Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 54
Cr. : Dailynews Online
ต๊อกมานสั่งให้ทหารจับตัวคิมยูซินเอาไว้ นางถามเขาว่า เมื่อยอมรับความผิดของกลุ่มโพยา แต่ทำไมยังปกป้องคนพวกนั้นอยู่ หรือว่านี่คือความโลภของเขา ที่ต้องการเป็นพระราชาของกลุ่มโพยา
“ใช่ รับสั่งถูกแล้ว แต่ว่า...กลุ่มโพยาได้รับการสนับสนุนจากชนเผ่าคาย่า ถ้าเราไม่ใช้วิธีประนีประนอม เชื่อว่าเผ่าคาย่ากับชิลลา จะไม่มีวันลงรอยกันได้...หม่อมฉัน...ไม่อยากเห็นชนเผ่าคาย่า กลายเป็นที่รังเกียจของชาวชิลลาในอนาคต ยิ่งไม่อยากให้ฝ่าบาทเป็นที่เกลียดชังของชนเผ่าคาย่าด้วย ฝ่าบาท ได้โปรด....”
“ชาวคาย่าจะได้เป็นชาวชิลลา แต่กลุ่มโพยา....คงเป็นไปไม่ได้ พีดัม ส่งทหารและคนของหน่วยตรวจการณ์ไปจับคนของกลุ่มโพยาทั้งหมด” พีดัม ทำตามรับสั่งทันที
แวยาไม่เข้าใจความคิดของคิมยูซิน ว่าเขากลับเข้าวังเพื่ออะไร ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า กลับไปก็คือไปตาย จึงสั่งให้ซอแจ จับตาดูความเคลื่อนไหวในวังก่อน ถ้าเกิดเหตุรุนแรงขึ้นมาอีกจะได้ไปช่วยทัน
คุณชายชุนชูไปปรึกษาต๊อกมานว่าจะทำอย่างไรกับคิมยูซินต่อไป พร้อมแสดงความเห็นว่า ไม่ควรปลดเขาออกจากตำแหน่ง เพราะจะทำให้อิทธิพลของพีดัมมีมากขึ้น
“แต่คนที่กลุ่มโพยาหวังให้เป็นพระราชา ก็คือท่านยูซิน แล้วยังจะให้เขาดูแลกองทัพได้อีกหรือ”
“แต่ว่าฝ่าบาท ถ้าไม่อย่างงั้น ราชสำนักเท่ากับอยู่ในมือพีดัมโดยสิ้นเชิง”
“เจ้าไม่รู้หรือว่า ทำไมข้าถึงอยากให้กลุ่มโพยาสลายตัวนัก...เพราะข้ายังเชื่อใจท่านยูซิน ตราบใดที่ข้ายังอยู่ เขาจะไม่มีวันคิดแปรพักตร์ ข้อนี้ แม้แต่แวยาก็คงคิดเหมือนกัน แต่ปัญหา...คือถ้าไม่มีข้า สิ้นรัชกาลของข้าเมื่อไหร่ คนต่อไปที่จะครองบัลลังก์อาจไม่มีสิทธิขาดเต็มที่ เพราะทั้งยูซิน และพีดัม หรือแม้แต่บุคคลที่สาม ก็จะจ้องชิงบัลลังก์หมด...เจ้าคือทายาทต่อจากข้า ถ้าไม่สามารถให้คนเหล่านี้อยู่ใต้อาณัติจริง อาศัยแค่ว่าเป็นโอรสองค์หญิงชอนมยอง จะไม่อาจครองราชย์ได้ ไม่ว่ามือเจ้าจะเปื้อนเลือดหรือใสสะอาด ไม่ว่าจะเป็นพีดัมหรือยูซิน เจ้าก็ต้องอยู่เหนือพวกเขาให้หมด...อย่าคิดเพียงแต่ว่า จะอยู่เบื้องหลังคอยชุบมือเปิบ...อุดมการณ์ของพระเจ้าจินจองที่จะผนึก สามแคว้นเป็นหนึ่ง ไม่ใช่เป้าหมายที่จะบรรลุได้ง่าย ๆ เพราะฉะนั้น ถึงเวลาที่ข้าต้องตัดแขนตัวเองแล้ว... ให้คิมยูซินออกจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ รับโทษเนรเทศซะ”
“เน....เนรเทศหรือ ให้เขาไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าจะให้เขาไปอยู่เมือง “อูซานกุก” ตั้งแต่วันนี้” ต๊อกมาน กล่าว
“ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ว่าทรงตัดสินพระทัยลำบาก แต่การเนรเทศ....”
