าวเมื่อไหร่จะ รายงานให้ทราบทันที” โพจอง กล่าว

“ซกพุง ส่งคนไปเฝ้าหมู่บ้านทุกแห่ง สังเกตคนแปลกหน้าที่เข้าออก” ซอวอน สั่ง

“ครับ”

“ดูให้ดี แม้แต่หนูซักตัวก็อย่าให้คลาดสายตา”

ต๊อกมาน สงสัยว่าคิมยูซิน มีปัญหาอะไร กับคิมซอยอนหรือเปล่า จึงสอบถาม

“หมายความว่าไง” คิมยูซิน กล่าว

“กลุ่มคนที่มาเมื่อกี้ ข้าเห็นคนหนึ่งเป็น ผู้ช่วยของพ่อท่าน...นี่แปลว่าแม้แต่ใต้เท้าคิมก็คิด จะฆ่าข้างั้นหรือ...เขาบอกว่าจะฆ่าข้า หึ...ตอนนี้ ไม่เพียงแต่มีซิล ทุกคนก็อยากให้ข้าตายหมด” ต๊อกมาน กล่าว

“เลิกพูดซะที...หึ...อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย ไว้อีกซักพัก วันหลังค่อยคิดได้ไหม คนของหน่วย ยีวา หึ...มีซิลก็เริ่มเคลื่อนไหวเหมือนกัน”

“หา...” ต๊อกมาน กล่าว

“ไปเร็ว” คิมยูซิน บอก แล้วพาต๊อกมานวิ่งหนีออกไป

“เดี๋ยว...ขนาดหมู่บ้านยังมีคนเฝ้า แสดง ว่าทางสัญจรถูกปิดกั้นหมดแล้ว เราอย่าหนีอีกเลย หึ...หลับหูหลับตาไปไหนไม่รอดหรอก เราจะไปไหนแน่” ต๊อกมาน กล่าว

“ไม่งั้นจะนั่งรอความตายหรือ...หึ...มีที่หนึ่งที่จะไปได้ หึ...” คิมยูซิน กล่าวแล้วพาต๊อกมานไป

“หึ...กลับมาหมู่บ้านยางจีทำไมอีก ไหน ว่าเกิดโรคระบาดหนัก ชาวบ้านตายเป็นเบือไม่ใช่ หรือ” ต๊อกมาน ถาม

“เพราะอย่างงี้ถึงต้องมา ทางนี้คงไม่มีใคร มาตรวจ พวกองครักษ์ก็ไม่กล้ามาส่งเดชด้วย”

“แต่ว่า...”

“ใช่ เจ้าพูดถูกแล้ว ทั้งมีซิลและฝ่าบาท ต่างก็ต้องการตัวเจ้า แม้แต่พ่อข้าก็ตามมาถึงที่นี่ ...ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเราได้อีก นอกจากเราสองคนเท่านั้น” คิมยูซิน กล่าว

“อึม....ก็ได้”

“ส่งข่าวให้ท่านเซจูรู้ว่าพบฝาแฝดอีกคนแล้ว” ซอวอน สั่งโพจอง

เมื่อมีซิลว่าที่เจอตัวฝาแฝดขององค์หญิงแล้ว ก็สั่งให้ทุกคนไปเตรียมตัวเพื่อเริ่มทำงาน

“ท่านเซจู” ธิดาเทพ กล่าว

“ว่าไง”

“นางเป็นเด็กที่เกิดมา ในวันที่ดาวลูกไก่แยกเป็น 8 ดวง คำทำนายที่เคยมี ท่านคงไม่ลืมหรอกนะ นั่นเป็นเด็กที่เกิดมาตามบัญชาสวรรค์ ถึงเราจะพากลับมาเพื่อยืนยันเรื่ององค์หญิงแฝด แต่ถ้ากำจัดได้ ก็ฆ่าทิ้งซะดีกว่า”

“จนวันนี้ท่านยังเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่หรือ ....มันก็จริงน่ะนะ ท่านเป็นธิดาเทพ ก็ต้องเชื่อมั่นไว้ก่อน” มีซิล กล่าว

“ท่านเซจู”

“แต่ว่า แค่ข้าเซ่นไหว้ก็ทำให้เกิดฝนตก แค่พูดคำเดียว จันทร์บนฟ้าก็อับแสงทันที....ดาวลูกไก่ จาก 7 กลายเป็น 8 เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น....ธิดาเทพ ข้า....ข้าคือมีซิลนะ”

ใต้เท้าอึยเจมาเข้าเฝ้าพระเจ้าจินพยอง

“ฝ่าบาท ในเมื่อตอนนี้ มีซิลรู้เรื่ององค์หญิงแฝดเข้า นี่เป็นทางเดียวที่จะช่วยล้างอาถรรพณ์ให้บ้านเมืองได้พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ว่า การแต่งงานขององค์หญิงจะทำรวบรัดเหมือนเด็กเล่นขายของได้ยังไง ให้ชอนมยองแต่งกับยูซินน่ะหรือ”

