Queen Seon Deok ( 善德女王/ 선덕여왕)
เรื่องย่อละคร : ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน - ตอนที่ 23
Cr. : Dailynews Online
พีดัม ยูซิน และต๊อกมาน ต่อสู้กับองครักษ์ของซอวอนและโพจองอย่างสุดกำลัง ทั้งสามพากันหนีฝ่าวงล้อมออกมาได้ แต่ก็ต้องโดดหน้าผาหนี เมื่ออีกฝ่ายใช้ธนูไล่ยิง ด้านซอวอนเมื่อเห็นทั้งสามกระโดดลงไป ก็สั่งให้เหล่าทหารลงไปข้างล่าง เพื่อสำรวจตามกระแสน้ำ
กุกซอนกลับมารายงานให้ไอชองทราบว่าทั้งสามหนีฝ่าวงล้อม โดดผาน้ำตกหายไป นอกจากนี้ แทพุง ยังบอกด้วยว่า ทั้งโกโตและจุปังก็หายตัวไปด้วยเหมือนกัน ไอชองจึงสั่งให้ทั้งหมดกลับไปที่ลานฝึกก่อน เป็นจังหวะเดียวกับที่องค์หญิงชอนมยองมาขอพบไอชองพอดี
“ได้ยินว่า ท่านกับท่านยูซินเป็นเพื่อนสนิท ถ้าไง ช่วยอะไรข้าซักอย่างได้ไหม”
พีดัมสนุกสนานกับการเล่นน้ำตก ขณะที่ต๊อกมานยังหมดสติ จนยูซินต้องช่วยผายปอดให้ ตอนนั้นเองพีดัมหันมาเห็นหน้าอกของต๊อกมานเข้าพอดี
“อะไรกันนี่ เขาเป็นผู้หญิงหรือ หึ.... เฮ่ย....เฮ้ยๆๆ นี่....เจ้าเป็นผู้หญิงหรอกหรือ มิน่าเวลาต่อสู้ถึงได้มืออ่อนเท้าอ่อน จุ๊ ๆ....จริง ด้วยแฮะ เจ้า....จงใจจะตายใช่ไหม....ข้าว่าใช่แหง จงใจจะตายชัด ๆ....ไม่ต้องมามองหรอก”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” ยูซิน กล่าว
“นางถือมีดอยู่ในมือ แต่ไม่ยอมตัดเชือกให้ขาดน่ะสิ”
“เขาพูดจริงหรือเปล่า....ข้าถามว่าจริงหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบล่ะ” ต๊อกมานนิ่ง ไม่ตอบ
“ไม่เอาไหนนัก นึกว่าชีวิตตัวเองไม่มีความหมาย เลยจะคิดสั้นใช่ไหม ถ้าอย่างงั้น คนที่พยายามจะช่วยเจ้าล่ะ,มองเห็นพวกเขาหรือเปล่า....แม่ของเจ้าที่ตายในทะเลทรายไม่มีความหมายเลยหรือ องค์หญิงที่พยายามปกป้องเจ้าก็ไม่มีความสำคัญ ยังมีข้าอีกคนที่อยู่กับเจ้า... เพราะอะไร ลืมแล้วหรือว่าเจ้า มาที่นี่ทำไม... เจ้าเคยบอกว่าต่อสู้มาเยอะ ดิ้นรนเอาตัวรอด ผ่านความเป็นความตายมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะถึงวันนี้”
“แล้วยังไงสุดท้ายเหลืออะไรบ้าง หึ... แล้วเราจะทำไงต่อดี ท่านยูซิน ช่วยบอกข้าหน่อยซิ เราจนตรอกขนาดนี้ คิดว่ายังมีทางไปอีกหรือ หึ....หึ....”
“มีปัญหาอะไรนักหนา” พีดัม สงสัย
“ข้ายังมีหนทาง....เราหนีไปด้วยกัน ขอแค่ไม่ใช่ชิลลาก็พอ....แค่ออกจากแคว้นนี้ เราก็ไม่ถูกตามล่าอีก เราไปด้วยกัน
“หึ....หึ....เพราะอะไร ทำไมท่านต้องไปด้วย ทำไมต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้....ท่านจะเห็นแก่ข้าคนเดียวยอมทิ้งทุกอย่างได้หรือ ทิ้งพ่อแม่และบ้านเมืองเพื่ออะไรกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ คิดว่าแลกกับข้าคนเดียวมันจะคุ้มหรือ หรือว่าท่านชอบข้าหรือไง....จริงอยู่ข้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่จะมีเหตุผลอะไรอีก เรื่องของข้าไม่เห็นจะเกี่ยวกับท่านเลย ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำ หึ...”