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ดูจากผลงานที่แม่ทัพใหญ่สร้างมา โทษเนรเทศออกจะรุนแรงเกินไป”
“ที่สำคัญ ถึงเขาจะหลบหนีในระหว่างคุมตัว แต่สุดท้ายก็ยอมกลับมาเอง”
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ และตอนนี้ยังไม่รู้ว่า เขาเกี่ยวข้องกับกลุ่มโพยาจริงหรือเปล่า” เหล่าองครักษ์ พากันทักท้วง
“ฝ่าบาท ขอทรงไตร่ตรองใหม่ด้วยเถอะ”
“ทูลฝ่าบาท เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ สมควรไต่สวนให้แน่ชัดนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ความผิดของเขาต่อให้สาวลึกกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะการกวาดล้างกลุ่มโพยา ข้าได้สั่ง ให้หน่วยตรวจการณ์ไปจับกุมพวกมันมาหมดแล้ว” ต๊อกมาน กล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
คำตัดสินของต๊อกมานทำให้คิมยูซิน รู้สึกเสียใจ ซึ่งองครักษ์คนอื่น ๆ ก็ไม่เห็นด้วยที่ต๊อกมานทำเช่นนี้ เพราะเห็นว่าความดีของคิมยูซินมีมากเหลือเกิน แต่ต๊อกมานไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ และว่าคิมยูซิน เป็นคนบังคับให้เขาทำอย่างนี้ เนื่องจาก เขาไม่เคยอ่อนข้อให้นางเลย
พีดัมทำเป็นมาขอร้องให้ต๊อกมานเห็นใจคิมยูซิน ให้อยู่เมืองหลวงต่อไป โดยให้เหตุผลว่า ถ้าเขาไปอาจจะทำให้นางเสียใจ แต่ต๊อกมานยังยืนยันคำสั่งเดิม และยังเรียกดูบัญชีรายชื่อกลุ่มโพยา เพื่อถอดจากการทำงานในวัง พีดัมจึงรีบไปจัดการทันที
คิมยูซินถูกคุมตัวออกไปอยู่นอกเมือง ไอชองมาขอร้องให้ต๊อกมานไปส่ง โดยพูดหว่านล้อม ยกความดีของเขามาอ้างต่าง ๆ นานา แต่ต๊อกมานก็ไม่ยอมใจอ่อน
ด้าน จุปังได้แต่ปลอบต๊อกมาน ซึ่งจุปัง เสนอความเห็นถ้าทรงเสียพระทัยนัก ก็ทรงอภิเษกกับคิมยูซินซะ สำหรับคนที่เป็นเชื้อพระวงศ์ แต่งงาน 2 ครั้งไม่ใช่เรื่องแปลก
พีดัมนำรายชื่อโยกย้ายตำแหน่งใหม่มาให้ต๊อกมาน โดยให้พีดัมจัดสรรตำแหน่งหน้าที่ใหม่ กองงาน “ซายาง” กองงาน “ยางกุง”
และ “แทกุง” สามหน่วยงานนี้ให้รวมเป็นหนึ่งเดียว และขึ้นตรงต่อชุนชู และให้มีฐานะเป็น “อิลชอง”
“เจ้ากรมทหาร...ให้ท่านซอยอนเป็นต่อไปเหมือนเดิม”
“เอ่อ...ฝ่าบาท”
“แม้ว่าแม่ทัพใหญ่กับแวยาจะเป็นลูกของท่านทั้งสองคนก็จริง ตามหลักสมควรเอาผิดกับท่านด้วย แต่ตอนนี้ ทหารแพ่กเจมีความเคลื่อนไหวที่ไม่น่าไว้ใจ...เพราะฉะนั้น จึงต้องหวังพึ่งท่าน รับหน้าที่แล้วขอให้ทำงานให้ดีล่ะ”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท หม่อมฉันจะไม่ทำให้ผิดหวัง”
“หน่วยตรวจการณ์ก็ให้สืบหากลุ่มโพยาต่อไป และจับตาดูความเคลื่อนไหวของแคว้นเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะแพ่กเจกับโกคูรยอ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“และต่อไปนี้ หน่วยตรวจการณ์กับกรมทหาร ให้เสนาบดียองชุน และเจ้ากรมวังชุนชูกำกับดูแลอีกต่อหนึ่ง”