“ถ้าอีกหน่อยมีรัชทายาท มีซิลก็จะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ส่วนคิมซอยอนก็จะยิ่งภักดีต่อฝ่าบาทมากขึ้น”

“แต่ว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะมาคุยเรื่องแต่งงานของข้า เพราะต๊อกมานยังอยู่ในช่วง ระหว่างความเป็นความตาย” ชอนมยอง กล่าว

“ปัญหานี้ก็จะคลี่คลายในไม่ช้าเหมือนกัน....ต้นเหตุแห่งความวุ่นวาย เพราะฝ่าบาทไม่มีรัชทายาทที่เป็นชาย ถ้าให้ยูซินเป็นราชบุตรเขยและควบตำแหน่งรัชทายาทด้วย คำทำนายในอดีตก็จะไม่มีความหมายอีก” ใต้เท้าอึยเจ กล่าวทูล

พระมเหสีมายา เสด็จเข้ามาขอโทษองค์หญิงชอนมยอง ที่ต้องถูกบังคับให้ต้อง แต่งงานใหม่

“ถ้าเราเกี่ยวดองกับเผ่าคาย่าด้วยวิธีนี้ ก็จะกลายเป็นเครือข่ายอิทธิพลใหม่....โดยเฉพาะฝ่ายมีซิล ไม่รู้ว่าวันไหนจะเอาเรื่องของต๊อกมาน ขึ้นมาถกให้บ้านเมืองสั่นคลอนและเป็นประโยชน์ต่อนาง” ชอนมยอง กล่าวทูล

“ใช่ หึ....เรื่องนี้แม่ก็คิดอยู่เหมือนกัน”

“ฉะนั้นเพื่อไม่ให้ประมาท หากจะรอดูสถานการณ์ หม่อมฉันว่าเราน่าจะเตรียมรับมือนางบ้าง”

“องค์หญิง ท่านยิมจงมาขอเฝ้าเพคะ” นางใน เข้ามากล่าว

“เชิญเข้ามาได้” ชอนมยอง กล่าว

“หึ....พระมเหสี องค์หญิง มีข่าวว่าจะเปิดประชุมขุนนางพ่ะย่ะค่ะ” ยิมจง กล่าวทูล

“ประชุมขุนนางหรือ”

มีซิลเรียกประชุมสภาเพื่อหารือกันถึงเรื่องฝาแฝด แต่ใต้เท้าอึยเจทำเป็นไม่เชื่อเรียกร้องให้มีซิลนำหลักฐานมาแสดง เซจอง จึงให้ชิซู เข้ามาในที่ประชุมเพื่อเล่าเรื่องในอดีตให้ทุกคนฟัง

“20 ปีก่อน พระมเหสีประสูติธิดาแฝดสององค์ และฝ่าบาทก็ทรงมอบหนึ่งในสองนั้น ให้นางกำนัลชื่อโซวา เพื่อนำไปเลี้ยงที่ต่างเมือง ....ข้ารับหน้าที่เปิดเผยความลับนี้ จึงออกไปตามล่านางกำนัล สุดท้ายกลับพบว่า นางในคนนั้น พาธิดาแฝดอีกองค์ ได้กลับมาอยู่เมืองหลวงนานแล้ว” ชิซู กล่าว แต่องค์หญิงชอนมยอง แกล้งไม่เชื่อว่าต๊อกมานจะเป็นน้องของตนเอง เพราะเห็นว่าต๊อกมานเป็นผู้ชาย

“ถ้าจับเขามาได้ จะให้เปลื้องผ้าพิสูจน์ต่อหน้าทุกคนมั้ย” มีซิล กล่าว

“งั้นก็รอให้จับมาได้ค่อยว่าเถอะ”

“ตอนนี้ชิซูอยู่กับหม่อมฉัน โซวาก็อยู่ในมือเราเหมือนกัน ถ้าต๊อกมาน....ไม่ใช่.... องค์หญิงต๊อกมานกลับมาเมื่อไหร่ให้หม่อมฉันดูปานที่หลังใบหูของนาง....พระมเหสีกับองค์หญิงทั้งสอง คงต้องรับผิดชอบเรื่องที่ทำให้ทายาทชายสูญสิ้นนะ เพคะ” มีซิล กล่าว

“ได้ ขอเพียงท่านเซจู สามารถพาต๊อกมานกลับมาได้เท่านั้น”

“ตกลง หม่อมฉันต้องพาเขามาแน่”

“ถ้าเอาตัวมาไม่ได้ ที่เปิดประชุมขุนนางเพื่อลบหลู่ราชสำนัก ทั้งขุนนางและชาวบ้านคงไม่ยอมปล่อยท่านง่าย ๆ”