“ใครบอกว่าข้าไม่เต็มใจ”
“หึ....มันก็อาจเป็นไปได้ ท่านคงคิดว่าข้าน่าสงสาร มันคงเป็นไปได้ หึ....ถ้าเป็นข้าคงคิดเหมือนกัน อย่างน้อยเราก็ร่วมฟันฝ่ากันมา ถ้าไงท่านถอนคำพูดเมื่อกี้ แล้วข้าจะถือว่าเราสองคน....”
“ข้า....ยังไงก็จะเลือกเจ้า....ข้าคิดแล้วว่าเราจะหนีไปด้วยกัน....ตอนถูกขังอยู่ในคุก ข้าแทบจะบ้าด้วยซ้ำ เห็นเจ้าถูกจับไปต่อหน้า แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ข้าแทบอยากฆ่าตัวเองให้ตายซะ นับแต่นี้ไป ข้าจะไม่ให้ใครมา จับเจ้าอีก ที่สำคัญ ถ้าไม่ผ่านความเห็นชอบจากข้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก....แม้แต่ตัวเจ้าเองก็ตาม”
“ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ เฮ่ย....น้ำเน่าจัง อยากจะแหวะ ข้า....จะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้า ฮ่า ๆ ๆ” พีดัมพูดอย่างหมั่นไส้
การที่ยูซิน ต๊อกมาน จุปัง และโกโต หายไป ทำให้ไอชองสั่งให้หน่วยต่าง ๆ ออกตามหาพวกเขา โดยให้หน่วยบีชอนและหน่วยยองวาไปหมู่บ้านกึมฮัก จากนั้นก็ช่วยคิมยูซินกับต๊อกมานกลับมาให้ได้ ซึ่งการออกตามหาครั้งนี้มีชอนมยองตามไปด้วย
เมื่อพระเจ้าจินพยองรู้ว่าองค์หญิงชอนมยองออกนอกวังไปก็นึกเป็นห่วง จึงสั่งให้ยองชุนไปบอกให้ยิมจงพาลูกน้องตามไปหมู่บ้านกึมฮักเดี๋ยวนี้ พร้อมกับพาตัวองค์หญิงกลับมาให้ได้
ฮาจองและเซจองโกรธมากที่รู้ว่าซอวอน ทำงานพลาด แต่กลับบอกว่าสามารถจับตัวต๊อกมานได้
“ตอนประชุมก็บอกว่าจับคนได้แน่ ถึงเวลาถ้าไม่ได้ต๊อกมานกลับมา เรามิเป็นฝ่ายเสียหน้าหรอกหรือ” เซจอง กล่าว
“แต่ก็ยังต้องประชุมต่อไปไม่ใช่หรือครับ เรายังมีโซวาอยู่ในมืออีกคน แค่มีโซวากับชิซูก็เป็นพยานได้แล้ว สามารถยืนยันได้ว่ายังมีองค์หญิงแฝดอีกองค์จริงมั้ยล่ะครับท่านแม่”
“เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก”
“ท่านเซจู นี่แปลว่าก่อนจะได้คนกลับมา เราได้แต่นั่งรออย่างเดียวหรือ”
“เรื่องแบบนี้ต้องมีเหตุผลที่ฟังขึ้นด้วย”
“หึ....”