“แต่หน่วยตรวจการณ์ ขึ้นตรงต่อฝ่าบาทไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ” ยองชุน กล่าว
“เมื่อก่อน ข้าจำเป็นต้องมีหน่วยงานนี้เพื่อจัดระเบียบงานซะใหม่ และถือว่าโชคดี ที่หน่วยตรวจการณ์ทำงานได้อย่างสมบูรณ์ บรรลุเป้าหมายในหลายเรื่อง....แต่ว่า ต่อไปให้หน่วยตรวจการณ์ ไปทำหน้าที่หาข่าวจากแคว้นอื่น เพื่อที่เราจะได้รับมือถูก” ต๊อกมาน กล่าว
พีดัมไม่พอใจกับการโยกย้ายตำแหน่งของต๊อกมาน เมื่อถามถึงเหตุผล ต๊อกมานก็บอกแต่ เพียงว่า ตอนนี้ทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยแล้ว
“นี่แปลว่า ไม่ทรงเชื่อใจหม่อมฉันอีก ...คนผิดคือคิมยูซิน ทำไมกลับมากริ้วหม่อมฉันแทนล่ะพ่ะย่ะค่ะ เพราะตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว หม่อมฉันก็เลยไม่สมควรจะถวายงานให้ฝ่าบาทอีกใช่ไหม ความภักดีของหม่อมฉัน สิ่งที่ทำเพื่อฝ่าบาทมาทั้งหมด ไม่ทรงเห็นบ้างเลยหรือ”
“ข้าเห็นอยู่...และยังเห็นความทะเยอทะยานของเจ้า มองเห็น...ความรักที่มีต่อข้า”
“แล้วเพราะอะไร”
“รู้มั้ยว่าสิ่งที่ข้าอิจฉามีซิล คือเรื่องอะไรบ้าง...นั่นคือ...นางไม่ต้องครองราชย์ด้วยตัวเอง...มี ซิล...ใช้แค่การแต่งงานเท่านั้น ก็สามารถเสริมกำลังให้ตัวเองได้อย่างมาก ในขณะที่ข้า ถ้าแต่งงานเมื่อไหร่ละก็ จะเป็นบ่อเกิดแห่งความขัดแย้งทันที โดยเฉพาะเจ้า ที่หวังอาศัยบารมีของข้า ใช้ข้าเป็นบันไดไต่เต้าสู่ความเป็นใหญ่ใช่ไหม เจ้านึกว่าข้าไม่มีหัวใจเหมือนคนทั่วไป....อยากอยู่ในวงแขนของใครซักคน ให้เขามาเอาอกเอาใจ ชมว่าข้าน่ารักนักหนาเหมือนกับผู้หญิงอื่น สิ่งที่เจ้าทำเพื่อข้า ข้าจะไม่รู้สึกรู้สมได้ยังไง แต่ว่า ข้าต้องหักห้ามใจ เพราะว่า....”
“เพราะอะไร ทำไม”
“เพราะว่า ข้าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา แต่ว่าเป็นราชินีของเจ้า สมัยก่อนเสด็จพ่อข้ายอมที่จะทิ้งข้าเพื่อรักษาอำนาจไว้ คือพระเจ้าจินพยอง และพี่สาวที่ยอมเสียสละองค์หญิงชอนมยอง และรวมถึงพระเจ้าจีจอง พระเจ้าพอบฮึง พระเจ้าจินฮึง แต่ละพระองค์นั้น ได้มอบหน้าที่สำคัญให้ข้า มีเพียงอย่างเดียวนั่นคือ นอกจากปกป้องชิลลาไว้แล้ว ยังต้องรักษาไว้ซึ่งอำนาจและรวมถึงผนึกสามแคว้นเป็นปึกแผ่นให้ได้ ฉะนั้นทุกวันนี้ ข้าจึงไม่ใช่หญิงธรรมดา พีดัม เลิกหวังว่าจะได้ครอบครองข้าซะทีเถอะ”
“ความรัก...ก็คือการครอบครอง”
“พีดัม ได้โปรด อย่าให้ข้าต้องเลือกอีกเลย จะไม่มีผู้ชายคนไหน สามารถเป็นเจ้าของข้าได้ ตราบใดที่ข้ายังอยู่บนบัลลังก์” ต๊อกมาน สีหน้าเด็ดขาด
เพราะความสำคัญของพีดัมลดลง ทำให้พวกซอวอนและญาติ ๆ ถูกลดอำนาจลงไปด้วย หนำซ้ำยังให้ไปกวาดล้างกลุ่มโพยา ซึ่งหากทำไม่สำเร็จกับว่าทำหน้าที่บกพร่อง แต่หากทำสำเร็จ คิมยูซินก็จะได้กลับเข้าวังอีกครั้ง ทำให้พวกซอวอนเกิดความไม่พอใจอย่างมาก