“แน่นอน หม่อมฉันรู้ตัวดี ดูซิว่าใครจะได้ตัวต๊อกมานมาก่อน ถ้าฝ่าบาทเป็นฝ่ายได้ตัวนาง ทรงคิดจะทำไงกับนางดี....น่าจะสั่งประหารซะ ไม่ให้มีร่องรอยเหลือไว้ด้วย ถ้าไง เราจะพบกันในการประชุมคราวหน้า”

“แม้ท่านจะมั่นใจว่าสามารถกุมชะตาบ้านเมืองไว้ แต่ลิขิตสวรรค์ เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนและผันแปรได้ตลอด สวรรค์ไม่เคยลำเอียง เข้าข้างมนุษย์คนไหนชั่วนาตาปี ฉะนั้นจงอย่าเชื่อมั่นนัก ท่านเซจู”

“เพคะ องค์หญิง สมัยที่หม่อมฉันอายุเท่าองค์หญิง ก็เคยหวาดกลัวต่อโชคชะตาฟ้าลิขิต พร้อมที่จะเชื่อฟังง่าย ๆ....แต่วันนี้ หม่อมฉันไม่กลัวอีกแล้ว”

คิมยูซิน บอกกับต๊อกมานว่าจะไม่ยอมให้ใครพาตัวนางไปได้ง่าย ๆ และทั้งสองจะออกไปจากที่นี่ให้ได้

“หึ....ใช่ แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าข้าตกไปอยู่ในมือมีซิล ฝ่าบาทก็จะทรงตกที่นั่งลำบาก พระมเหสีกับองค์หญิงก็อาจจะถูกปลด ส่วนท่านกับใต้เท้าคิมซอยอน อนาคตก็ไม่รู้จะเป็นยังไง” ต๊อกมาน กล่าว

“ข้าไม่ได้หมายความอย่างงั้น” คิมยูซิน กล่าว

“เพราะอย่างงี้ ถ้าข้าตายซะจะได้หมดเรื่องหมดราว”

“ต๊อกมาน....”

“หึ....เมื่อกี้ ข้าเข้าไปในห้องเก็บยาของที่นี่ เห็นมีสารหนูเก็บอยู่ ในใจก็คิดว่า ถ้าข้าจัดการปลิดชีวิตตัวเองซะ มันจะดีกว่าหรือเปล่า”

“ต๊อกมาน เจ้าเพ้อเจ้ออะไรน่ะ”

“หรือแม้แต่คิดว่า ข้าอยากตายให้พ้น ๆ ไปซะ”

“เจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ห้ามมีความคิดเหลวไหลแบบนี้”

“หึ....ข้ารู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้ ถึงรอดชีวิตกลับมาก็ไม่มีความหมาย ต่อให้ตายก็ยิ่งไม่มีคุณค่าอะไร หึ....ช่างเป็นมนุษย์ที่น่าสมเพช หึ....ไร้ญาติขาดมิตร หมดที่พึ่งพา แต่ตอนนี้ อย่างน้อยที่สุด ข้ายังมีเป้าหมายบ้าง”

“คืออะไร เป้าหมายอะไร” คิมยูซิน ถาม

“ได้ช่วยชีวิตคนตั้ง 200 คน แค่นี้ก็พอแล้ว” ต๊อกมาน คิด

“ต๊อกมาน”

“ข้าไม่รู้สึกเสียดายซักนิด แต่ว่ามันคงน่าใจหาย ที่ข้าต้องจากท่านไป” ต๊อกมาน คิดในใจ

“ต๊อกมาน พูดเร็วเข้า”

“ฮือ....ท่านยูซิน ข้าน่ะ จะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นได้ในสิ่งที่นางต้องการ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด” ต๊อกมาน กล่าว

“ใครหรือ....ใครคือผู้หญิงคนนั้น” พีดัมถาม

“หึ....คือ....คน ๆ หนึ่ง”

“กินเร็วเข้า....เฮ่ย....”

“ได้ยาที่ต้องการหรือยัง” ต๊อกมาน ถาม

“ต้องเอาเจ้าไปแลกก่อน” พีดัม กล่าว แล้วพาต๊อกมานออกไป คิมยูซินพยายามร้องเรียกและจะพังประตูห้องขังแต่ก็ทำไม่ได้

“ไว้ส่งตัวเจ้าไปแล้ว ข้าจะกลับมาปล่อย เขาเอง” พีดัม กล่าว

“ก็ดี เฮ่อ....” ต๊อกมาน กล่าว

“เจ้า....เจ้า....เจ้ามีมีดอยู่ในมือ ทำไมไม่ตัดเชือกแล้วหนีไปล่ะ”