“เหตุผลที่รวมกับหลักฐานน่าเชื่อถือ ก่อนจะมีทุกอย่างครบ เราไม่ควรทำอะไรบุ่ม บ่าม....ที่สำคัญชิซู ยังปักใจเชื่อว่าตอนนี้โซวา อยู่ในมือฝ่าบาท ถ้ารู้ว่านางถูกเราจับอยู่ ก็ไม่รู้ว่าชิซูจะแผลงฤทธิ์อะไรอีกหรือเปล่า” มีซิล กล่าว
ชิซูยังเข้าใจว่าพระเจ้าจินพยองจับตัวโซวาไป จึงร่วมมือกับมีซิลตามหาโซวา ด้านโกโตและจุปังที่ถูกขังไว้ในที่พักของไต้ซือวาซอนก็ขอร้องให้ไต้ซือช่วยปล่อยตัวเขาทั้งสอง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ส่วนองค์หญิงชอนมยองเมื่อเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ได้เจอกับคิมซอยอน
“ท่านซอยอนมานี่ เพราะรับคำสั่ง จากใต้เท้าอึยเจใช่ไหม ถ้าอย่างงั้น เมื่อทำงาน นี้แล้วจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนบ้าง....จะเป็นอะไรก็ช่าง ท่านห้ามทำอะไรที่เกินเลยเด็ดขาด....เรื่องแต่งงานของข้ากับท่านยูซินเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ขุนนางเผ่าคาย่าที่อยู่ในวังทุกวันนี้ก็เหลือน้อยเต็มที ท่านจะช่วยอะไรได้”
“องค์หญิง....”
“สิ่งที่มีซิลสามารถทำได้ท่านนึกว่าข้าทำไม่ได้หรือ ถ้าจนวันนี้ยังไม่คิดถึงความรู้สึกของฝ่าบาท ท่านก็ไม่ต่างกับมีซิลหรอกนะ”
“ทรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้แล้วก็รีบไปเปลี่ยนคำสั่งเดี๋ยวนี้ ช่วยต๊อกมานกลับมา ดูแลความปลอดภัยและพานางกลับมาพบข้าให้ได้”
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชอนมยองพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด จนคิมซอยอนไม่กล้าขัด
ยูซิน ต๊อกมาน และพีดัม เดินทางมา เรื่อย ๆ จนถึงหมู่บ้านยางจี ระหว่างนั้นยูซิน สังเกตเห็นว่ามีคนของซอวอนออกตามหาพวกเขาอยู่
“เฮ่ย....มันช่างจองเวรซะจริง เฮ่ย....”
“ไปเร็วเข้า”
“เดี๋ยว....ที่นี่ปลอดภัยดีแล้ว,เขาหาไม่เจอหรอก ไม่ต้องห่วง พวกท่านอยู่นี่ก่อน ข้าจะไปดูแถวนี้ว่ามีเรือมั้ย” พีดัม กล่าว
“จริงหรือเปล่า หาเรือให้เราได้แน่นะ”
“ไหนว่าจะไล่ข้าไปไง เห็นเป็นก้างขวางคอซะได้....หึ....ข้ามีอาจารย์อีกคน เขาคงช่วยได้”
“งั้นก็รบกวนหน่อย หาเรือให้เราซักลำ”
“แต่ว่า....พาข้าไปด้วยได้ไหม....หา....”
“หึ....หาเรือได้ก่อนแล้วค่อยว่าเถอะ”
“ตอนนี้ยังไปไม่ได้ ป่านนี้พวกนั้นคงไปถึงหมู่บ้านยางจีแล้ว เพราะข้าเคยบอกพวกเขาไว้....หึ....เอาเป็นว่า ไม่ต้องห่วง รอข้าอยู่นี่แหละ จะไปดูลาดเลาให้เดี๋ยวนี้ หือ....โอ๊ะ..”