ยอจงไม่พอใจที่คิมยูซินยังมีบทบาทอยู่ จึงสั่งให้ซึงชอน ซึ่งเป็นลูกน้องไปจัดการคิมยูซินซะ แต่ปรากฏว่าคิมยูซินไม่ได้มาอยู่ในที่ที่ต๊อกมานจัดไว้ให้ แต่นางนำตัวเขาไปหลบอยู่บนเขา โดยมีเพียงลูกน้องคนสนิทเท่านั้นที่รู้กุกซอนและยางกิดนำสาส์นจากต๊อกมานมามอบให้คิมยูซิน
“ท่านยูซิน ช่วยสืบดูความเคลื่อนไหวของทหารแพ่กเจที่จะมาทางเนิน “พัลยาง” โดยด่วน อย่าบอกให้ใครรู้ จงทำงานอย่างลับ ๆ”
“ฝ่าบาทรับสั่งว่าทรงอยากรู้เส้นทางการเดินทัพของทหารแพ่กเจน่ะครับ”
“เพราะเราเคยรบกับทหารแพ่กเจ และ ทูลให้ทรงทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงทรงเป็นห่วงนัก....ตอนนี้โกโตและแทพุง ไปรออยู่เนินพัลยางเพื่อหาข่าวและรอท่านไปสมทบ”
“เป็นเพราะความรักใช่ไหม ความรักที่เจ้ามีต่อฝ่าบาท...เพื่อเห็นแก่ความรัก ทำให้ไม่กล้าขัดคำสั่งของนาง”
“ไม่ใช่ เพราะข้าเป็นคนที่ยอมรับความจริงต่างหาก ชิลลามีประวัติถึง 700 ปี พระราชาที่มาจากเผ่าคาย่า พวกเจ้านึกหรือว่า มันจะเป็นไปได้น่ะ” คิมยูซิน กล่าว
“แล้วยังไง”
“ทางออกมีแค่ทางเดียว...คือยอมรับความจริงซะ นั่นจะเป็นทางรอดของพวกเรา”
“เจ้าคนเห็นแก่ตัว...”
“สิ่งที่หัวหน้าเผ่าอย่างเราควรทำก็คือ ไม่ให้ชาวคาย่าถูกใครมากดขี่อีก ให้พวกเขาได้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข ไม่ให้สกุลคิมของเผ่าคาย่า ต้องสิ้นสลายในยุคของพวกเรา... เพราะฉะนั้น ภารกิจในการรวมแผ่นดิน เราควรจะออกหน้าก่อนใครด้วยซ้ำ”
“เพื่อความยิ่งใหญ่ ในการรวมแผ่นดิน ฮือ...นี่คือสิ่งที่เจ้ายอมแลกกับการทิ้งชนเผ่าของเราใช่ไหม...ฮือ คิมยูซิน สัญญาที่เราเป็นพันธมิตร จบสิ้นแล้ว” แวยา กล่าว พร้อมกับออกไปทันที
โกโตรายงานต๊อกมานให้ทราบว่า ทหาร แพ่กเจ จะบุกมา
“แทยาซอง ตีเมืองแทยาซองพ่ะย่ะค่ะ”
“ส่งข่าวไปกรมทหาร พีดัม ชุนชูและท่านยองชุนรู้หรือยัง”
“พ่ะย่ะค่ะ พวกเขากำลังจะไปท้องพระโรงเดี๋ยวนี้”
“สั่งให้ป้องกันเมืองแทยาซองอย่างแน่นหนา ถ้าไม่พอก็ส่งคนไปเพิ่มอีก โดยเฉพาะเมืองในละแวกใกล้เคียง ส่งทหารไปตั้งด่าน เฝ้าเส้นทางสัญจรเอาไว้”
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ต๊อกมานเรียกประชุมเหล่าขุนนาง และแม่ทัพเป็นการด่วน เพื่อแจ้งให้ทุกคนรู้ว่า พวกเรากำลังจะมีสงคราม
“ทัพใหญ่ของแพ่กเจ กำลังมุ่งไปเมืองแทยาซอง”
“อะไรนะ เมืองแทยาซองหรือ”
“ถ้าไปที่นั่นก็ไม่น่าห่วงหรอก เพราะทหาร แพ่กเจเคยบุกไปหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จซะที”
“แต่คราวนี้มีหนอนบ่อนไส้ อาจจะช่วยเปิดประตูเมือง”
“หา...”
“ว่าแต่ ข้าสั่งให้มาประชุม ทำไมไม่เห็นพีดัม”
ต๊อกมานถามหาพีดัม โดยโพจองเข้ามารายงานว่า พีดัมกำลังมีคำสั่ง ให้จับคิมยูซินกลับมา ต๊อกมานตกใจ
“เราเห็นแม่ทัพใหญ่ไปอยู่ชายแดนแพ่กเจ สงสัยจะเป็นไส้ศึก จึงจับตัวกลับมา”
“ไส้ศึกอะไรกัน เจ้าชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว หึ...” ต๊อกมานส่งยูซินไปเป็นไส้ศึก แต่กลับถูกคนของตัวจับกลับมา
..............จบตอนที่ 54.............