“หึ....อยากให้เจ้าได้ยาไง จะได้ช่วยคนตั้ง 200 คน หึ....” ต๊อกมาน กล่าว

พีดัม พาต๊อกมานมาพบซอวอนเพื่อแลก กับการได้เซซินแล้วนำกลับมามอบให้มุนโนแต่พอมุนโนรู้ว่าพีดัมเอาต๊อกมานไปแลกมาก็ไม่พอใจ

“เจ้าบอกว่าไงนะ สรุปคือเอาเด็กหนุ่มนั่นไปขาย เพื่อแลกกับยางั้นหรือ”

“ท่านเคยบอกว่าอย่างน้อยก็ช่วยคนได้เป็นร้อยไงครับ”

“เจ้ามันโง่นัก” มุนโน กล่าว

“ชีวิตคน ๆ เดียวแลกกับ 200 คน เป็นใครก็ต้องเลือกอย่างหลังอยู่แล้ว”

“แปลว่าเจ้าเอาชีวิตคนมาชั่งน้ำหนักมากน้อยงั้นหรือ เห็นชีวิตคนเป็นของเล่น ดีดลูกคิดเอาง่าย ๆ ใช่ไหม เหตุผลอะไรก็ช่าง ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตคนอีกแล้ว”

“แต่คนไข้ตั้ง 200 คน เทียบกับแค่คนเดียว....โอ๊ย....”

“แค่มีเหตุผลฟังขึ้นเราก็ทำได้ทุก อย่างงั้นหรือ เจ้าเคยเรียนรู้อะไรจากข้าบ้างมั้ย” มุนโน กล่าว

“แต่พวกนั้นบอกว่า เขาจะไม่ทำร้ายหนุ่มคนนั้น และหนุ่มนั่นยังขอบคุณข้าก่อนจะไปด้วยซ้ำ”

“อะไรนะ ขอบคุณเจ้าหรือ เขาจะขอบคุณเจ้าเรื่องอะไร”

“หา...เรื่องนี้....ข้าก็ไม่รู้” พีดัม กล่าว และนึกถึงคำพูดของต๊อกมานและสงสัยว่านางมีมีดอยู่ในมือทำไมไม่ตัดเชือกหนีไป และทำไมต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยคน ในที่สุดพีดัมก็รีบย้อนกลับไปหาซอวอน

“เดี๋ยวก่อน ท่านทั้งหลาย หยุดก่อน อุ๊ย....หึ....เฮ่ย....นึกว่าตามไม่ทันซะแล้ว เฮ่ย....”

“มีธุระอะไรกับเราอีก ยาก็ได้ไปแล้วไม่ใช่หรือ” ซอวอน ถาม

“ยาได้มาก็จริง หึ....แต่กลับไปคิดดูอีกที มันไม่ค่อยสบายใจ หึ....เลยคิดว่าเปลี่ยนใจดีกว่า”

“อะไรนะ”

“ถือว่าข้าเป็นหนี้ท่าน ไว้วันหลัง จะเอาเงินไปจ่ายให้....แต่คน ๆ นี้....ข้าอยากจะพาเขากลับไป”

“อะไรนะ เจ้าหมอนี่ เสียสติแล้วหรือไง” ซกพุง กล่าว

“หึ....”

“ไม่อยากตายก็รีบถอยไปซะ รู้มั้ยว่านี่เป็นที่ไหน ถอยไปเร็ว ๆ” ซกพุง กล่าว แต่พีดัมไม่ฟังจนเกิดการต่อสู้กัน

“หึ....กลับมาทำไมอีก ไม่ไปช่วยผู้ป่วยแล้วหรือ” ต๊อกมาน ถาม

“นี่...อย่าให้ข้าเอาชีวิตคนต่อรองเหมือนตัวเลขได้ไหม” พีดัม กล่าว

“อะไรนะ หึ....เจ้าจะทำอะไร”

“หึ....สงสัยวันนี้ต้องผิดศีลอย่างหนักซะแล้ว....กลับไปก็โดนอีก” พีดัมกล่าว พอดีกลับที่คิมยูซินออกมาขว้างไว้

“หยุดนะ ย้าก....”

“ท่านยูซิน หึ....หึ....” ต๊อกมาน กล่าว

“ท่าน....ออกมาได้ไงนี่” พีดัม ถาม

“จบจากนี่เมื่อไหร่ค่อยคิดบัญชีกับเจ้า”

“หึ....ก็ได้ ไว้เสร็จงานแล้วค่อยคุย เวลามีเยอะ หึ....เข้ามาเลย หน้าไหนกล้าแหลมมา ข้าจะสับให้เละ” พีดัม กล่าว

“ใครกล้าทำร้ายต๊อกมาน ข้าขอสู้ตาย” คิมยูซิน ตะโกน





..............จบตอนที่ 22.........