“ระวังตัวด้วยนะ โดยเฉพาะพวกที่แต่งตัวเหมือนข้ากับนาง แต่เสื้อเป็นสีแดงกับสีม่วงยิ่งต้องระวัง”
“สีแดง สีม่วงหรือ อึม....เข้าใจแล้ว”
คิมซอยอนรีบมารายงานให้องค์หญิงชอนมยองทราบว่าตอนนี้คนของซอวอนเดินทางไปถึงหมู่บ้านยางจีแล้ว อีกทั้งยูซินก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งหมดจึงรีบมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านยางจีทันที
ธิดาเทพนั่งสมาธิจนได้เห็นความโกลาหล ของบ้านเมือง จึงบอกให้มีซิลรู้ และว่าหากจับตัวต๊อกมานมาเป็น ๆ จะทำให้นางเสียงานใหญ่ ควรจะฆ่านางเสีย แต่มีซิลไม่เชื่อ
“ข้าว่าท่านคงแก่แล้วถึงชอบพะวงไม่เข้าเรื่อง....อย่าคิดมากกับเรื่องไร้สาระเลย ไปพักผ่อนดีกว่า”
“เฮ่อ....ท่านเซจู ทำไมถึงคาดหวังกับตำแหน่งพระมเหสีนัก....หลายปีก่อนโน้น ข้าก็เคยพูดกับท่าน,ถึงไม่เป็นพระมเหสี ท่านก็สามารถครอบครองทุกอย่างได้เหมือนกัน”
“ใช่ ท่านพูดถูก ข้าได้ครอบครองทุก อย่างจริง ๆ....รวมถึงลิขิตแห่งฟ้า แล้วแค่องค์หญิงแฝดจะมีผลอะไรต่อข้านัก แค่คำทำนายจะมาทำอะไรข้าได้....ออกไปได้แล้ว”
เมื่อมีซิลไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ธิดาเทพเตือน นางจึงมาบอกกับมีเซ็งให้รู้ว่า นางจะทำการใหญ่นี้เอง
“หา....อะไรนะ ท่านบอกว่า....จะปิดบังพี่ใหญ่ ไปทำงานนี้จริงหรือ”
“ข้าก็คิดอย่างงั้น เพราะดาวชอนจุนกำลังทาบรัศมี “ปุกนักซา” อยู่”
“ทาบรัศมีปุกนักซา....เป็นดาวประจำราศีของพี่ใหญ่นี่”
“ใช่ ในขณะที่ดาวชอนจุน....คือดาวประจำราศีขององค์หญิงแฝด”
“องค์หญิง....เอ่อ....ถ้าอย่างงั้น ที่ว่าชอนจุนทาบรัศมีปุกนักซาก็แปลว่า....”
“จะเกิดเหตุร้ายขึ้น เราต้องฆ่าต๊อกมานให้ได้”
“หา....ข้าน่ะ เชื่อคำเตือนของธิดาเทพและความภักดีของนาง จึงตัดสินใจทำแบบนี้ เฮ่ย....แทนัมโพ”
“อะไรครับ”
“เจ้า....จะยอมทำทุกอย่าง,เพื่อเห็นแก่ท่านมีซิลหรือเปล่า” มีเซ็ง กล่าว
“แน่นอนครับ”
“แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นการขัดคำสั่งนาง งั้นหรือ” ธิดาเทพ กล่าว
“เจ้าจะยอมเอาชีวิตเข้าแลกมั้ย”
“ให้ทำอะไรหรือครับ”
“เจ้าไป....เตรียมธนูอาบยาพิษเอาไว้.... เพื่อจะฆ่า....ต๊อกมาน”
“แต่ว่าท่านเซจูสั่งไว้นักหนา,ให้จับ เป็นกลับมา” แทนัมโพ กล่าว
“ยังไงก็ต้องฆ่านาง....นางเป็นคนที่....จะทำให้ท่านเซจูพินาศ”
“ฝากเจ้าไว้ด้วย....หึ....”
คิมซอยอนและองค์หญิงชอนมยองเดินทางมาถึงที่หมู่บ้านยางจี แต่ไม่พบทั้งต๊อกมาน และยูซิน
“แต่ก่อนหน้านี้ พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านนั้นไม่ใช่หรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ เห็นชาวบ้านว่าอย่างงั้น หลายวันก่อนยูซินกับต๊อกมานอยู่นั่นจริง ๆ แถม ยังช่วยหมอคนหนึ่งรักษาคนไข้ด้วย”
“แล้วหมอคนนั้นอยู่ไหน”
“พอมีทหารไปตรวจหมู่บ้าน จู่ ๆ เขาก็หายไปพ่ะย่ะค่ะ”
“ถ้าเดาไม่ผิดละก้อ พรุ่งนี้ท่านซอวอนต้องเปิดฉากตรวจค้นครั้งใหญ่แน่”
“ใช่ หม่อมฉันก็คิดอย่างงั้น”
“ท่านรีบส่งคนไปที่วังหลวง ขอกำลังมาช่วยเราอีก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
พีดัมมาเฝ้ารอมุนโนกับเพื่อนบนหลังคาบ้าน ระหว่างนั้นเค้าสังเกตเห็นทหารใส่เสื้อเหลือง แล้วคิดถึงคำของยูซินที่ให้ระวังแต่ทหารเสื้อแดงและม่วง จึงแอบตามไปดู ทำให้ถูกไอชองจับได้ และเมื่อไอชองสังเกตที่ตัวของพีดัม จึงเห็นว่าใส่เสื้อเกราะขององครักษ์อยู่ จึงถามว่าไปเอาเสื้อเกราะนี้มาจากไหน
“ใช้เนื้อไก่ชิ้นโต....แลกกะเค้ามา”
“อะไรนะ เจ้าแลกกับใคร”
“แลกกับใครหรือ....เอ....ทำไมมีสีสันเยอะขนาดนี้ ถึงจะไม่ใช่สีแดงกับสีม่วง เขาไม่ได้บอกให้ระวังสีเหลือง”
“เจ้าพล่ามอะไรกันแน่ ถามว่าเสื้อเกราะตัวนี้เอามาจากไหน”
“เขาใส่ชุดสีน้ำเงินนี่”
“สีน้ำเงินหรือ สีน้ำเงินเป็นของหน่วยยองวานี่ครับ”
“อะไรนะ คนที่บอกให้ระวังสีแดงกับ สีม่วง คือท่านยูซินใช่ไหม” ไอชอง ถาม
“ท่านยูซิน? หมอนั่นชื่อยูซินหรือเปล่า เอ....”
“เขาอยู่กับองครักษ์อีกคนหนึ่ง”
“ที่เป็นผู้หญิงน่ะหรือ” พีดัม กล่าว
“พวกเขาอยู่ไหน บอกมาเร็วเข้า”
“บอกท่านหรือ เขาไม่ได้เอ่ยถึงสีเหลือง ถ้าอย่างงั้น ท่านเป็นมิตร....หรือศัตรู กันแน่ โอ๊ย....คิดแล้วปวดหัว แหะ....”
“เราเป็นคนที่จะมาช่วยท่านยูซิน บอก มาเร็วเข้า”
“แต่ว่า ข้าไม่ไว้ใจท่านเท่าไหร่”
“สามหาวนัก ยังไม่รีบบอกข้ามาอีก” ไอชอง เริ่มโมโห
“มีเรื่องอะไรกัน” ชอนมยองเข้ามาถาม
“อ้าว....นั่นคือ....นั่นก็สีน้ำเงินนี่ ถ้าเป็นสีเดียวกัน คงหมายถึงพวกเดียวกันว่ามั้ย เอาเถอะ ข้าจะพาพวกเขาไปเอง เจ้ากลับไปหมู่บ้านก่อน”
พีดัมไล่เพื่อนกลับไปส่วนเขาพาองค์หญิงชอนมยองและไอชองไปพบยูซินและต๊อกมานที่ซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ
“องค์หญิง”
“ต๊อกมาน....ฮือ....” ทั้งต๊อกมาน และชอนมยองโผเข้ากอดกันด้วยความดีใจ
โพจองกำชับคิมซอวอน ให้จับเป็นต๊อกมานเท่านั้น แล้วสั่งให้คิมซอวอนกับแทนัมโพ แบ่งทหารออกเป็น 6 กลุ่มแยกย้ายไปค้นหาตามหุบเขาที่เร้นลับ ด้านแทนัมโพแอบสั่งลูกน้อง หลังจากแบ่งกลุ่มละ 6 คนแล้ว ให้พวกรีบมารวมกับเขาทันที พร้อมกับเอาธนูมาให้ด้วย
ต๊อกมานและชอนมยองหาเวลาเพื่อปรับความเข้าใจกัน
“ไม่เจอหลายวัน ดูเจ้าซูบไปเยอะเลยนะ”
“หึ....เพราะอะไร องค์หญิงต้องเสด็จมาถึงนี่ด้วย”
“ต๊อกมาน”
“องค์หญิง”
“เจ้าไปเถอะ....ไปซะ....ทั้งตัวข้า ทั้งเสด็จแม่ และเสด็จพ่อ แม้จะห่วงเจ้านักหนา แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ เราต่างก็จนปัญญา.... แม้จะรู้ความจริงมาได้พักใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกทุกข์ใจแบบนี้มาก่อน ถึงจะพบเจ้า แต่ไม่อาจยอมรับเป็นพี่น้องอย่างเปิดเผย ไม่สามารถพูดคุยเล่นหัว แย่งของเล่นหรือเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นได้ โตขึ้นก็ไม่ได้แย่งเครื่องประดับ แม้แต่แหวนวงเดียว ควรจะให้เจ้าใส่ หรือให้ข้าใส่ดี เรื่องพวกนี้เราไม่เคยมีมาก่อน”
“หึ....ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องคู่อื่น หม่อมฉันคิดว่าองค์หญิง คงยอมสละทุกอย่างให้หม่อมฉัน และหม่อมฉัน....ก็จะร้องขอสิ่งนั้น....สิ่งนี้ไม่หยุดหย่อน เป็นน้องที่เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว....องค์หญิงไม่ต้องละอายต่อหม่อมฉันหรอก สิ่งที่ทรงทำมา ก็ถือว่ามากพอ และดีเกินไปด้วยซ้ำ....หม่อมฉัน.... ฮือ....ไม่มีอะไรที่จะโทษองค์หญิงอีก”
“ลองเปิดดูสิ นี่คือเสื้อผ้าของเจ้า ที่เสด็จแม่ทรงตัดให้ นับแต่เจ้าถูกส่งไปอยู่ข้างนอก ทุกชุดเหมือนที่ข้ามีใส่อยู่....พอรู้ว่าเจ้ากลับมาก็ดีพระทัย ไปรื้อชุดพวกนี้ที่อยู่ในตู้และตรัสกับข้าว่า ควรให้เจ้าใส่บ้าง ยังไงก็ต้องให้เจ้าใส่ รับสั่งซักพักก็ทรงกรรแสงไม่หยุด....เจ้าลองใส่เร็วเข้า ข้าเองก็อยากเห็นเหมือนกัน”
“หึ....”
“เมื่อกี้ ข้าบอกให้ต๊อกมานไปจากที่นี่ซะ โลกนี้คงไม่มีพี่คนไหนเหมือนข้าที่ขับไล่น้องตัวเอง เพราะไม่อาจปกป้องนางได้....ข้ารู้สึกเหลือทนเต็มที ความอดทนของข้าใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว ข้าแทบอยากจะ....ประกาศตัวเป็นศัตรูกับมีซิลให้รู้แล้วรู้รอดซะ เพราะฉะนั้นท่านยูซิน....”
“องค์หญิงทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย ต่อไปหม่อมฉันคงไม่ได้อยู่กับองค์หญิงอีก หม่อมฉันกับต๊อกมาน....จะไปจากที่นี่ทั้งคู่....ใช้ชีวิตที่เหลือ คอยปกป้องดูแลนาง อยู่กับนางจนกว่าชีวิตจะหาไม่” ยูซิน กล่าว
“เจ้าช่างสวยจริง ๆ แต่ทำไมทำผมอย่างงั้นล่ะ ในเมื่อใส่ชุดองค์หญิงแล้ว ก็ต้องปล่อยผมด้วยถึงจะเข้ากัน....ฮือ....”
“หึ....ปกติแต่งเป็นผู้ชายจนชิน เลยรู้สึก....ข้าว่าตำแหน่งองค์หญิงคงไม่เหมาะกับข้าเท่าไหร่”
“เมื่อกี้ข้าทูลองค์หญิงไปแล้ว....ว่าจะพาเจ้าไปจากที่นี่”
“หึ....องค์หญิง....คงจะเสียพระทัยมาก บางทีท่านอาจไม่รู้อะไร แต่ข้ารู้สึกอย่างงั้น ว่าองค์หญิง....ทรงไว้วางพระทัยท่านมาก” ต๊อกมาน กล่าว
“ต๊อกมาน”
“เพคะ”
“ถึงวันนี้แล้ว เจ้าจะเรียกข้าว่าพี่ซักคำได้ไหม”
“หึ....ไว้วันหลังเถอะ คราวหน้าหม่อมฉันจะเรียกให้ฟัง ที่สำคัญ แม้แต่ท่านยูซิน ....หม่อมฉันก็จะคืนให้องค์หญิง หึ....เพราะรู้ดีว่า เขามีความสำคัญต่อองค์หญิงแค่ไหน หรือแม้แต่...แคว้นชิลลาของเรา ก็มีความหมายต่อเขามาก ตอนนี้ เราแค่ไปจากที่นี่ชั่วคราว ให้เรื่องซาลงหน่อย เพราะถึงอยู่ต่อ หม่อมฉันก็กลัว และรู้สึกอ้างว้าง หึ....แต่ว่า ถ้าไปซะก็จะหมดเรื่อง แต่กลับเป็นห่วงองค์หญิงมากกว่า ถึงหม่อมฉันจะไม่ได้สำคัญมากมาย แต่คิดว่าในใจองค์หญิง คงรู้สึกว้าเหว่ไม่น้อย เพราะว่าเส้นทางนี้มันช่างลำบาก และองค์หญิงก็เหมือนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด....แค่นึกถึงว่าข้างกายองค์หญิงจะไม่มีใครเลย หม่อมฉันก็ไม่สบายใจแล้ว หึ....แต่ยังไงก็ไม่ต้องห่วง อีกไม่นาน เขา....จะกลับไปหาองค์หญิงอีกครั้ง”
“หึ....ฮือ....ไม่ต้องหรอก เจ้ากับท่านยูซิน รีบไปก็พอแล้ว อย่าห่วงเลย....และจงลืม... เสด็จพ่อ ฮือ....ทั้งเสด็จแม่และข้า ที่ไม่อาจปกป้องเจ้า จงลืมซะให้หมด อยู่ต่อไปให้ดี เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง หึ....อีกอย่าง ต๊อกมาน ....หึ....ช่างเถอะ อย่าพูดเลย ข้าอยากให้เจ้า ....อยู่อย่างมีความสุขในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าต้อง....มีความสุข....ให้มากที่สุดนะ....อยู่ให้มีความสุข....แทนข้าด้วยนะ” ชอนมยองร่ำลาต๊อกมานด้วยความสะเทือนใจ
ยูซินมาพบไอชอง เพื่อฝากให้ดูแล องค์หญิงชอนมยองแทนเขาด้วย เพราะเขาจะพาต๊อกมานไปจากที่นี่
“หึ....แต่ก่อนจะมานี่ ในวังจะจัดให้ท่านแต่งงานกับองค์หญิง เพราะรู้ว่าท่านจะไป องค์หญิงจึงไม่ได้รับสั่งถึงเรื่องนี้ ท่านต้องคิดให้ดีก่อน อย่างน้อยก็เห็นพระทัยองค์หญิง....ที่ยอมเสียสละบ้าง” ไอชอง กล่าว
“เฮ่ย....มิน่าพ่อข้าถึงได้มาเอง เพราะเขา กับใต้เท้าอึยเจได้ตกลงไว้แล้ว เอาชีวิตต๊อกมาน แลกกับการแต่งงานของข้า”
“ต่อให้เป็นข้อตกลงระหว่างผู้ใหญ่ก็ตาม ท่านก็รู้ว่าในใจองค์หญิงไม่เคยคิดถึงเรื่องการเมือง”
“ข้ารู้ แต่ก็ควรเห็นใจข้าบ้าง เพราะข้า.... ไม่อาจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เต็มใจ” ยูซิน กล่าว
กุกซอน และแทพุง กลับมารายงานให้ไอชองทราบว่าตอนนี้เห็นมีองครักษ์อยู่ทุกที่ กลุ่มละ 6 คน ยืนกระจายกันอยู่หลายจุด แต่ละกลุ่มยังมีห่อของ คิดว่าน่าจะไว้จุดไฟ
“ถ้ามีเบาะแสก็จะส่งสัญญาณบอกทันที ข้าให้ไปถามทางได้เรื่องมั้ย”
“ครับ....ชาวบ้านบอกว่าให้เลียบไปตามริมน้ำ นี่ครับตรงนี้ เป็นทางลัดที่ไม่ค่อยมีใครรู้”
“หึ...”
“ทางมันจะคดเคี้ยว คนต่างถิ่นไม่สามารถพบเจอง่าย ๆ หรือต่อให้เจอเส้นทางนี้ก็ไม่อาจหาเราพบได้น่ะครับ”
“ถ้าอย่างงั้น ติดต่อเรือได้หรือยัง” ชอนมยอง กล่าว
“พ่ะย่ะค่ะ จ่ายเงินไปเรียบร้อย บอกให้รออยู่ริมฝั่ง และเราได้บอกเส้นทาง ให้เขาเข้าใจหมดแล้ว”
“ดีมาก พวกเจ้าไปดูทางนั้นไว้ อย่าให้ใครผ่านได้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“แม้จะมีทางออก เราก็ต้องอำพรางอย่า ให้พวกเขาจับได้ซะก่อน” ชอนมยอง กล่าว
..............จบตอนที่ 23............
